از آغاز جنبش اعتراضی مردم ایران در
سال 1388 سه سال می گذرد. در آن سال خیابان‌های ایران مملو از انسان‌های آزادی
خواه و حق جو شده بود و مردم به تنگ آمده از سال ها فشار و
خفقان، تحت تاثیر این برآمد سیاسی، تحت تاثیر شوها و مناظره های تلویزیونی قرار
گرفتند و فکر کردند که واقعا "رای شان" دارای بار ارزشی است و می توانند
با شرکت در انتخابات وضعیت زندگی خود را تغییر دهند.
پس از اعلام نتایج، مردم معترض به
خیابان ریختند ولی این مردم دیگر تنها آنهایی نبودند که رای داده بودند، بسیاری از
مردم که در طی این سال ها بغض خود را فرو خورده بودند، به خیابان آمدند تا به این
همه بی عدالتی اعتراض کنند. ولی حکومت، اعتراض ساده و آرام مردم را پاسخی جز زندان
و شکنجه و گلوله و کشتار نداد. این به بند کشیدنها و کشتارها بار دیگر مادران بسیاری
را برای آگاهی از وضعیت فرزندان خود جلوی زندان ها و دادگاه ها و گورستان ها کشاند
و مادران و خانواده های بسیاری را به سوگ دلبندشان نشاند. مادران داغدار و خانواده
زندانیان سیاسی در اعتراض به سرکوب، زندان، شکنجه، کشتار و همین‌طور به نشان
دادخواهی فرزندان کشته شده خود سیاه پوشیدند و خواهان محاکمه و مجازات آمران و
عاملان جنایت های صورت گرفته در زندان ها و خیابان ها شدند.
مادران عزادار طی فراخوانی در ۴ تیرماه سال ۸۸ اعلام کردند که در یک حرکت نمادین،
هر شنبه ساعت ۷ تا ۸ بعدازظهر در میدان آب نمای پارک لاله و پارکهای دیگر تهران
گرد هم می آیند و با در دست گرفتن عکس فرزندان خود، شمع روشن می‌کنند و صدای
اعتراضشان را به گوش مردم دنیا خواهند رساند و تا رسیدن به خواسته هایشان دست از
مبارزه برنخواهند داشت. پس از انتشار این فراخوان گروه‌های حامی مادران عزادار در
شهرهای مختلف ایران و جهان شکل گرفت و آنها نیز هر هفته همراه با مادران عزادار
ایران تجمع های اعتراضی برگزار کردند.
آغاز حرکت اعتراضی مادران عزادار ششم تیرماه ۱۳۸۸ بود. از آن روز تعداد بسیاری از
مادران و حامیان‌شان(قریب به ۹۰ نفر)، در نوبت های مختلف مورد حمله و یورش نیروهای امنیتی
قرار گرفتند و دستگیر شدند و در تمام این مدت خود و خانواده های آنها مورد تهدید،
اذیت و آزار، احضار و ضرب و شتم نیروهای سرکوبگر قرار گرفتند. مادران اما روز به
روز همبستگی‌شان بیشتر شد و مصمم به اشکال مختلف مبارزه مدنی، از تجمع جلوی زندان
اوین و دادگاههای انقلاب، تجمع در سایر پارک‌ها گرفته تا همراهی با اعتصاب غذای
زندانیان و شرکت در مراسم یادبود کشته شدگان، دیدار و همدردی با خانواده‌های جانباختگان
در تهران و شهرستان‌ها و اعتراض و مخالفت با اعدام، هم چنان برخواسته‌های خود پای
فشردند. این حرکت اعتراضی، به شکلی گسترده مورد حمایت بسیاری از گروه های سیاسی و
اجتماعی در سراسر دنیا نیز قرار گرفت. تعدادی از مدافعان حقوق بشر نیز به صورت
گسترده حمایت و همراهی خود را در کشورهای مختلف دنیا از مادران عزادار اعلام کردند
و این
حمایت همچنان ادامه دارد و روز به روز این شبکه دادخواهی، حامیان بیشتری را با خود
همراه می کند. همین طور می توان به حمایت برخی شخصیت های حقوق بشری و صلح خواه
ایرانی و بین المللی، فعالان جنبش زنان، جنبش دانشجویی، هنرمندان سینما، تاتر،
شاعران و نویسندگان و هم چنین به حمایت زنان سیاه‌پوش دنیا و مادران میدان دو مایو
آرژانتین اشاره کرد.
