برگرفته از صفحه فیسبوک عدالت برای ایران
در
شرایطی که حکومت ایران تمامی فضاهای رسانه‌ای برای اطلاع‌‌رسانی دربارۀ
اعدام‌ها را مسدود کرده بود، خانواده‌ها تلاش داشتند با تجمع‌های خیابانی
سکوت تحمیل شده از سوی حاکمیت را بشکنند. در یکی از نخستین اقدام‌ها، در
آذر ۱۳۶۷ و در بحبوحه اعلام تدریجی خبر اعدام‌ها به خانواده‌ها و دو هفته
پس از آن‌که خانواده‌ها با دیدن اجساد و لباس‌های بیرون مانده از کانال‌های
خاوران از دفن عزیزان‌شان در آنجا مطمئن شده
بودند، حدود ۲۰۰ تن از خانواده‌ها که خبر به آنها رسیده بود، از تهران و
شهرهای دیگر در خاوران گردهم آمدند و تصمیم گرفتند با تجمع در اتوبان، صدای
اعتراض‌شان را بلند کنند. این تجمع با ضرب و شتم خانواده‌ها و بازداشت
بسیاری از آنها سرکوب شد. خاطره معینی تجربه خود از آن روز را چنین به یاد
می آورد:
« ما می‌خواستیم از جلوی خاوران تا اتوبان عکس‌های بچه‌ها را
بگیریم به قصد اینکه بیاییم به اتوبان تا مردم بفهمند، خیلی حالمان بد بود
از اینکه این بلا سرمان آمده، بچههایمان را کشته‌اند و نمی‌گذارند
حرف‌مان را هم بزنیم. نمی‌گذارند بگوییم بچههایمان را کشته‌اند. عکس‌ها را
گرفتیم و آمدیم. سر اتوبان شاید بگویم صدتا ماشین سپاه آمد و محاصره‌مان
کرد. اتوبان به سمت گرمسار و جاده خراسان بود و اتوبانی بود که تریلی و
ماشین‌های بزرگ می‌آمدند. ما همان‌جا نشستیم. ماشین‌ها هم می‌آمدند،
می‌ایستادند. خیلی از راننده‌ها، خیلی از اتوبوس‌ها پیاده می‌شدند می‌آمدند
می‌گفتند چی شده؟ می‌گفتیم بچههایمان را کشته‌اند، این هم عکس‌های‌شان
است، اینجا [در خاوران] گذاشتن‌شان. مامورها ریختند و ما را گرفتند. ما هم
همان‌جا نشستیم. این‌ها شروع کردند به زدن. خیلی بدجور مادرها را زدند.
یعنی مادرها و پدرها، ما را که جوان‌‌تر بودیم انداخته بودند وسط و
نمی‌گذاشتند آنها ما را بزنند. آن روز ما را [بازداشت کردند] و بردند کمیته
خراسان.»
برگرفته از کتاب «داستان ناتمام»، مادران و خانواده‌های خاوران، سه دهه جستوجوی حقیقت و عدالت، انتشارات عدالت برای ایران ١٣۹۴
متن پی دی اف کتاب را از اینجا دریافت کنید:
0 نظر