هشت مارس، روز جهانی زن، علیرغم همه‌ی سرکوب‌ها، بی‌حقوقی‌ها، تبعیض‌ها، برای
ما تاریخ تلخ و شیرینی را به یاد می‌آورد. از یک سوی خاطرات تلخ ستم مضاعف و بی‌حقوقی
بر زنان در همه‌ی ارکان جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم و از سوی دیگر خاطرات شیرین
مقاومت‌ها و ایستادگی‌های زنان در ایران و سراسر جهان.
بیش از یک صد و اندی سال پیش کارگران زن نساجی شیکاگو در اعتراض به حقوق صنفی
خود به خیابان‌ها ریختند و با سرکوب شدید مواجه شدند. از آن زمان تا کنون زنان
مبارز و آزادی‌خواه و برابری‌طلب، این روز را به عنوان روز جهانی زن به رسمیت شناختند
و هر ساله 8 مارس را همگام و در همبستگی با سایر زنان جهان جشن می‌گیرند و بر نیاز
مبارزات مستقل زنان برای رفع هر گونه تبعیض و بی‌عدالتی تاکید می‌کنند.
در ایران نیز سال‌هاست که این روز توسط زنان به رسمیت شناخته شده است. در 18
اسفند سال 1357 در هوایی برفی، جمعیت زیادی از زنان در تهران با این امید که
انقلاب شده و با خیال راحت می‌توانند 8 مارس را در خیابان جشن بگیرند و‌خواهان حق
خود شوند و به تبعیض نه بگویند، به خیابان آمدند، ولی ناباورانه با حمله چماق
دارهای حکومت روبرو شدند که می‌گفتند «یا روسری یا توسری»، زنان در دسته‌های مختلف
مقاومت زیادی کردند و در پاسخ شعار می‌دادند: «ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم»
ولی به شدت سرکوب شدند و جامعه مردسالار نیز در برابر این سرکوب حکومت و ستم بر
زنان سکوت اختیار کرد. این اولین اعتراض هماهنگ و یک پارچه زنان برای گرامی داشت 8
مارس بود و این مبارزات و اعتراض‌ها علیه تبعیض از طرف مادران و زنان و دختران ما
به اشکال مختلف تا امروز ادامه داشته و از طرف حکومت نیز با سرکوب همه جانبه روبرو
بوده است.
امسال نیز 8 مارس را در حالی جشن می‌گیریم که ما زنان هم‌چنان با شدت تمام با
تبعیض و بی‌عدالتی، ناامنی اقتصادی و اجتماعی، قوانین زن ستیز، پوشش اجباری،
اسیدپاشی، قتل‌های ناموسی، خانه نشینی اجباری زنان، محدودیت تحصیل، اشتغال،
ممنوعیت حضور زنان در اماکن ورزشی، تفکیک جنسیتی در ادارات، دانشگاه‌ها و سایر
مکان‌های عمومی و غیره رو به رو بوده و هستیم. این تبعیض و نابرابری باعث شده که هر
روز بیش از پیش شاهد گسترش روسپیگری حتی در سنین پایین، فروش نوزادان، افزایش زنان
خیابانی و کارتن خواب، افزایش اعتیاد و بیماری‌های روانی و جسمی در میان زنان باشیم
و نا بسامانی‌های اجتماعی نیز مدام بیشتر و بیشتر شود.
در کشورهایی مانند ایران که قوانین به شدت زن ستیز است و نقش مذهب در قوانین
عاملی دو چندان برای تبعیض بر زنان است، ما زنان فعال که می‌خواهیم دنیایی بهتر و
انسانی‌تر بسازیم، باز باید ستمی چند برابر را تحمل کنیم، در زندان‌ها با شکنجه‌های
جنستی، تجاوز و سنگسار و تحقیر روبرو هستیم. در جامعه و خانواده نیز گاهی زیر بار
مسئولیت خرد می‌شویم و دائم در گوش ما می‌خوانند که زن را چه به سیاست، زن باید به
شوهر و فرزند و مادر و پدر و نگهداری از خانواده برسد و سیاست را به مردان واگذارد.
در چنین شرایطی پس از نزدیک به چهل سال در بر همان پاشنه می‌چرخد و عده‌ای با فریفتن زنان به دادن وعده‌های تو خالی و
آدرس غلط دادن به زنانی که به دنبال تغییر هستند، تلاش می‌کنند زنان را از مسیر
اصلی مبارزه خارج کنند. دلخوشی به افزایش نمایندگان زنان در مجلس بدون طرح هیچ
مطالبه مشخص زنانه از آنان، باعث می‌شود که مبارزه زنان به کج‌راهه برود.
باید با نگاه مردسالارانه و ابزاری به مساله زن، برخورد کرد، کاری که زنان مبارز و
حق‌طلب ما سال‌هاست در حال انجام آن هستند.
ما مادران پارک لاله، با یادآوری سه خواست همیشگی خود و
تاکید بر این‌که بدون آزادی بیان و
اندیشه، رفع هر گونه تبعیض و جدایی
دین از حکومت نمی‌توان به این خواسته‌ها دست یافت، ۸ مارس روز جهانی زن را بر همه زنانِ مبارز و آزادی‌خواه و حق‌طلب ایران و
جهان تبریک می‌گوییم. امیدواریم در پیوند با سایر جنبش‌ها، بتوانیم برای رفع هر
گونه نابرابری و تبعیض و بی‌عدالتی قدم‌های محکم‌تری برداریم و به ساختن دنیایی
انسانی و برقراری عدالت یاری رسانیم.
گرامی باد یاد و خاطره زنانی که جان خود را برای رسیدن به جهانی آزاد و برابر
از دست دادند.
مادران پارک لاله ایران
18 اسفند 1394 (8 مارس 2016)
0 نظر