روز شنبه به دیدار مادر
اشکان سهرابی رفتیم و هدیه ای را از طرف یکی از زندانیان که در شرایط دشوار و با
دست های خود در زندان بافته بود، برای آنها بردیم و در آستانه سال نو دیداری با
این خانواده تازه کردیم.
مادر اشکان خیلی ناراحت بود
و می گفت: "یک لحظه هم نمی توانم از دست دادن پسرم را فراموش کنم، چرا کشته
شد؟ مگر می شود یک لحظه برود سر خیابان و دیگر به خانه باز نگردد. چگونه می توانم
باور کنم؟!"
آن چنان اعصاب اش به هم
ریخته بود که پاهایش اگزما شده بود و می گفت: " دایم ما و خانواده را تهدید
می کنند و می گویند مصاحبه نکنید. واقعا تحمل این وضع برای ما خیلی سخت شده است.
بچه مان را کشته اند و به جای اینکه پاسخ ما را بدهند که چرا و چگونه به خیابان
رفت و کشته شد، دایم ما را تحت فشار قرار می دهند".
مادر اشکان هم چنین از بهشت
زهرا گفت: " پنج شنبه وقتی سر خاک اشکان رفتم ، دیدم دور سنگ قبرش را با رنگ
سبز براق رنگ کرده اند. هیجان زده شده بودم و نمی دانستم چه کسی این کار را کرده
است. با خود گفتم پس مردم با ما هستند و وقتی ما نیستیم، می آیند و به عزیزان
دلبند ما سر می زنند و خانه اش را تزیین می کنند."
در هنگام صحبت تلفن یکی از
همراهان زنگ می زند و پسرش می گوید کلیدم را جا گذاشته ام و مادر اشکان وقتی می
شنود، چشم هایش پر از اشک می شود و می گوید: اشکان من هم همیشه کلیدش را جا می
گذاشت و گوشه کوچه می نشست تا من بیایم. آن قسمت کوچه را خیلی دوست دارم ".
واقعا تحمل این درد برای
مادران بسیار دردناک است، زیرا با هر نشانه ای داغ شان تازه می شود.
به کدام سر بزنیم؟ کدام را
دلداری دهیم؟ مادرانی که این وضعیت را دارند یکی دو تا نیستند، مادر اشکان، سعید،
مصطفی، ندا، ستار و صدها و هزاران مادرند که به سختی روزگار می گذرانند و تحمل این
درد جانکاه برای شان قابل پذیرش نیست و به دنبال کشف حقیقت هستند، ما هم تنها کاری
که از دست مان بر می آید، اینکه تلاش کنیم صدای
دادخواهی آنها باشیم و با آنها همدردی کنیم.
به امید آن روز که تمامی
مادران و خانواده های آسیب دیده و همه دادخواهان بالاخره روزی را ببینند که ستم
کاران به سزای اعمال خود برسند تا مرهمی بر دل های این مادران داغدار باشد.
یکی از مادران پارک لاله
28 اسفند 1391
0 نظر