واقعيتي كه همه مي دانند!

تقدیم به دوست عزیزم ژیلا کرم زاده مکوندی

در این سرزمین عادت کردیم که از دیدن عجایب تعجب نکنیم .در این جا هر گاه کاری از روی اصول انسانیش توسط حاکمیت پیش برود آن گاه واقعا شگفت زده می شویم . این عبارت را مردم ایران با ادبیات گوناگون و عموما به سادگی بیان می کنند. چندی پیش به دیدار مادر یکی از دوستان رفتیم که مدتی بود در زندان بود و خانواده از حال و روزش بی خبر، وقتی ما برای دلداری دادن به مادر گفتیم نگران نباشید او به زودی آزاد می شود، آخر کاری نکرده که در زندان بماند، مادر به سادگی ولی بسیار پر مغز در جواب گفت: مگر بقیه که در زندان هستند کاری کردند؟ و اصولا مگر آنان که کار بدی می کنند، به زندان می روند؟ ما دیگر هیچ نتوانستیم بگوئیم چرا که زندان پر است از انسان هایی که که کاری نکردند به جز آن که بهترین ها را برای کشورشان خواستند.
این روزها وقتی خبردستگیری دوست خوبم ژیلا را برای گذراندن دوره محکومیت دو ساله اش شنیدم، باز به یاد می آورم که نباید متعجب شوم. اصو لا مگر امکان دارد که هم شاکیان آزاد باشند و هم مجرمان و قاتلان؟ حال که دستگاه قضاوت، اراده و استقلالی ندارد و اصولا گوش به فرمان بازجویان و آمران جنایات می باشد، این خیلی طبیعی است که شاکیان و دادخواهان به زندان شوند.
مردمی که از حق خود و از رای خود پرسیدند، آرامش خیال تمامیت خواهان را به مخاطره افکندند و جانیانی که مردم پرسشگر را به گلوله بسته ، در زندان ها مورد تجاوز و شکنجه قرار داده و یا به قتل رساندند آرامش خیال را برای حاکمان تمامیت خواه خود به ارمغان آوردند و از آن جا که حماقت و دیکتاتوری پیوندی تاریخی و ناگسستنی دارند، پس توقع مجازات برای قاتلان و صد البته آمران آن ها هم، توقع بسیار بیجائی است.
این واقعیت را همه کسانی که در برابر دیکتاتورها قد علم می کنند به خوبی می دانند و دیگر از این احکام شگفت زده نمی شوند، احکامی که در آن شاکیان یا وکلای آنان به جای جانیان و آمران به زندان می روند.
زمانی که حاکمان مسیر تمامیت خواهی و دیکتاتوری را در پیش می گیرند مسیر خود را تعریف می کنند و رفتارهایشان به سادگی برای مردم تعریف شده و قابل پیش بینی می شود اما آن چه در این میان جای تعجب دارد درس نگرفتن دیکتاتورها از اسلافشان می باشد - مشق دیکتاتوری که با اصرار بسیار احمقانه و به کرات تکرار می شود- ظاهرا دیکتاتورها حافظه تاریخی بسیار ضعیفی دارند تا جایی که حتی شاه و صدام که مر بوط به دهه های اخیرند را نیز به یاد نمی آورند،اما در این میان ندیدن حسنی مبارک و بن علی و از آن ها مهمتر قذافی و...که دیگر نیازی به بهره گیری از حافظه هم نیست، واقعا اعجاب آور است چرا که فقط کافی است تا از قوه بینائی بهره مند باشی، آن گاه صحنه ها به روز در جلوی دیدگانت رژه می روند ولی گوئی کوری دیکتاتورها را نیز باید به دیگر فضایلشان افزود و اصولا دیکتاتورها به واسطه خود شیفتگی شدید خود مجمع خوبی می باشند واز تمام فضائل انسانی یک جا بهره مند هستند.!!!
اکنون روی سخنم با شما تمامیت خواهان و عاملان ریز و درشت آنان می باشد: اگر شما با اصراری بیمار گونه قائل به تکرار تاریخ هستید و از گلوله و زندان و شکنجه مصرانه بهره می گیرید تا فکر و اندیشه را به بند کشید و صدای هر گونه اعتراض را به زعم خود در گلو خفه سازید، تاریخ نیز بی گمان درس تاریخی خود را تکرار خواهد کرد و دیر یا زود جواب مکرر خود را به شما نیز خواهد داد.
