اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران
برگرفته از سایت عصر نو
شنبه ۱۴ شهريور ۱۳۹۴ - ۰۵ سپتامبر ۲۰۱۵
در آستانه مهر ماه و بازگشایی مدارس، رژیم جمهوری اسلامی ایران در نگرانی و هراس از سرگیری اعتراضات معلمان و با هدف ایجاد فضای ترس و تهدید در میان آنان، یک بار دیگر به اهرم دستگیری و زندانی کردن معلمان فعال روی آورده است؛ در 31 مرداد ماه، ميلاد درويش، فعال كارگری و حقوق كودك، عضو افتخاری كانون صنفی معلمان ايران و عضو كميته دفاع از حقوق بشر در ايران، به دنبال هجوم نیروهای اطلاعاتی به خانه پدری وی که محل زندگی او بود، توسط نیروهای سرکوب گر ربوده شد. همچنین محمد رضا نیک نژاد ومهدی بهلولی در روز دوشنبه 9 شهریور ماه توسط نیروهای امنیتی در محل سکونت خود بازداشت شدند. این دو معلم علاوه بر تلاش های موثر در دفاع از حقوق معلمان، با نگارش مطالب و مقالات آگاه گرانه در مورد فعالیت های معلمان و چگونگی بالا بردن کیفت آموزش و حمایت از آموزش رایگان و حقوق دانش آموزان به صدایی رسا در نقد وضعیت کنونی آموزش در ایران بدل شده بودند.
معلمان در چند سال اخیر شیوه های مختلفی را برای رسیدن به مطالبات به حق خود آزموده اند: به مقامات دولتی نامه نوشتند و خواسته های خود را با آنان در میان نهادند، در شهرها و استانهای مختلف با نمایندگان مجلس اسلامی دیدار و مسائل و مشکلات شان را بازگو کردند، به مطبوعات نامه نوشتند و وضع تاسف آور آموزش و زندگی معلمان را طرح کردند. تجمع اعتراضی و اعتصاب، از جمله آخرین گزینه هایی بودند که معلمان بعد از بی نتیجه ماندن همه این راه ها به آن متوسل شدند. پاسخ رژیم تا کنون نسبت به تجمع اعتراضی و اعتصاب معلمان، تهدید، ارعاب، دستگیری و زندانی کردن معلمان فعال با اتهامات کلیشه ای و ساختگی همچون توطئه علیه نظام و بر هم زدن نظم عمومی بوده است.
بعد از تجمع های اعتراضی معلمان در دی و اسفند ماه 1393 ، از آغاز سال 1394 تا کنون علاوه بر اعتراضات محلی و نامه نگاری ها، سه تجمع اعتراضی سراسری توسط معلمان صورت گرفته است: نخستین تجمع در 27 فروردین به صورت خودجوش توسط نمایندگان استان ها برپا شد. دومین تجمع اعتراضی سراسری در 17 اردیبهشت و با فراخوان کانون صنفی معلمان بر پا گردید و سومین تجمع در 31 تیر ماه صورت گرفت که توسط شورای مرکزی کانون های صنفی فرا خوانده شده بود.
مهمترین خواسته هایی که معلمان برای آن مبارزه می کنند عبارت است از: افزایش دستمزد به سطح بالای خط فقر، به رسمیت شناختن تشکل های مستقل معلمان و اجازه برگزاری مجامع عمومی این تشکل ها، آزادی فعالین در بند، حق دخالت معلمان در تدوین متون آموزشی، رایگان بودن آموزش عمومی و توقف تجاری سازی در آموزش و پرورش، رعایت استاندارد های ایمنی در مدارس، رفع تبعیض در پرداخت ها، بهبود بیمه درمانی و استخدام رسمی معلمان پیمانی و حق تدریسی.
به رغم اعتراضات طولانی و گسترده، معلمان تا کنون نه تنها به خواسته های اساسی خود دست نیافته اند، بلکه رژیم با توسل به سرکوب عریان هزینه بیشتری را بر آنان تحمیل کرده است. اگر چه جای خوشحالی و تبریک است که آقای محمود باقری پس از طی دوران محکومیت خود آزاد شده است، اما در مواجهه با خواست معلمان برای آزادی کلیه همکاران در بندشان، حاکمیت نه تنها دیگر معلمان در بند را آزاد ننموده است بلکه رسول بداقی را با وجود اتمام شش سال حکم با اتهاماتی جدید کماکان در حبس نگه داشته است؛ علیرضا هاشمی دبیر کل سازمان معلمان که در 30 فروردین ماه 94 دستگیر شده بود کماکان در حبس است. همچنین از آزادی علی اکبرباغانی، نایب رئیس هیات مدیره کانون صنفی معلمان ایران که پس ازحضور در دادسرای زندان اوین در 4 خرداد ماه برای اجرای حکم به زندان رجایی شهرمنتقل گردید، خبری نیست. در تیرماه، اسماعیل عبدی دبیر کل کانون صنفی معلمان ایران (تهران) که قصد شرکت در کنگره آموزش بین الملل در کانادا را داشت،هنگام سفر به ارمنستان برای دریافت ویزای کانادا دستگیر و زندانی شد و کماکان در بند است.
