http://www.fidh.org/25-%D8%B3%D8%A7%D9%84-%D9%BE%D8%B3-%D8%A7%D8%B2-%D8%A7%D8%B9%D8%AF%D8%A7%D9%85-%D9%87%D8%A7%DB%8C-1367-%D9%87%D9%86%D9%88%D8%B2-%D8%A7%D8%AB%D8%B1%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-13971
برگرفته از سایت فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر25 سال پس از اعدام های 1367 هنوز اثری از عدالت نیست
یک ربع قرن پیش، در تابستان 1367، هزاران زندانی سیاسی ایرانی که
پیشتر محاکمه شده بودند و حکم های زندان خود را می گذراندند، دوباره در
دادگاه های نمایشی مورد محاکمه قرار گرفتند و اعدام شدند.
دولتمردان و مسئولان ایرانی، که بعضا در آن زمان نیز بر مصدر قدرت بودند، تاکنون از پذیرش ارتکاب این جنایت عظیم و هولناک ـ که به نظر فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران باید به عنوان اعدام های فراقضایی و خودسرانه و جنایت علیه بشریت توصیف شوند ـ سر باز زده اند. در گزارشی که امروز منتشر شد، «پس از 25 سال، هنوز اثری از عدالت نیست: مرتکبان اعدام های 1367 هنوز هم از مجازات معاف هستند»، فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران این اعدام ها را به عنوان اعدام های فراقضایی و خودسرانه و جنایت علیه بشریت توصیف کرده اند. گستره این جنایت ها هنوز روشن نیست، اما مسلم است که ظرف چند ماه، چندین هزار زندانی سیاسی اعدام شدند. منابع ایرانی تاکنون موفق شده اند نام و مشخصات حداقل 4672 قربانی کشتار را گردآوری کنند.
عبدالکریم لاهیجی، رییس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر، گفت: «کشتار عظیم فراقضایی زندانیان سیاسی در زندان های ایران در تابستان 1367 بدون تردید جنایت علیه بشریت به شمار می رود. گستره اعدام ها، وجه مشترک آنها و محاکمه ها و همگرایی شهادت ها ثابت می کنند که این کشتار گسترده و نظام ـ مند بوده است. به علاوه، تردیدی نیست که قربانیان به خاطر عقاید سیاسی و دینی یا غیردینی خود مورد آزار و ستم قرار گرفته اند.»
دولتمردان ایران پیوسته از انجام تحقیقات در باره این جنایت ها و اجرای عدالت در باره مرتکبان آنها سر باز زده اند. به علاوه، آنها پیوسته اعضای خانواده های قربانیان را از حق آگاهی از محل دفن عزیزانشان محروم کرده اند. خانواده های قربانیان که هر سال در اوایل شهریورمی کوشند بر مزار احتمالی زندانیان اعدام شده حاضر شوند، مرتب به وسیله سازمان های امنیتی و اطلاعاتی احضار می شوند و مورد تهدید قرار می گیرند.
امسال، بیست و پنجمین سالگشت کشتار، نیز استثنا نبوده است. در روز 10 شهریور، نیروهای امنیتی خانواده ها و خویشان اعدام شدگان را از ورود به گورستان خاوران بازداشتند. خانم منصوره بهکیش، که شش عضو خانواده اش را در اعدام های اوایل دهه 1360 و سال 1367 از دست داده است، در بیانیه ای که در روز 12 شهریور منتشر کرد نوشت که او و مادر 90 ساله اش قصد داشتند در روز 14 شهریور مراسمی برگزار کنند، اما مسئولان وزارت اطلاعات او را در روز 6 شهریور احضار کرده و هشدار داده اند که مراسم را اجرا نکند. در دی ماه 1387، بولدوزرها بعضی از علامت های روی گورها را که خانواده های اعدام شدگان در خاوران نشانه گذاری کرده بودند از بین بردند.
عبدالکریم لاهیجی افزود: «دولتمردان ایران باید محل جنازه های قربانیان را مشخص و شناسایی کنند و جنازه ها را به خانواده هایشان بازگردانند. آنها باید به آزار و پیگرد مادران خاوران و مادران پارک لاله و حامیان آنها و نیز دیگر اعضای خانواده های قربانیان پایان دهند. ما خواهان آزادی فوری حامیان آنها هسیتم، از جمله خانم حکیمه شکری، آقای محمد ابراهیمی و دیگر اعضای خانواده های قربانیان که در حبس خودسرانه هستند. دولتمردان باید به آزار دیگر حامیان و اعضای خانواده قربانیان خاتمه دهند.»
فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران در نامه ای مشترک از گزارشگر ویژه سازمان ملل برای وضعیت حقوق بشر در ایران و نیز دیگر کارشناسان مربوطه سازمان ملل درخواست کردند در گزارش های آتی خود مشاهدات و توصیه های مشخصی را در باره اعدام های دسته جمعی 1367 و آزار ادامه دار خانواده های قربانیان بگنجانند.