در اولین سالروز این حرکت اعتراضی، مادران عزادار به مادران
پارک لاله تغییر نام دادند و با تعریفی مشخص از خود ادامه فعالیت دادند و از آن
زمان تا کنون از پای ننشسته اند و همواره بر سه خواسته خود تاکید کرده اند. مادران
پارک لاله این طور خود را تعریف کردند:
"ما جمعی از
مادران و خانواده های جان باختگان و آسیب دید گان در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی
هستیم که با هدف دادخواهی خواسته های زیر را پیگیرانه دنبال می کنیم:
1- خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم.
2- خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و
عقیدتی هستیم.
3- خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت
های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.
ما مادران پارک لاله، اعدام های فردی و دسته جمعی در زندان ها؛
کشتارها و ترور های قومی، ملیتی، دینی، سیاسی، عقیدتی در خیابان ها؛ حمله به خانه
ها، خوابگاه ها و محل های کار؛ ربودن، زندانی کردن و آسیب رساندن افراد برای کشتن
اندیشه انسانی؛ شکنجه، اعتراف گیری، تجاوزو در نهایت سنگسار و قصاص را جنایت می
دانیم و برای جلوگیری از تکرار جنایت و برای بهروزی انسان ها مبارزه می کنیم.
ما مادران برای ایجاد محیطی امن، انسانی و به دور از جنگ و خون
ریزی و تبعیض و تحقیر تلاش می کنیم و به همین دلیل با انتقام گیری و حذف فیزیکی
مخالفیم، ولی معتقدیم برای جلوگیری از تکرار جنایت، لازم و ضروری است تمامی عوامل
حکومتی که در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی مستقیم یا غیرمستقیم مرتکب هر نوع جنایتی
شده اند، در دادگاهی عادلانه، علنی و مردمی محاکمه شوند و پاسخ گوی اعمال ضد بشری
خود باشند و مجازاتی متناسب با جرم شان به همراه بازآموزی اندیشه های انسانی برای
شان در نظر گرفته شود.
ما مادران، از تمامی افرادی که در طی این سال ها از قربانیان
یا شاهدان بر جنایات بوده اند، می خواهیم که برای دادخواهی با ما هم صدا و همراه
شوند، همچنین ما که خود از قربانیان خشونت و تبعیض بر زنان بوده و هستیم، از تمامی
فعالیت های مخالف خشونت، برابری خواهانه و رفع تبعیض حمایت می کنیم و تمامی انسان
های خشونت دیده را نیز به هم صدایی با خود فرا می خوانیم."
ما مادران پارک لاله، در این سه سال لحظه ای از پیگیری خواسته
های خود غافال نماندیم و همواره تلاش کردیم مسئولان را به پاسخ گویی به خانواده ها
ملزم کنیم. ما تلاش کردیم با حضور در اعتراضهای مردمی، همدردی با خانواده های جانباختگان،
نوشتن اعتراضات و خاطرات پیرامون دادخواهی، نوشتن نامه برای نمایندگان حقوق بشر،
نوشتن نامه برای احمد شهید، برپایی تظاهرات در کشورهای مختلف و رساندن صدای اعتراض
مردم ایران به جهانیان، برگزاری کمپین های مختلف برای آزادی زندانیان و شرکت در
کمپین های مختلف برای آزادی دیگر زندانیان، نوشتن بیانیه و نامههای اعتراضی
در جهت لغو مجازات و احکام غیر انسانی اعدام، اعتراض به وضعیت ناگوار زندان و
زندانیان، اعتراض به نادیده گرفتن حق خانواده های جانباختگان برای دانستن چرایی و
چگونگی کشتارها و برای جلوگیری از بی عدالتی و رفع تبعیض؛ همراه استوار تمامی آسیب
دیدگان و دادخواه از حکومت اسلامی باشیم.