معلمان در سراسر ایران نسبت به دستگیری اسماعیل عبدی و دیگر همکاران خود واکنش نشان دادند و اعتراضات علیه دستگیری ها در بین محافل معلمان شدت گرفت. روز 31 تیر با فراخوان شورای مرکزی کانون های صنفی برای اعتراض به دستگیری معلمان فعال، تعداد بسیار زیادی از معلمان از اقصی نقاط کشور به همکارانشان در تهران پیوستند و برای برپایی تجمع در مقابل مجلس شورای اسلامی به سمت مجلس رفتند. رژیم اما با آمادگی قبلی و با گسیل نیروهای سرکوب گر به خیابانهای اطراف مجلس، مانع از برگزاری این تجمع شد. بیش از 130 نفر از معلمان به اتهام شرکت در تجمع اعتراضی بازداشت شدند؛ همه بازداشت شدگان عصر همان روز آزاد شدند. رژیم بطور خفت باری مجبور به عقب نشینی شد، اما بیکار ننشست و در روزهای بعد تعداد دیگری از معلمان از جمله علی پیروز را احضار کرد.
خبر دستگیری اسماعیل عبدی و سرکوب و دستگیری معلمان معترض در سطح جهانی انعکاس گسترده یافت. کنگره آموزش بین الملل و تعداد زیادی از اتحادیه های کارگری از جمله در انگلستان ، فرانسه، کانادا و سوئد با انتشار نامه و اطلاعیه های اعتراضی، دستگیری اسماعیل عبدی و دیگر معلمان را محکوم کردند و قطعنامه های اضطراری متعددی در این خصوص توسط مجامع معلمین در سطح بین المللی به تصویب رسیده است.
دستگیری مهدی بهلولی و محمد رضا نیک نژاد و احضار و تهدید دهها نفر از معلمان فعال پیش از بازگشایی مدارس، نشان دهنده ترس و وحشت رژیم سرمایه دای جمهوری اسلامی از برآمد دور جدید اعتراضات توسط معلمان است. معمولا معلمان در ایران، روز 13 مهر ماه که توسط يونسكو روز جهانی معلم نام گذاری شده را به روز اعتراض به شرایط کار و وضعیت خود تبدیل می کنند. رژیم با توجه به بی پاسخ ماندن خواست معلمان به خوبی از امکان اعتراض گسترده در این روز و یا روزهای اطراف آن آگاه است و به همین دلیل می کوشد که با توسل به سرکوب و تهدید از برآمد مجدد اعتراض معلمان جلو گیری کند.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران همچون گذشته از مبارزات و مطالبات معلمان در ایران حمایت می کند و سرکوب، تهدید، ضرب و شتم و زندانی کردن معلمان را به شدت محکوم می کند. ما خواهان آزادی فوری و بی قید شرط همه فعالین کارگری در بند هستیم و در این راه کماکان به کارزارهای بین المللی ادامه خواهیم داد.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران
۵ سپتامبر ۲۰۱۵
info@worker-iran.org
www.etehadbinalmelali.com
معلمان در چند سال اخیر شیوه های مختلفی را برای رسیدن به مطالبات به حق خود آزموده اند: به مقامات دولتی نامه نوشتند و خواسته های خود را با آنان در میان نهادند، در شهرها و استانهای مختلف با نمایندگان مجلس اسلامی دیدار و مسائل و مشکلات شان را بازگو کردند، به مطبوعات نامه نوشتند و وضع تاسف آور آموزش و زندگی معلمان را طرح کردند. تجمع اعتراضی و اعتصاب، از جمله آخرین گزینه هایی بودند که معلمان بعد از بی نتیجه ماندن همه این راه ها به آن متوسل شدند. پاسخ رژیم تا کنون نسبت به تجمع اعتراضی و اعتصاب معلمان، تهدید، ارعاب، دستگیری و زندانی کردن معلمان فعال با اتهامات کلیشه ای و ساختگی همچون توطئه علیه نظام و بر هم زدن نظم عمومی بوده است.
بعد از تجمع های اعتراضی معلمان در دی و اسفند ماه 1393 ، از آغاز سال 1394 تا کنون علاوه بر اعتراضات محلی و نامه نگاری ها، سه تجمع اعتراضی سراسری توسط معلمان صورت گرفته است: نخستین تجمع در 27 فروردین به صورت خودجوش توسط نمایندگان استان ها برپا شد. دومین تجمع اعتراضی سراسری در 17 اردیبهشت و با فراخوان کانون صنفی معلمان بر پا گردید و سومین تجمع در 31 تیر ماه صورت گرفت که توسط شورای مرکزی کانون های صنفی فرا خوانده شده بود.
