http://www.shahrvand.com/archives/39526
برگرفته از سایت شهروند
فرح طاهری
نمایندگان در مجلس انتاریو به یاد جان باختگان دهه شصت یک دقیقه سکوت کردند
امسال بیست و پنجمین سالگرد کشتار تابستان 67 است. ایرانیان
می خواهند در گوشه و کنار جهان برنامه های مختلفی برگزار کنند. از جمله در
تماس با مجامع جهانی و مسئولان دولتی و نیز سازمان های حقوق بشری کشورهای
میزبان، می خواهند تلاش کنند تا صدای مظلومیت کشته شدگان و خانواده های
آنان به گوش جهانیان برسد.
”کارزار قتل عام 67″ در کانادا متشکل از کوشندگان حقوق بشری،
وکلا، روزنامه نگاران، فعالان کارگری، و… ساکن کانادا است که روز چهارشنبه
5 جون 2013، لایحه ای را به مجلس فدرال کانادا بردند و طی آن از دولت
کانادا خواستند اولین کشوری باشد که قتل عام 67 را به رسمیت می شناسد.
از آنجا که در زمان طرح این لایحه در مجلس کانادا، شهروند در
دست چاپ می باشد، لذا از چندوچون برگزاری این جلسه خبری نداریم، ولی قبل از
آن با چند تن از کوشندگان حقوق بشر و فعالان کارگری که در این کارزار
فعالیت دارند، گفت وگو کردیم.
کاوه شهروز، وکیل فعال در حوزه ی حقوق بشر و از
دادستان های ایران تریبونال، سخنگوی این کمپین درخصوص سمت و سوی سیاسی این
کمپین گفت، این کمپین از افراد مختلف ایرانی ـ کانادایی تشکیل شده؛
حقوقدان، افراد دانشگاهی، روزنامه نگار، فعال حقوق بشر، فعال کارگری و
افرادی هستند که کارهای سیاسی هم می کنند، اما این کمپین حالت پارتیزان و
سیاسی ندارد و صرفا حقوق بشری است.
کاوه شهروز با همراهانش در این کمپین می خواهند دولت کانادا
را قانع کنند که کشتاری که در تابستان 67 اتفاق افتاد به عنوان “جنایت علیه
بشریت” به رسمیت بشناسد.
کاوه شهروز سخنگوی کمپین قتل عام 88 در کنفرانس مطبوعاتی پنجم جون 2013 در اتاوا
افراد پشت از راست: پاول دوئر، نینا طوبائی،ایروین کوتلر، نیما مشعوف
افراد پشت از راست: پاول دوئر، نینا طوبائی،ایروین کوتلر، نیما مشعوف
سخنگوی کمپین اهمیت این اقدام را در ارزش معنوی و سمبلیک آن
می داند و می گوید: این می تواند مثل اهرم فشاری باشد و اگر در دیگر کشورها
همچون اتحادیه اروپا تکرار شود، اهرم فشار دیگری شود که نشان دهد ما نقض
حقوق بشر را فراموش نمی کنیم و عدالت می خواهیم و افرادی که در این قتل عام
نقش داشتند باید پاسخگو باشند.
شهروز درباره ی عکس العمل دولت ایران دراین خصوص می گوید: عکس
العمل جامعه ی بین الملل برای ایران مهم است به همین خاطر است که قطعنامه
هایی که کانادا به سازمان ملل می آورد و ایران را به نقض حقوق بشر محکوم می
کند، دولت ایران عکس العمل تندی نشان می دهد و سعی می کند که محکوم نشود.
گرچه اعدام ها در سراسر عمر سی و پنج ساله ی جمهوری اسلامی با
شدت و ضعف ادامه داشته، اما شهروز می گوید، کار امسال ما در مورد کشتارهای
67 است چون بیست و پنجمین سالگشت آن است، ولی در واقع اعدام های زیادی در
دهه شصت اتفاق افتاده و تمام آن اعدام ها جنایت علیه بشریت بودند و این
نتیجه ای بود که ایران تریبونال به آن رسید.
درخصوص لایحه ای که چهارشنبه به مجلس ارائه می شود، روز
چهارشنبه ساعت یک و نیم بعدازظهر یک کنفرانس مطبوعاتی برگزار خواهد شد که
در آن آقای جیمز بزان (نماینده ی پارلمان از حوزه ی سلکریک- انتر لیک از
حزب محافظه کار کانادا)، آقای ایروین کوتلر (نماینده ی پارلمان کانادا از
حوزه ی ماونت رویال از حزب لیبرال کانادا)، آقای پاول دوئر (نماینده ی
پارلمان از حوزه ی اوتاوا سنتر از حزب دمکرات نو کانادا)، خانم نینا
طوبائی (عضو کمپین قتل عام 88) و آقای کاوه شهروز (سخنگوی کمپین) حضور دارند.