دولتمردان ایران باید از کارشناسان مربوطه سازمان ملل برای دیدار از ایران دعوت کنند و آزادی کامل تماس آنها را با خانواده های قربانیان و زندانیان سیاسی پیشین و نیز دیدار از گورستان خاوران و دیگر محل های دفن زندانیان اعدام شده را فراهم کنند.
دولتمردان و مسئولان ایرانی، که بعضا در آن زمان نیز بر مصدر قدرت بودند، تاکنون از پذیرش ارتکاب این جنایت عظیم و هولناک ـ که به نظر فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران باید به عنوان اعدام های فراقضایی و خودسرانه و جنایت علیه بشریت توصیف شوند ـ سر باز زده اند. در گزارشی که امروز منتشر شد، «پس از 25 سال، هنوز اثری از عدالت نیست: مرتکبان اعدام های 1367 هنوز هم از مجازات معاف هستند»، فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران این اعدام ها را به عنوان اعدام های فراقضایی و خودسرانه و جنایت علیه بشریت توصیف کرده اند. گستره این جنایت ها هنوز روشن نیست، اما مسلم است که ظرف چند ماه، چندین هزار زندانی سیاسی اعدام شدند. منابع ایرانی تاکنون موفق شده اند نام و مشخصات حداقل 4672 قربانی کشتار را گردآوری کنند.
عبدالکریم لاهیجی، رییس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر، گفت: «کشتار عظیم فراقضایی زندانیان سیاسی در زندان های ایران در تابستان 1367 بدون تردید جنایت علیه بشریت به شمار می رود. گستره اعدام ها، وجه مشترک آنها و محاکمه ها و همگرایی شهادت ها ثابت می کنند که این کشتار گسترده و نظام ـ مند بوده است. به علاوه، تردیدی نیست که قربانیان به خاطر عقاید سیاسی و دینی یا غیردینی خود مورد آزار و ستم قرار گرفته اند.»
دولتمردان ایران پیوسته از انجام تحقیقات در باره این جنایت ها و اجرای عدالت در باره مرتکبان آنها سر باز زده اند. به علاوه، آنها پیوسته اعضای خانواده های قربانیان را از حق آگاهی از محل دفن عزیزانشان محروم کرده اند. خانواده های قربانیان که هر سال در اوایل شهریورمی کوشند بر مزار احتمالی زندانیان اعدام شده حاضر شوند، مرتب به وسیله سازمان های امنیتی و اطلاعاتی احضار می شوند و مورد تهدید قرار می گیرند.
امسال، بیست و پنجمین سالگشت کشتار، نیز استثنا نبوده است. در روز 10 شهریور، نیروهای امنیتی خانواده ها و خویشان اعدام شدگان را از ورود به گورستان خاوران بازداشتند. خانم منصوره بهکیش، که شش عضو خانواده اش را در اعدام های اوایل دهه 1360 و سال 1367 از دست داده است، در بیانیه ای که در روز 12 شهریور منتشر کرد نوشت که او و مادر 90 ساله اش قصد داشتند در روز 14 شهریور مراسمی برگزار کنند، اما مسئولان وزارت اطلاعات او را در روز 6 شهریور احضار کرده و هشدار داده اند که مراسم را اجرا نکند. در دی ماه 1387، بولدوزرها بعضی از علامت های روی گورها را که خانواده های اعدام شدگان در خاوران نشانه گذاری کرده بودند از بین بردند.
عبدالکریم لاهیجی افزود: «دولتمردان ایران باید محل جنازه های قربانیان را مشخص و شناسایی کنند و جنازه ها را به خانواده هایشان بازگردانند. آنها باید به آزار و پیگرد مادران خاوران و مادران پارک لاله و حامیان آنها و نیز دیگر اعضای خانواده های قربانیان پایان دهند. ما خواهان آزادی فوری حامیان آنها هسیتم، از جمله خانم حکیمه شکری، آقای محمد ابراهیمی و دیگر اعضای خانواده های قربانیان که در حبس خودسرانه هستند. دولتمردان باید به آزار دیگر حامیان و اعضای خانواده قربانیان خاتمه دهند.»
فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران در نامه ای مشترک از گزارشگر ویژه سازمان ملل برای وضعیت حقوق بشر در ایران و نیز دیگر کارشناسان مربوطه سازمان ملل درخواست کردند در گزارش های آتی خود مشاهدات و توصیه های مشخصی را در باره اعدام های دسته جمعی 1367 و آزار ادامه دار خانواده های قربانیان بگنجانند.
دولتمردان ایران باید از کارشناسان مربوطه سازمان ملل برای دیدار از ایران دعوت کنند و آزادی کامل تماس آنها را با خانواده های قربانیان و زندانیان سیاسی پیشین و نیز دیدار از گورستان خاوران و دیگر محل های دفن زندانیان اعدام شده را فراهم کنند.
