بانوی
بزرگوار، سرکارخانم نرگس محمدی
سلام
من وخانواده ام
دراین سوی میله های زندان خود را شریک رنجهای بیکران شمامی دانیم که بازمانده از
رنجی تاریخی ست.
واین دل نوشته را که بی
گمان هرواژه اش آغشته به قطره ای اشک وقطره ای خون دل ماست، تقدیم به روح بلند
واراده ی فولادین شما و خانواده ی محترم می کنم:
هرروز غمی ازنو
سبزه زاردلم را ویران می
کند،
جگرم را بریان می کند،
یا گرسنه ای آرزوی لقمه
ای نان می کند
شلاق ستمگری
نشان داغ
برپیکربی گناهان می کند،
یا...
نرگسی آرزوی صدای
عزیزان می کند.
اینجا کجای هستی ست ای
دل غافل!
که مرا ازانسان بودنم
پشیمان می کند؟
شرمسارم ازاینگونه
زیستن
که دلی آرزوی داشتن جان
می کند.
رسول بداقی
0 نظر