در اطلاعیه ی مطبوعاتی کمپین آمده است:” این لایحه در حالی
طرح می گردد که انتخابات ریاست جمهوری در ایران جریان دارد – انتخاباتی که
نه آزاد است و نه واقعی- و این فرصتی است که مبارزات جاری برای تأمین حقوق
بشر را برجسته کرده و نیز روز اول ماه سپتامبر را به عنوان روز همبستگی با
زندانیان سیاسی در ایران نام گذاری کنیم.”
همزمان با ارائه لایحه در مجلس فدرال، در مجالس استانی انتاریو و کبک هم بیانیه ای در این زمینه خوانده خواهد شد.
در تماس با دکتر رضا مریدی، وزیر تحقیقات و نوآوری، از
روند کار پرسیدیم. دکتر مریدی گفت، متن بیانیه تهیه شده و روز چهارشنبه،
بعد ازظهر، همزمان با ارائه لایحه در مجلس فدرال، خانم دکتر هلینا جسک (Helena Jaczek) نماینده اوک ریجز ـ مارکهام بیانیه ی محکوم کردن کشتارهای سال 67 را خواهد خواند.
با توجه به اینکه وزرا اجازه قرائت بیانیه در مجلس ندارند،
لذا دکتر رضا مریدی از همکارش خانم هلینا جسک تقاضا کرده که او بیانیه ی
رسمی را در مجلس بخواند.
دکتر مریدی با مهم خواندن این مسئله که “همزمان با مجلس فدرال
در مجالس انتاریو و کبک هم بیانیه ی محکومیت کشتارهای سال 67 خوانده می
شود”، گفت: اگر رئیس پارلمان بپذیرد می خواهم درخواست کنم بعد از خواندن
بیانیه، ایشان برای جانباختگان این جنایات اعلام یک دقیقه سکوت بکنند.
جلد شماره 1441 شهروند مورخ ششم جون 2013
دکتر مریدی وعده داد، ویدیوی قرائت متن بیانیه توسط خانم جسک را برای تماشای عموم روی یوتیوب قرار دهند.
وجود دکتر مریدی در مجلس انتاریو به عنوان یک حامی جدی
ایرانیان این شانس را به ما داده تا مسائل مربوط به نقض حقوق بشر در
کشورمان ایران را به گوش سیاستمداران کانادایی برسانیم.
دکتر مریدی متن بیانیه ای که قرار است خانم جسک در مجلس قرائت
کند در اختیار ما گذاشت. در این بیانیه با اشاره به گذشت بیست و پنج سال
از کشتار 67 آمده است: “در تابستان 1988، هزاران زندانی سیاسی بدون محاکمه
اعدام شدند. تخمین های محتاطانه نشان می دهد که حدود 5000 زندانی سیاسی
ایرانی در طول این مدت جانشان را از دست دادند.
ارزیابی های مستقل حقوقی بسیاری به این نتیجه رسیدند که این کشتار طبق حقوق بین الملل، جنایت علیه بشریت است.
آنهایی که این جنایات را مرتکب شدند، هرگز محاکمه نشدند، و
خانواده های قربانیان اینجا در کانادا، و در سراسر جهان، در انتظار عدالت
هستند.
در بخش دیگر این بیانیه آمده است:
می خواهیم مردم حوزه های مان بدانند که ما حمایتشان می کنیم.
من افتخار می کنم که ما در استانی زندگی می کنیم که مدارا و آزادی کلماتی نیستند که به آرامی زمزمه شوند، آنها روش زندگی ما هستند.
در پایان بیانیه به مطرح شدن لایحه ی به رسمیت شناختن قتل عام
تابستان 1988 به عنوان جنایت علیه بشریت در پارلمان کانادا اشاره و اظهار
امیدواری شده که با به رسمیت شناخته شدن این جنایت توسط دولت فدرال، آلام
بازماندگان کمی التیام یابد.
(در آخرین ساعاتی که شهروند به زیر چاپ می رفت، به شهروند اطلاع داده شد که روز چهارشنبه 5 جون2013 پس از قرائت بیانیه محکومیت کشتارهای 67 توسط خانم جسک، مجلس انتاریو با پذیرش درخواست دکتر رضا مریدی، به یاد جانباختگان قتل عام تابستان 88 و تمامی کشته شدگان، یک دقیقه سکوت اعلام کرد.)