مهمترین خواسته هایی که معلمان برای آن مبارزه می کنند عبارت است از: افزایش دستمزد به سطح بالای خط فقر، به رسمیت شناختن تشکل های مستقل معلمان و اجازه برگزاری مجامع عمومی این تشکل ها، آزادی فعالین در بند، حق دخالت معلمان در تدوین متون آموزشی، رایگان بودن آموزش عمومی و توقف تجاری سازی در آموزش و پرورش، رعایت استاندارد های ایمنی در مدارس، رفع تبعیض در پرداخت ها، بهبود بیمه درمانی و استخدام رسمی معلمان پیمانی و حق تدریسی.
به رغم اعتراضات طولانی و گسترده، معلمان تا کنون نه تنها به خواسته های اساسی خود دست نیافته اند، بلکه رژیم با توسل به سرکوب عریان هزینه بیشتری را بر آنان تحمیل کرده است. اگر چه جای خوشحالی و تبریک است که آقای محمود باقری پس از طی دوران محکومیت خود آزاد شده است، اما در مواجهه با خواست معلمان برای آزادی کلیه همکاران در بندشان، حاکمیت نه تنها دیگر معلمان در بند را آزاد ننموده است بلکه رسول بداقی را با وجود اتمام شش سال حکم با اتهاماتی جدید کماکان در حبس نگه داشته است؛ علیرضا هاشمی دبیر کل سازمان معلمان که در 30 فروردین ماه 94 دستگیر شده بود کماکان در حبس است. همچنین از آزادی علی اکبرباغانی، نایب رئیس هیات مدیره کانون صنفی معلمان ایران که پس ازحضور در دادسرای زندان اوین در 4 خرداد ماه برای اجرای حکم به زندان رجایی شهرمنتقل گردید، خبری نیست. در تیرماه، اسماعیل عبدی دبیر کل کانون صنفی معلمان ایران (تهران) که قصد شرکت در کنگره آموزش بین الملل در کانادا را داشت،هنگام سفر به ارمنستان برای دریافت ویزای کانادا دستگیر و زندانی شد و کماکان در بند است.
معلمان در سراسر ایران نسبت به دستگیری اسماعیل عبدی و دیگر همکاران خود واکنش نشان دادند و اعتراضات علیه دستگیری ها در بین محافل معلمان شدت گرفت. روز 31 تیر با فراخوان شورای مرکزی کانون های صنفی برای اعتراض به دستگیری معلمان فعال، تعداد بسیار زیادی از معلمان از اقصی نقاط کشور به همکارانشان در تهران پیوستند و برای برپایی تجمع در مقابل مجلس شورای اسلامی به سمت مجلس رفتند. رژیم اما با آمادگی قبلی و با گسیل نیروهای سرکوب گر به خیابانهای اطراف مجلس، مانع از برگزاری این تجمع شد. بیش از 130 نفر از معلمان به اتهام شرکت در تجمع اعتراضی بازداشت شدند؛ همه بازداشت شدگان عصر همان روز آزاد شدند. رژیم بطور خفت باری مجبور به عقب نشینی شد، اما بیکار ننشست و در روزهای بعد تعداد دیگری از معلمان از جمله علی پیروز را احضار کرد.
خبر دستگیری اسماعیل عبدی و سرکوب و دستگیری معلمان معترض در سطح جهانی انعکاس گسترده یافت. کنگره آموزش بین الملل و تعداد زیادی از اتحادیه های کارگری از جمله در انگلستان ، فرانسه، کانادا و سوئد با انتشار نامه و اطلاعیه های اعتراضی، دستگیری اسماعیل عبدی و دیگر معلمان را محکوم کردند و قطعنامه های اضطراری متعددی در این خصوص توسط مجامع معلمین در سطح بین المللی به تصویب رسیده است.
دستگیری مهدی بهلولی و محمد رضا نیک نژاد و احضار و تهدید دهها نفر از معلمان فعال پیش از بازگشایی مدارس، نشان دهنده ترس و وحشت رژیم سرمایه دای جمهوری اسلامی از برآمد دور جدید اعتراضات توسط معلمان است. معمولا معلمان در ایران، روز 13 مهر ماه که توسط يونسكو روز جهانی معلم نام گذاری شده را به روز اعتراض به شرایط کار و وضعیت خود تبدیل می کنند. رژیم با توجه به بی پاسخ ماندن خواست معلمان به خوبی از امکان اعتراض گسترده در این روز و یا روزهای اطراف آن آگاه است و به همین دلیل می کوشد که با توسل به سرکوب و تهدید از برآمد مجدد اعتراض معلمان جلو گیری کند.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران همچون گذشته از مبارزات و مطالبات معلمان در ایران حمایت می کند و سرکوب، تهدید، ضرب و شتم و زندانی کردن معلمان را به شدت محکوم می کند. ما خواهان آزادی فوری و بی قید شرط همه فعالین کارگری در بند هستیم و در این راه کماکان به کارزارهای بین المللی ادامه خواهیم داد.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران
۵ سپتامبر ۲۰۱۵
info@worker-iran.org
www.etehadbinalmelali.com
0 نظر