ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣﺎدر، اﻣﺮوز ﻧﺰدﻳﮏ 8 روز اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺎزداﺷﺖ هستی و ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ روزهﺎ و شبها ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﺎرها ﺗﻮﻟﺪت را ﺑﻪ ﻳﺎدﺁوردﻩ ام…ﺑﺎ ﺁن ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺎدرزادﯼ در دهانِ ﮐﻮﭼﮏ ِ زﻳﺒﺎﻳﺖ…ﻳﮏ هفته ازﺗﻮﻟﺪت ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﻦ دردهاﯼ ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩ، ﺗﻮ را در ﺁﻏﻮﺷﻢ ازﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن دﻳﮕﺮ ﻣﯽ ﺑﺮدم…ﺗﻮ ﻳﮏ ﮐﻮدﮎ زﺑﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯼ و ﻣﻦﻣﺴﺌﻮل زﻧﺪﮔﯽ و ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁوردن ﺗﻮ ﺑﻮدم…ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺪ ﭼﻘﺪر ﺧﻮدم را ﺳﺮزﻧﺶﻣﯽ ﮐﺮدم…ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﻣﺎﻩ و ﻋﻤﻞ های ﭘﯽ در ﭘﯽ، ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻮ ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺘﯽ و ﺑﺰرگﺷﺪﯼ…و ﺣﺎل ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ 08 روز اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﻨﺪ هستی وﻣﻦ هرﻟﺤﻈﻪ ﯼ اﻳﻦ هشتاد روز را درﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻮدﻩ ام…ﻧﮕﺮان ﺧﻮراﮎ ﺗﻮ ﮐﻪ هرﻏﺬاﻳﯽ را ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺑﺨﻮرﯼ و ﻧﮕﺮان ﺧﻮاب ﺗﻮ ﮐﻪ ﺟﺎﻳﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﮕﺮانﻧﻔﺲ ﮐﺸﻴﺪﻧﺖ در ﺁن اﺗﺎﻗﮏ اﻧﻔﺮادﯼ…ﭘﺴﺮم، ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻦ و اﺣﺴﺎس ﻗﺒﻠﻢ و ﻗﺪرت پاهای ﺧﺴﺘﻪ ام هستی…ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎدﻟﺨﻮﺷﯽ ام ﺑﺮاﯼ زﻧﺪﻩ ﺑﻮدن و اداﻣﻪ ﯼ زﻧﺪﮔﯽ هستی…ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦروزهاﯼ ﺑﺪون ﺗﻮ ﭼﻄﻮر ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ…هر ﺷﺐ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺑﺮم ﺑﻪ ﮐﺘﺎبهایﻗﺎﻧﻮﻧﺖ ﺑﻠﮑﻪ دﻟﻴﻠﯽ ﺑﻴﺎﺑﻢ ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺖ…و هر ﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﯽ ﮔﻨﺎهی ات اﺳﺖ ﮐﻪﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد….هنوز اﺗﻬﺎم ﺗﻮ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﻴﺴﺖ و هیچکس ﺑﻪ ﻣﻦﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﻤﯽ دهد…ﻣﺪرﺳﻪ و ﺷﺎﮔﺮدان را رها ﮐﺮدﻩ و هر ﺻﺒﺢ ﺑﻪ دادﺳﺮا ﻣﯽروم و ﺳﭙﺲ اﻃﻼﻋﺎت…ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺒﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮم…اﻓﺴﻮس و ﺻﺪ اﻓﺴﻮسﮐﻪ هیچکس اﺣﺴﺎس ﻣﺎدراﻧﻪ ﯼ ﻣﺮا درﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ…در ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪدﻳﺪﻣﺖ، دﺳﺖ هایت ﻳﺦ ﮐﺮدﻩ و ﺻﺪاﻳﺖ ﻣﯽ ﻟﺮزﻳﺪ…ﭼﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﺬرد ﭘﺴﺮم؟ ﺁﻳﺎﺗﺎب ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ؟ هر ﺷﺐ ﺑﺮاﻳﺖ دﻋﺎﯼ ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻢ و از ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁراﻣﺸﯽ دهد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯽ اﻳﻦ روزها رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯽ…ﻋﺰﻳﺰم، دﻳﮕﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮاﯼ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدن و ﭘﺎﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮاﯼ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻦ…دﻳﺪن ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ات دﻳﮕﺮ ﻓﺮاﺗﺮ از ﺗﺤﻤﻞ دل ﺷﮑﺴﺘﻪ ﯼ ﻣﻦ اﺳﺖ…ﺗﻤﺎم ﻳﺎدﮔﺎرﯼِهاﺖ را ﺑﺮدﻩ اﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺎب ﻋﮑﺴﯽ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ… ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺁرزوﯼدوﺑﺎرﻩ در ﺁﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ…ﮐﺎرﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺖ اﻧﺠﺎم دهم…ﺟﺰ دﻋﺎ ﮐﺮدن و دﻋﺎ ﮐﺮدن و دﻋﺎ ﮐﺮدن…و اﺷﮏ هایی ﮐﻪ ﺑﺪرﻗﻪ ﯼراهت ﮐﺮدﻩام…اﻣﻴﺪوارم ﺑﺘﻮاﻧﯽ اﻳﻦ روزهاﯼ ﺳﺨﺖ را ﺑﮕﺬراﻧﯽ ﺗﺎ ﺑﯽ ﮔﻨﺎهیت ثابت شود و پیش ما بر گردی.
ﺑﺎ ﻣﻬﺮ
ﺑﺎ ﻣﻬﺮ
ﻣﺎدرت
ﻓﺮﻧﮕﻴﺲ داوودﯼ ﻓﺮ
2اردﻳﺒﻬﺸﺖ 89
ﻓﺮﻧﮕﻴﺲ داوودﯼ ﻓﺮ
2اردﻳﺒﻬﺸﺖ 89
0 نظر