عزیزانم درود بی پایان بر شما که 10
روز است با غم و درد و مرگ عزیزان تان دست و پنجه نرم می کنید. در روزهایی که
می بایست حاصل زحمت تان در کشت زارهای گندم، که انوار طلایی خورشید آنها را چون
موهای دخترکان آذری به تلاطم وا می دارد، درو کنید. ولی افسوس که گاهی بلایای
طبیعت گریبان گیر ما می شود.
عزیزانم متاع قابلی نداشتم تا تقدیم
تان کنم، از این رو تصمیم گرفتم نامه ای برایتان بنویسم. خود می دانید که در این
10 روز از رنج شما قلب های بسیاری به درد آمد و چشم های بسیاری به اشک نشست و
دستانی به کمک شتافت. 10 روز از فاجعه مرگ بار زلزله در منطقه هریس و ورزقان و بخش
زیادی از آذربایجان عزیز گذشت. 10 روزی که بسیاری بی خانمان و یا اسیر پنجه های
مرگ شدند. کودکانی که در آن ساعت به تماشای کارتون مشغول بودند و یا در خواب
بعدازظهر تابستان. زنانی که برای تهیه خوراک روزانه تلاش می کردند و دخترکانی که
در زیر زمین ها پای دار قالی بودند و با زمزمه هایی بر لب مرگ ناخواسته را در آغوش
کشیدند.
ولی همه آرزوها در لحظه ای کوتاه به
باد رفت و زمین لرزید و لرزید و دهان باز کرد تا عده ای را همراه خانه های گلی و
سر هم بندی شده، به کام مرگ بکشاند.
چه کسی مسوول است؟
خدا؟ طبیعت؟ یا سهل انگاری مدیران
حکومتی؟
بسیاری از مردم سرزمینم با اینکه خود،
در فقر دست و پا می زنند، ولی به یاری هم وطن های ترک خود شتافتند تا اتحاد
نانوشته ای را به نمایش بگذارند. اتحاد مردم با مردم و فرقی نمی کند ترک باشی یا
کرد و بلوچ و لر و کرمانی و شیرازی و مشهدی و تهرانی، همه ایرانی هستیم و از همه
مهم تر همه انسان ایم و برای همین میلیون ها پیام تسلیت به سوی آذربایجان رفت.
ما همه مادریم، مادران
ایران. شاید نام مادران پارک لاله را شنیده باشید. تعدادی از یارانم
فقط برای دلجویی و همدردی با مادرانی که فرزندان خود را از دست داده اند، امروز در
زندان اند و یا منتظر حکم و یا آواره غربت. ولی ما هم چنان بر عهد خود پایبندیم که
هر جا دل رنج دیده ای دیدیم به یاری اش بشتابیم و دل جویی کنیم، حتی اگر این دل
جویی نوشتن دو خط نامه باشد.
به اعتقاد من یکی از مهم ترین اولویت ها، سرمایه گذاری برای بازسازی روستاها، مقاوم سازی خانه های روستایی، رسیدگی به بهداشت و ایجاد مدارسی با سازه های مستحکم و ایمن است. تا در آینده باز شاهد این فجایع مرگ بار نباشیم.
آذربایجان تسلیت، آذرآبادگان جان جانان تسلیت.
ما را در غم خود شریک بدان!
یکی از مادران پارک لاله
دوشنبه 30 مرداد 91
0 نظر