حال که سه سال از حرکت اعتراضی مردم به نتیجه انتخابات می
گذرد، نه تنها مسئولان حکومتی به هیچکدام از خواست های مردم ایران و همچنین سه
خواسته مادران پاسخی نداده اند و هنوز هیچ یک از کسانی که در سرکوب خونین فرزندان
این مرز و بوم دست داشتند را مجازات نکردند، بلکه تهدید و فشار را بر تمامی آسیب
دیدگان بیشتر کردند و تعدادی از مادران پارک لاله را فقط به جرم حمایت و همدردی با
خانواده های کشته شدگان و زندانیان سیاسی محاکمه کرده و به زندان انداخته اند.
این فشارها از ابتدای حرکت دادخواهانه مادران پارک لاله بوده
است و تا به اکنون نیز ادامه دارد. در طی این مدت بسیاری از آنان را به جرم همدردی
با مادران داغدار 33 سال جنایت جمهوری اسلامی، مورد اذیت و آزار قرار داده اند، بسیاری
را به طور موقت بازداشت کردند و بسیاری را با احضارها و تهدیدهای تلفنی مداوم مورد
اذیت و آزار قرار داده و می دهند و تعدادی را نیز با محاکمه های غیرقانونی و
فراقضایی محاکمه و به احکام سنگین محکوم و برخی را مجبور به ترک کشور کرده اند. سه
تن از این مادران و حامیان به نام های ژیلا کردم زاده مکوندی، لیلا سیف اللهی و
نادر احسنی حکم شان در دادگاه تجدید نظر تایید و ژیلا کرم زاده مکوندی از ششم دی
ماه 1391 با وجود داشتن بیماری فشار خون برای گذراندن دو سال حبس تعزیری بازداشت شده
است. لیلا سیف اللهی به دو سال حبس تعزیری و دو سال تعلیقی و نادر احسنی نیز به دو سال حبس تعزیری محکوم شده اند. دیگر
دوستان به نام های منصوره بهکیش به 4 سال و نیم، مهدی رمضانی به سه سال، حکیمه شکری
به سه سال، ندا مستقیمی به سه سال و سید محمد ابراهیمی به پنج سال حبس تعزیری،
ژیلا مهدویان به سه سال تعزیزی و دو سال تعلیقی، مریم نجفی به شش ماه حبس تعزیری و
ام البنین ابراهیمی به سه سال حبس تعلیقی محکوم
شده اند که این احکام هنوز در مرحله دادگاه بدوی است و منتظر رای دادگاه تجدید نظر
هستند.
در این سه سال نه تنها تهدید، ارعاب، بازداشت،
زندان و احکام پیایی مادران، مانع حرکت اعتراضی ما مادران پارک لاله نشد، بلکه گذشت
زمان و عدم پاسخ گویی مسئولان، پیگیری ما را برای خواسته های انسانی و بر حق مان مصمم
تر کرد. ما با درس گرفتن از تجارب گذشته، برای جلوگیری از تکرار تاریخ، خط کشی ها
را کنار زدیم و همراه با تمامی خانواده های کشته شدگان سی و سه سال جنایات جمهوری
اسلامی و زندانیان سیاسی گذشته و حال، پیگیر سه خواسته اصلی خود هستیم و همچنان
پیگیر و استوار، بر خواسته های بر حق مان پای می فشاریم!
مادران پارک لاله
ششم تیرماه 1391
0 نظر