مهدی کوهستانی یکی از اعضای کمپین در مورد شکل گیری
این کمپین به شهروند می گوید، این بحثی ست که از سال گذشته شروع شد اینکه
در بیست و پنجمین سالگشت این قتل عام چه کارهایی می توانیم انجام دهیم که
این موضوع از ایرانی ها فراتر برود و به گوش جامعه ی کانادایی و مقاماتش هم
برسد. با جلسات متعددی با گروه های مختلف اجتماعی، حقوق بشری و فعالان
علاقمند و خانواده های کشته شدگان به این نتیجه رسیدیم که می شود کاری کرد و
امکان این هست که بشود در این سال کار را فراتر پیش ببریم.
کوهستانی گفت، ما می خواستیم یک Bill (سند قانونی) به مجلس
ببریم، ولی از آنجا که دیدیم در پارلمان مخالفی در هیچ یک از احزاب نیست و
می توانند به یک توافق عمومی برسند، به فکر Motion (لایحه) افتادیم. چون از
قبل نظر بسیاری از نماینده ها را پرسیده بودیم و متوجه نظر مثبت آنها شده
بودیم.
کوهستانی افزود، ما سه مسئله برایمان مهم بود:1ـ اینکه این
جنایت علیه بشریت است. 2ـ خاوران به عنوان یکی از سمبل های این جنایت است.
3ـ اینکه بتوانیم یک روز را به عنوان حمایت از زندانیان سیاسی در ایران به
رسمیت بشناسیم. چیزی که تداوم سی و پنج سال سرکوب را نشان دهد.
به گفته ی کوهستانی، بعد از گذشت این حدود سه دهه از اعدام
ها، چیزی که برای همه ی خانواده ها و همراهان این قربانیان مهم است این است
که اولا مشخص شود پشت این جنایت چه کسانی بوده اند و دوم روشنگری به منظور
اینکه این جنایات در تاریخ ما دوباره تکرار نشود.
کوهستانی یکی از نقاط قوت این کارزار را، تحکیم روحیه ی
همکاری های دمکراتیک دانست و گفت، ما تمام سعی مان را می کنیم تا ایران را
به دادگاه بین المللی جزایی بکشانیم برای جنایت برعلیه بشریت. و تا هرجایی
که بتوانیم می رویم. اگر در دادگاه های مردمی در ایران فعلا نمی توانیم در
خارج این کار را دنبال می کنیم تا آن زمان که بتوانیم در ایران این دادگاه
ها را برپا کنیم.
رضا بنایی، از دیگر اعضای این کارزار است. او در پاسخ
به این گفته که، “ممکن است همزمانی طرح این لایحه در مجلس کانادا با
انتخابات ایران سئوال برانگیز باشد”، گفت: تصور نمی کنم. جمهوری اسلامی
ایران سی و چند سال است که به عناوین مختلف در تیترهای خبری است و هر زمان
می توانست این تقارن با یک مسئله ای در ایران پیدا شود. با توجه به این که
کانادا کشوری پرقدرت است که رابطه اش با کشورهای دیگر مانند آمریکا نیست که
طمعی در کشورهای دیگر داشته باشد و اگر آمریکا قرار بود این را در دستور
کار قرار دهد چون خودش مورد سئوال هست شاید مورد پذیرش خیلی ها قرار نمی
گرفت، اما کانادا به خاطر سابقه ی آزادیخواهی اش با به رسمیت شناختن این
کشتار به عنوان اولین کشور در جهان می تواند برای ما ایرانیان دستاورد خوبی
داشته باشد.
کیاوش نجفی، رئیس دفتر آقای توماس مولکر، رهبر حزب
نیودمکرات که حزب اپوزیسیون رسمی دولت است، که برای طرح این لایحه در مجلس
تلاش زیادی کرده است.
با او در اتاوا تماس گرفتیم، ولی متاسفانه به دلیل حضور در جلسه نتوانست با شهروند گفت وگو کند و آن را به بعد موکول کرد.
از آقای بنایی در مورد اقدامات آقای نجفی پرسیدم. او گفت،
ایشان خیلی زحمت کشیدند و در تهیه و تنظیم این لایحه سهم بسیار موثری
داشتند. در هماهنگ کردن و تنظیم روابط و بسیاری مسائل در پشت صحنه بین
سیاستمداران داخل ان دی پی و در جاهای دیگر بسیار یاریگر ما بودند.
این لایحه توسط آقای پاول دوئر، منتقد امور خارجه ی حزب دمکرات نو کانادا NDP در پارلمان کانادا طرح می گردد.