از این رو اگر برای زهر چشم گرفتن از مادران و پس از تلاش های پیاپی، آخرین راهکارها را به کار می برید، خود نشانه بالندگی و موفقیت ماست. در طول دو سال و نیم گذشته که مادران عزادار و همراهان آنان گرد هم آمدند تا به کاربرد خشونت بر علیه فرزندان این سرزمین قد علم کنند و خواستار شناسائی و محاکمه خشونت طلبان شدند، شما روش های بسیاری برای ارعاب و انصراف آنان از دادخواهی در پیش گرفتید. از تهدیدهای تلفنی، توهین وتحقیر و ضرب وشتم در پارک لاله و خیابان های مجاور آن گرفته تا حبس های دسته جمعی چند روزه، زندان های انفرادی چند روزه تا چند ماهه و امروز ناامید از همه آن ها به حبس های طولانی مدت روی می آورید ولی از آن جا که حماقت و درس نگرفتن از خصیصه های دیکتاتورهاست، انتظاری جز این نیز از شما نمی رفت، از این رو ما شگفت زده نشده و نمی شویم.
من هم راه و حامی و هم صدا با مادرانی هستم که به دادخواهی فرزندان آزادی خواه و حق طلب کشورم جمع شدند، مادرانی که باور دارند اعتراض و پرسش حق فرزندانشان است، مادرانی که ایمان دارند برای ساختن یک کشور تنها و تنها راه اصولی و ابدی، پاسخ گو بودن حاکمان آن کشور است، مادرانی که می گویند جواب پرسش و اعتراض بدون خشونت، گلوله و زندان و شکنجه نیست، مادرانی که بر آنند تا به چرخه طولانی خشونت در کشورمان پایان دهند.
آری من به مادرانی که به حمایت و هم راهی با فرزندان این سرزمین برخاستند تا کشور بهتری بسازند، می بالم.در کشوری که فقر و فساد و رکود در همه زمینه ها جمع کثیری از فرزندان این سرزمین را به ورطه نابودی کشانده است، وجود جوانان، زنان و مردانی که با هوشیاری و مراقبت، از این بلایا فاصله گرفته و بر آن شوریدند نعمتی است که باید ارج نهاده شود و عزیز داشته شوند نه آن که به سینه سرد خاک سپرده یا به زندان ها در افکنده شوند.
من با مادرانی که می گویند: آنان که فرزندان این مرز و بوم را به واسطه سوال رای من کو؟ و حق من چیست؟ به گلوله بستند، بایستی همراه با آمرانشان بصورت علنی و عادلانه محاکمه شوند، هم صدا هستم.
من با مادرانی که باور دارند جای فکر و اندیشه، اعتراض و انتقاد، گرامی داشته شدن و گوش شنواست نه زندان و وشکنجه و از این رو خواستار آزادی تمامی زندانیان عقیدتی و سیاسی هستند، هم باورم.
من افتخار می کنم حامی مادری هستم که به بازجویان، آن گاه که از او می خواهند با رسانه ها گفتگو نکند و خود را مدام مادر فرزند زندانیش معرفی ننماید، بلکه اسم و فامیل خود را به کار برد، در نهایت شجاعت تا آن جا به فرزند خود می بالد که خیالشان را راحت میکند و می گوید: من وصیت کردم اگر قبل از آزادی فرزندم بمیرم، بر سنگ مزارم بنویسند مادر مجید توکلی.
من به مادرانی که اعلام می کنند: ما به هیچ وجه قصد انتقام نداریم و هدف ما پایان دادن به خشونت و باز تولید خشونت است و اگر همه زندانیان سیاسی از زندان آزاد شوند از خون فرزندمان می گذریم، افتخار می کنم.
من به هم راهی و حمایت از این مادران افتخار می کنم و اگر همراهی و حمایت از آنان، امنیت خیال کس یا کسانی را به مخاطره اندازد، از آن بیم ندارم.من ذره ای برای آن چه کردم پشیمان نیستم و به درستی خواسته مادران ایمان کامل دارم.
از این رو اگر به واسطه این حمایت و هم راهی باید به زندان بروم، با افتخار و غرور به زندان خواهم رفت و بزرگترین آرزویم این خواهد بود که روزی و به واسطه آن که مردم، حاکمان دیکتاتور کشورم را وادار به تمکین خواسته هایشان می کنند و درهای زندان به روی همه زندانیان عقیدتی و سیاسی باز می شود، از زندان آزاد شوم.
یکی از حامیان مادران پارک لاله - دیماه 90