A quarter of a century ago, in the summer of 1988, thousands of Iranian
political prisoners who had already been tried and were serving prison
sentences, stood show summary re-trials and were executed. As of today,
the Iranian authorities, some of whom were also in power at the time,
have not acknowledged these crimes. In a report published today, “25 years on, and still no justice: 1988 prison executions remain unpunished”,
FIDH and LDDHI qualify them as extrajudicial and arbitrary executions
and crimes against humanity. While their extent remains unknown, it is
certain that in the span of a few months, several thousand prisoners
were executed. Iranian sources have managed to document the names and
particulars of at least 4,672 victims so far.
“The massive extrajudicial killings of political prisoners in various Iranian prisons during the summer of 1988 constitute, without any doubt, a crime against humanity. The scale of executions, the common pattern and proceedings and the convergence of testimonies substantiate that those killings were widespread and systematic. In addition, there is no doubt that victims were persecuted for their political and religious or non-religious beliefs”, said Karim Lahidji, FIDH President.
Iranian authorities have so far consistently declined to open any investigations into the crimes, and bring to justice the perpetrators. In addition, they have consistently denied the families’ right to know where their beloved ones have been buried. Worst still, families trying to visit, in late August/early September each year, the sites where executed prisoners are presumably buried, are regularly harassed and threatened by security and intelligence agencies.
The 25th anniversary of the massacre has been no exception: on 1 September, security forces prevented the families and relatives of the executed from entering the Kharavan cemetery, in south-east of Tehran. Ms Mansoureh Behkish, who lost 6 of her relatives had been planning with her 90-year-old mother to visit Kharavan cemetery on 5 September 2013. Ministry of Intelligence officials summoned and threatened her on 28 August. In January 2009, bulldozers destroyed some of the grave markings made in Khavaran cemetery by the families of the executed.
“Iranian authorities should immediately locate, identify and return the bodies of the victims to their families”, added Mr Lahidji. “They should stop persecuting and prosecuting the Kharavan Mothers and Mothers of Park Laleh and their supporters, as well as other relatives of the victims. We call for the immediate release of such supporters as Ms Hakimeh Shokri, Mr Mohammad Ebrahimi and any family members of the victims remaining arbitrarily detained. The authorities should also stop harassing other supporters and relatives of victims”.
In a joint letter, FIDH and LDDHI requested the UN Special Rapporteur on the human rights situation in Iran, as well as other relevant UN mechanisms, [1] to include in their next reports specific observations and recommendations regarding the 1988 mass executions and the on-going persecution of the victims’ families.
Iranian authorities should extend an invitation to all relevant UN mechanisms to visit Iran and give them free access to the victims’ families and to former political prisoners as well as to the Kharavan cemetery and other sites where executed prisoners were buried.
“The massive extrajudicial killings of political prisoners in various Iranian prisons during the summer of 1988 constitute, without any doubt, a crime against humanity. The scale of executions, the common pattern and proceedings and the convergence of testimonies substantiate that those killings were widespread and systematic. In addition, there is no doubt that victims were persecuted for their political and religious or non-religious beliefs”, said Karim Lahidji, FIDH President.
Iranian authorities have so far consistently declined to open any investigations into the crimes, and bring to justice the perpetrators. In addition, they have consistently denied the families’ right to know where their beloved ones have been buried. Worst still, families trying to visit, in late August/early September each year, the sites where executed prisoners are presumably buried, are regularly harassed and threatened by security and intelligence agencies.
The 25th anniversary of the massacre has been no exception: on 1 September, security forces prevented the families and relatives of the executed from entering the Kharavan cemetery, in south-east of Tehran. Ms Mansoureh Behkish, who lost 6 of her relatives had been planning with her 90-year-old mother to visit Kharavan cemetery on 5 September 2013. Ministry of Intelligence officials summoned and threatened her on 28 August. In January 2009, bulldozers destroyed some of the grave markings made in Khavaran cemetery by the families of the executed.
“Iranian authorities should immediately locate, identify and return the bodies of the victims to their families”, added Mr Lahidji. “They should stop persecuting and prosecuting the Kharavan Mothers and Mothers of Park Laleh and their supporters, as well as other relatives of the victims. We call for the immediate release of such supporters as Ms Hakimeh Shokri, Mr Mohammad Ebrahimi and any family members of the victims remaining arbitrarily detained. The authorities should also stop harassing other supporters and relatives of victims”.
In a joint letter, FIDH and LDDHI requested the UN Special Rapporteur on the human rights situation in Iran, as well as other relevant UN mechanisms, [1] to include in their next reports specific observations and recommendations regarding the 1988 mass executions and the on-going persecution of the victims’ families.
Iranian authorities should extend an invitation to all relevant UN mechanisms to visit Iran and give them free access to the victims’ families and to former political prisoners as well as to the Kharavan cemetery and other sites where executed prisoners were buried.
0 نظر