برگرفته از سایت عدالت برای ایران
تیر 1395
بسیاری
از موارد شکنجه آزار جنسی زندانیان سیاسی زن در ایران که در گزارش عدالت
برای ایران مستند شده، در اتاق‌های بسته و تنگ بازجویی و با استفاده از
امکانی که مردانه بودن فضاهای زندان و تنها بودن زندانی زن با بازجو ایجاد
می‌کند اتفاق افتاده است. با این همه، بسیاری از زنان زندانی سعی کرده‌اند
این فضاهای مرعوب‌کننده را بشکنند و با وجود زندانی بودن، بر اوضاع پیرامون
خود مسلط شوند. برخی از آن‌ها با شیوه‌های مختلف به بازجویان اجازه نداده‌اند از فضاهای مردانه به نفع خود استفاده کنند.
مریم حسین‌خواه درباره اعتراض برخی از ۳۳ فعال جنبش زنان که روز ۱۳ اسفند
۸۵ در مقابل دادگاه انقلاب بازداشت شدند به بازجویی توسط مردان می‌گوید:
«خیلی از بچه‌ها اصرار داشتند که بازجویشان زن باشد، یا اینکه یک زن هم
کنار بازجو باشد. بچه‌ها اعتراض می‌کردند که الان من با یک بازجوی مرد تو
یک اتاقم و شما در را بسته‌اید و من اینجا احساس امنیت نمی‌کنم. واقعا برای
اینکه در طول شب هم بچه‌ها را مدام برای بازجویی می‌خواستند و خیلی
خوشایند نبود که تو نصف شب تو دویست و نه بروی تو اتاق دربسته‌ای با یک
مرد،... چون در شرایطی که تو را نصفه شب برای بازجویی می‌خواهند، خب نه
اینکه فکر کنی می‌خواهند الان بهت تجاوز کنند ولی حس خوبی نداری. آن حس
امنیت را نداری.»
منبع: کتاب جنایت بی‌عقوبت-شکنجه و خشونت جنسی علیه زندانیان زن در دهه ۷٠ و ۸٠-انتشارات عدالت برای ایران ١٣۹٢
برای دریافت فایل پی دی اف کتاب اینجا را کلیک کنید:
0 نظر