برگرفته از صفحه فیسبوک عدالت برای ایران
یکی
از تنبیهات رایج در زندان قزل‌حصار که در مورد زندانیان زن اجرا می‌شد
ایستادن با چادر و چشم‌بند رو به دیوار و بی‌خوابی دادن بوده است. سودابه
اردوان که در سال ۱۳۶۰ از اوین به قزل‌حصار برده شده از "شب‌های بی‌نهایت"
زندان قزل‌حصار به عنوان یکی از موارد بی‌خوابی دادن و کتک زدن زندانیان زن
یاد می‌کند:
« شب‌های بی‌نهایت اصطلاحی بود که خود حاجی [داوود رحمانی] استفاده می‌کرد. قضیه از این قرار بود که بچه‌ها،
چیزهایی مثل کاردستی‌ها یا وسائل شخصی‌شان که بر اساس گزارشی که توابی به
اسم سهیلا حاجی‌زاده که مسئول بند ۸ زندان قزل‌حصار بود داده بود، ضبط شده
بود را از اتاق سهیلا برداشته بودند. حاجی هم آمد و پرسید: کی این کار رو
کرده و طبیعتاً کسی چیزی نگفت. حاجی هم همه را برد توی راهرو درازی که
بندها را به هم وصل می‌کرد و رو به دیوار، با چشم‌بند و چادر ایستاند و با
چند پاسدار دیگر شروع کرد به کتک زدن ما. با هر چیزی که دستشان می‌آمد
می‌زدند. حاجی می‌گفت این شب‌ها تا بی‌نهایت ادامه داره و همین‌طور فحش
می‌دادند و می‌زدند تا اینکه ۳ و ۴ بعد از نیمه شب که دیگر آنقدر زده بودند
که از نفس افتاده بودند می‌رفتند. ما هم همان‌جا از شدت درد و خستگی توی
راهروی خیلی سرد، روی زمین ولو می‌شدیم. این تنبیه ده شب طول کشید تا اینکه
خود زندانبانان خسته شدند.»
بخشی از گزارش جنایت بی‌عقوبت،شکنجه و
خشونت جنسی علیه زندانیان سیاسی زن در جمهوری اسلامی – گزارش اول-انتشارات
عدالت برای ایران-دسامبر٢٠١١
برای دریافت متن کامل کتاب به صورت پی دی اف اینجا را کلیک کنید:
0 نظر