طرح توکا نیستانی
بنایی در مورد چگونگی انتخاب نماینده ی ان دی پی گفت، ما در
درجه ی اول منافع ایرانیان را مد نظر قرار دادیم. اگر این لایحه توسط
محافظه کاران به مجلس برده می شد، ممکن بود اپوزیسیون با آن مخالفت کند،
بررسی کردیم و دیدیم بهتر است از اقلیت شروع کنیم و به اکثریت برسیم. در
حقیقت این رویه ای سیاستمدارانه بود و تصمیم گرفتیم توسط “ان دی پی” به
مجلس ارائه شود.
به گفته ی آقای بنایی، انتظار می رود این لایحه مورد حمایت و
موافقت همه ی احزاب پارلمانی، اعم از احزاب محافظه کار نو، لیبرال، و نیز
حزب بلوک کبک قرار گیرد.
محمد حق شناس عضو فعال دیگر در این کارزار است. او از
حامیان ایران تریبیونال بوده. حق شناس در مورد شکل گیری کمپین قتل عام 67
گفت، پس از برگزاری ایران تریبیونال در لاهه، سئوال این بود که قدم بعدی
چیست؟ پس از بزرگداشت سال گذشته در تورنتو، جلسه ای گذاشتیم تا قدم های
بعدی را بررسی کنیم و به این جمع بندی رسیدیم که چنین کاری کنیم و کمپین
آغاز شد.
حق شناس در مورد انتخاب تاریخ ارائه لایحه به مجلس گفت، قرار
بود هرچه زودتر این را ارائه کنیم و اولین تاریخ ما در ماه مارچ بود و بعد
اپریل، ولی آمادگی پارلمان هم مطرح بود و تدارکاتی که ما باید انجام می
دادیم و این شد که به ماه جون کشید.
حق شناس به تلاش هایی که در این مدت توسط اعضای کارزار صورت
گرفته تا بتوانند مجالس استانی را با مجلس فدرال همراه کنند، اشاره کرد و
تأکید کرد علیرغم این تلاش ها آنها توانستند تنها همراهی انتاریو و کبک را
داشته باشند و در سایر استان ها از جمله بریتیش کلمبیا موفق نشدند.
حق شناس در مورد فراموش نکردن موضوع اعدام های دهه شصت گفت،
درست است که تمرکز این کمپین بر کشتارهای تابستان 67 است ولی دربرگیرنده ی
اعدام های دهه شصت هم هست. بویژه اینکه در دهه ی شصت جمهوری اسلامی سن
قضایی را برای دختران 9 سال و پسران را 15 سال قرار داده بود و چیزی را که
باید توجه داشت اینکه جمهوری اسلامی در این دهه، صدها کودک را اعدام کرد و
باید در این زمینه تحقیقاتی صورت بگیرد. اگر ما 67 را اعلام کردیم چون این
زمان نقطه عطفی بود و بسیار وحشیانه انجام گرفت.
آقای حق شناس قدم بعدی را تماس با ایرانیان در کشورهای دیگر خواند تا ترغیب شوند چنین کاری را با دولت کشورهای میزبانشان پیش ببرند.
قرار است چهارشنبه، همزمان با انتاریو و اتاوا، در کبک هم،
دکتر امیر خدیر، بیانیه ی محکومیت کشتارهای 67 را در مجلس استانی کبک
بخواند.
با او نیز تلفنی تماس گرفتم، ولی به دلیل حضور در جلسه، گفت
وگو را به بعد موکول کرد. به هر حال، به دلیل نگاه انسانی دکتر خدیر و تلاش
های انساندوستانه و حقوق بشرانه اش، چه در قبال کانادا و چه ایران، این
انتظار از او می رفت که در قبال این جنایت ساکت ننشیند و سیاستمداران کبکی
را از آنچه که بر مردم ایران رفته و می رود، آگاه نکند.
(دکتر خدیر در ساعات پایانی چاپ شهروند با ما تماس گرفت و گفت که در حال کار برای ارائه بیانیه به پارلمان کبک هستند و قرار است این امر پنجشنبه 6 جون انجام شود و قول دادند از نتیجه ما را مطلع کنند.)
(دکتر خدیر در ساعات پایانی چاپ شهروند با ما تماس گرفت و گفت که در حال کار برای ارائه بیانیه به پارلمان کبک هستند و قرار است این امر پنجشنبه 6 جون انجام شود و قول دادند از نتیجه ما را مطلع کنند.)
با خسته نباشید به تمامی دست اندرکاران کمپین، پیشاپیش این
پیروزی را به آنها و به مردم ایران و خانواده های قربانیان سرکوب های این
سه دهه تبریک می گوییم.
فعالیت های کارزار را در سایت آن دنبال کنید: massacre88.com
0 نظر