ما شش ساله شدیم، شش سال پایداری و مقاومتِ مادران پارک لاله برای حمایت
از مبارزات دادخواهانه، منجر به دستگیری‌های پیاپی و مشکلات روزافزون برای
همراهانِِ ما شد، ولی این محرومیت‌ها و محدودیت‌ها باعث نشد که دست از مبارزه
بشوییم. هم‌اکنون نیز دو نفر از حامیانِ مادرانِ داغدار به نام‌های حکیمه شکری و
ندا مستقیمی در زندان بسر می‌برند و برخی دیگر دارای محکومیت هستند.
مادران پارک لاله، حركتي جوان و نوپاست و تلاش
می‌کند در ادامه روند خود "صدايي" همراه با "جنبش دادخواهي مادران و خانواده‌هاي آسيب ديده ي ايراني" باشد. اين حركت مستقل و دادخواهانه كه از تلاش گَران عرصه دادخواهي و فعالان اجتماعي تشكيل شده است، از تيرماه 1388، با فراخوان تعدادي از زنانِ دادخواه در اعتراض
به
كشتن و مجروح و زنداني كردن مردمي كه براي حداقل
خواست
انساني خود به خيابان آمده بودند، در پارك لاله تهران شكل گرفت.
اين حركت
دادخواهانه، در مسير حركت خود، سه خواست حداقلي و مشخص زير را تعريف كرد:
- آزادي
زندانيان
سياسي
و
عقيدتي،
- لغو مجازات اعدام،
- محاكمه
و
مجازات
آمران
و
عاملان
همه
جنایت‌های
صورت گرفته
در
جمهوري
اسلامي.
مبارزات حق طلبانه و مدنی از همان سال‌های اول انقلاب و بهتر است بگوییم قبل
از بهمن سال 1357 آغاز شد. تحصن خانواده‌های زندانیان سیاسی در
دادگستری تهران در دی سال 57*، با همراهی دکتر هدایت‌الله متین دفتری (عضو کمیته
دفاع از حقوق زندانیان سیاسی)، یکی از حرکت‌های موفق و تاثیرگذار بود که نتیجه‌اش منجر
به آزادی زندانیان سیاسی شد. پس از کشتار دگراندیشان در زندان و بیرون از زندان، خانواده‌ها
شاید جزو اولین کسانی بودند که این مبارزه را در دوران جمهوری اسلامی به روش‌های مختلفی
از رفتن به خاوران و دیدار همدیگر و شرکت در مراسم یادبود به طور مستمر در پیش
گرفتند و هم‌چنان این مبارزه ادامه دارد. ایستادگی مادران و خانواده‌های خاوران و
همراهان، برای پاسخ‌گو کردن حکومت نیز باعث شد که خاوران به عنوان سند جنایت
جمهوری اسلامی ثبت شود و این مقاومت و پایداری هم‌چنان به روز در جریان است.
حرکت حق طلبانه فردی و جمعی دیگر خانواده‌های آسیب دیده در طی این سال‌ها نیز
همواره در جریان بوده است و ادامه دارد. حرکت اعتراضی و مستمر خانواده‌های کشته
شدگان در سال 88 و جمع شدن همراهان‌شان در پارک لاله تهران و جلوی زندان‌ها و
دادگاه‌ها نیز از این حرکت‌های موفق بوده است که هم‌چنان به اشکال مختلف ادامه
دارد.
مبارزات مدنی و حق طلبانه زنان، کارگران، معلمان، دانشجویان، اقوام و خانواده‌های
زندانیان سیاسی و دگراندیشان، برای کسب حقوق اولیه خود نیز از سال‌ها پیش در جریان
بوده است و ادامه دارد.
حرکت حق طلبانه‌ی نسرین ستوده نیز از جنسِ این حرکت‌هاست و مورد حمایت تعدادی
از فعالان حقوق بشر در داخل و خارج از کشور واقع شده است. این وکیل مدافع حقوق
بشر، علاوه بر تحمل سه سال زندان به جرمی واهی، برای مدت سه سال نیز از حق کار
محروم شد و با تحصن و پایداری جلوی کانون وکلا، حکومت را مجبور به عقب نشینی کرد. وکلای
دیگری هم‌چون عبدالفتاح سلطانی و محمد سیف‌زاده که برای دفاع از حقوق شهروندان
مبارزه می‌کنند، نیز هم‌اکنون با حکم‌های سنگین در زندان هستند و حتی مرخصی
استعلاجی به آن‌ها داده نمی‌شود، زیرا پایداری بر حقِ خود برای وکالتِ مستقل را
برگزیده‌اند. ما به نسرین ستوده و همه‌ی
رهراونِ حق طلبی و دادخواهی که بر حقِ خود و دگراندیشان تاکید می‌کنند، درود می‌فرستیم
و این پایداری‌ها را ارج می‌نهیم.
ما ضمن تاکید بر سه خواست حداقلی خود، هم‌چنین اعتقاد داريم براي رسيدن به این
سه
خواست، بايد برای آزادي بيان و انديشه، رفع هر
گونه
تبعيض و جدايي دين از حكومت نيز تلاش كنيم، زيرا
علت
اصلي اين بي عدالتی‌ها
را در قوانين آزادي ستيز و تبعيض آميز جمهوري اسلامي می‌دانیم.
ما اطمينان
داريم
تا
زماني
كه
اين
قوانين
تغيير
نكند
و حداقل‌های
دموكراسي
در
ايران
به دست
خود مردم پياده نشود،
هم‌چنان زنداني
سياسي خواهيم
داشت
و
كشتن
و محروم
کردن انسانها از حقوق‌شان به
دليل
داشتن
انديشه و
عملكرد
متفاوت و
دگراندیشی، مجاز
خواهد
بود.
باشد تا با ادامه‌ی این مبارزات حق طلبانه و پایداری و پیوستگی هر چه بیشتر،
بتوانیم به جای گفتمان مدارا با حکومت، گفتمان دادخواهی و عدالت‌جویی را در جامعه
عمق و گسترش دهیم و حق و حقوق پایمال شده‌ی خود را از ستم‌گران باز ستانیم.
مادران پارک لاله ایران
تیرماه 1394
* گفت و گوی منیره برادران با ناصر مهاجر http://www.bidaran.net/spip.php?article206
0 نظر