در شرایطی به سر
می‌بریم که نقض حقوق بشر در ایران بیداد می‌کند و هر صدای مخالفی به شدت خاموش می‌شود
و هر روز شاهد حکم‌های سنگین‌تری برای آزادی‌خواهان هستیم. در شرایطی که آزادی
بیان و اندیشه حکم کیمیا دارد و هیچ تشکلی امکان ابراز وجود آزادانه ندارد. در
شرایطی که حتی اعتراض‌های صنفی سرکوب می‌شود و حق اعتراض و اعتصاب و تشکل به رسمیت
شناخته نمی‌شود ... و این شرایط مربوط به امروز و دیروز نیست.
سی و هفت سال
است که حکومت با وعده‌های دروغ، از آرای ما بهره می‌برد تا با خیال راحت‌تر به بی‌عدالتی‌هایش
بپردازد و از این راهگذر هر روز دایره را به ما تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌کند و مردم نیز
از سر ناچاری و برای این که شرایط بدتر از آن چه هست نشود، به این خفت و خواری تن
می‌دهند. ما نیز با سکوت در برابر بی‌عدالتی یا با پذیرش آن، دیکتاتوری را قوی‌تر
می‌کنیم و به تداوم بی‌عدالتی دامن می‌زنیم. پذیرش ما چه آگاهانه یا ناآگاهانه به
ادامه این روند ناعادلانه کمک خواهد کرد و طبیعی است که هیچ مقام مسئولی پاسخ‌گوی
اعمال ضد انسانی خود نباشد و حتی دادخواهان را مجرم قلمداد کند و توانایی‌اش در
ستم‌گری را به رخ ما بکشد.
حکومتی که بهترین جوان‌های
ما را از همان روزها و سال‌های اول حکومت‌اش تا به امروز کُشت و به زندان انداخت و
خانواده‌ها را از هستی ساقط کرد و این روند تا به امروز هم چنان ادامه دارد،
حکومتی که اقتصاد را به بن بست کشاند و بیکاری و بی‌خانمانی را به ما ارزانی داشت
و دارد، حکومتی که هیچ احترامی برای آزادی و عقاید مردم نداشت و ندارد و به آسانی
همه حتی خودی‌ها را هر روز از صحنه رقابت خارج می‌کند و هزاران بیداد دیگر که در
گوشه و کنار کشورمان در جریان است و با ایجاد ترس و وحشت یا با فریب و نیرنگ، همه
ی ما را به سکوت واداشته یا به نابودی کشانده است تا بتواند با خیالی آسوده پایه‌های
قدرت‌اش را محکم نگاه دارد و به این روند بی‌عدالتی ادامه دهد.
ما نیروهای دادخواه چه
باید بکنیم؟
ما باید به نیروی مستقل
و مردمی خود ایمان بیاوریم و اجازه ندهیم خواست‌ها و عقاید ما را نادیده بگیرند،
ما باید تلاش کنیم قوی‌تر شویم و خودمان نیز به عقاید خود احترام بگذاریم و
بخواهیم که ما را به رسمیت بشناسند، ما باید بر عهد خود برای دادخواهی و همراهی با
دادخواهان ایستادگی کنیم و این بی‌عدالتی‌ها را افشا کنیم. ما باید سطح دانش
خودمان را ارتقا دهیم تا به راحتی نتوانند ما را به این سو و آن سو بکشانند و فریب‌مان
دهند. ما باید پیگیرانه خواسته‌های دادخواهانه‌مان را دنبال کنیم تا شاید بتوانیم
نقض حقوق بشر را کاهش دهیم و سهمی هرچند اندک در پیشبرد دادخواهی داشته باشیم.
خیلی هم مهم نیست که چند نفر باشیم، مهم این است که گفتار و کردار ما درست و حقیقی
و محکم باشد و به بیراهه کشیده نشویم، بالاخره زمان و نیازهای جامعه مسیر درست را
به دیگران نیز نشان خواهد داد.
ما، مادران پارک لاله،
خواهان آزادی بیان و اندیشه هستیم و به حکم‌های ناعادلانه به شدت اعتراض داریم.
حکم‌های زیر، نمونه‌هایی از خروار است که به تازگی محکوم شده یا بلاتکلیف‌اند.
- 18 نفر از خانواده‌ها و
افرادی که برای دادخواهی و اعتراض به کشتن و ربودن و زندانی کردن آزادی‌خواهان
گردهم می‌آمدند و بدون این که پاسخی بگیرند، به سه ماه زندان و 75 ضربه شلاق محکوم
شدند. یکی از این افراد هاشم زینالی است که در اعتراض به وضعیت نامعلوم پسرش سعید
معترض بود و دیگری سیمین عیوض زاده که به زندانی کردن پسرش امید علی‌شناس اعتراض
داشت. 16 نفر دیگر مدافعان محمدعلی طاهری بودند که به حکم معلم خود اعتراض داشتند.
- محمود
صالحی، فعال کارگری، 9 سال زندان؛
- داود رضوی، فعال
کارگری، 5 سال زندان؛
- جعفر عظیم زاده، فعال کارگری، 6 سال
زندان؛
- عثمان اسماعیلی، فعال
کارگری، 1 سال زندان؛
- امیر امیرقلی، فعال دانشجویی سابق، 21 سال زندان؛
- آرش صادقی، فعال دانشجویی سابق، 19 سال زندان؛
- گلرخ ابراهیمی ایرایی،
فعال مدنی، 6 سال زندان؛
- بهنام موسیوند، فعال
مدنی، 1 سال زندان و دو سال تعلیقی؛
- نوید کامران، فعال
مدنی، 1 سال زندان؛
- اسماعیل عبدی، معلم، 6 سال زندان؛
- کیوان کریمی، کارگردان و مستندساز، 1 سال
تعزیری و 5 سال تعلیقی؛
- حسین
رفیعی، فعال ملی مذهبی، 6 سال زندان؛
- محمد
حیدری، دانشجو و فعال عرب اهوازی، 1 سال زندان؛
- رضا
حیدری، فعال عرب اهوازی، 1 سال زندان؛
- عادل
حیدری، فعال عرب اهوازی، 1 سال زندان؛
- ابراهیم
مددی، رسول بداقی، محمود بهشتی لنگرودی، علیرضا قربانی بلاتکلیف؛
و افراد دیگری
که ممکن است از قلم افتاده یا گمنام باشند.
ما خواهان آزادی
زندانیان سیاسی هستیم و به زندانی کردن آزادی‌خواهان و تحت فشار گذاشتن آن‌ها برای
نوشتن توبه نامه و درخواست عفو که به معنای پذیرش جرم است، به شدت اعتراض داریم.
ما به وضعیت بد زندان‌ها، به عدم رسیدگی پزشکی و ناروشن بودن وضعیت سپری کردن حکم
که باعث اعتصاب غذای زندانیان می‌شود، اعتراض داریم.
ما خواهان لغو
مجازات اعدام هستیم و به اعدام و سنگسار به شدت اعتراض داریم.
ما خواهان
محاکمه و مجازات آمران و عاملان جنایت‌های سی و هفت سال گذشته در دادگاهی عادلانه
و علنی هستیم و برای رسیدن به چنین شرایطی پیگیرانه تلاش می‌کنیم.
مادران پارک
لاله ایران
ششم اسفند 1394
0 نظر