برگرفته از سایت اخبار روز
يکشنبه ۲۱ آذر ۱٣۹۵ - ۱۱ دسامبر ۲۰۱۶
اخبار روز: جعفر عظیم زاده از رهبران اتحادیه ی آزاد کارگران ایران که چندی پیش خود تجربه ی اعتصاب غذای طولانی و خطرناکی را در زندان از سر گذرانده است با انتشار بیانیه ای از خواست آرش صادقی و دیگر زندانیآن در حال اعتصاب غذا حمایت کرده است. در این بیانیه آمده است:
یادم نمی رود روزهایی را که انسانهای بزرگ و عزیزی در ۱٣ روز آخر اعتصاب غذایم در بیمارستان سینا به ملاقاتم می آمدند و نیرویی صد چندان برای ایستادگی در برابر مرگ و مقاومت در برابر ظالمان به من عطا میکردند. همینجا بار دیگر و تا ابدیت از همه این دلاور زنان و مردانی که در مقابل احتمال مرگ دردناک یک انسان، آشکار و پنهان اعتراض میکردند و اشک می ریختند، مراتب سپاس و قدردانی وصف ناپذیر خود را اعلام میکنم.
یادم میاید در مقابل استدلال برخی از این عزیزان و بزرگان که از مراتب بسیار والای انسانی خواهان پایان اعتصاب غذایم بودند، بارها و بارها بر روی تخت مرگ در بیمارستان سینا تکرار کردم: "اگر قرار است دولت جمهوری اسلامی این درجه از بربریت را از خود به نمایش بگذارد که انسانی را از گرسنگی به خاطر خواستی بر حق در مقابل چشمان جهانیان به قتل برساند بگذارید اینکار را انجام دهد، من حاضرم قربانی چنین صحنه ای از نمایش بربریت و وحشی گری باشم".
می گفتم و همین امروز هم با صدای بلند و بلندتر از همیشه میگویم: تحمیل اعتصاب غذا بر یک انسان و مرگ از گرسنگی در زندانهای جهان معاصر، هیچ تفاوتی با به صلیب کشیدن انسانها در هزاران سال پیش ندارد. میگفتم و باز هم میگویم اگر در دوران برده داری انسانها را بدلیل مطالبات شان با به میخ کردن اجباری به چوب صلیب از گرسنگی و تشنگی می کشتند همین امروز حکومتهایی همچون...، شرایطی را پدید آورده اند که انسانهای شریفی همانند آرش صادقی، سعید شیرزاد، اسماعیل عبدی، محمود بهشتی، بهنام موسیوند، امید علیشناس، محمد جراحی، امیر امیرقلی، ، مهدی و حسین رجبیان، علی شریعتی، ارژنگ داودی، علی معزی، علیرضا گلی پور، محمدعلی طاهری، مرتضی مرادپور، فواد رضا زاده ، رضا شهابی، محمود صالحی، بهنام ابراهیم زاده و دهها و صدها انسان دیگر هر کدام به نوبه خود و بی هیچ اجبار قابل دیده شدنی به دلیل آزادیخواهی و عدالت طلبی به ورطه چنین مرگ دردناکی کشانده میشوند. گو که این انسانهای شریف و عدالتخواه، خود داوطلبانه خواهان چنین شرایط دردناک و احتمال مرگی شکنجه آور شده اند!؟
آیا چنین است!؟ و آیا میشود در برابر تحمیل چنین بربریتی به جوانان و کارگران و معلمان و انسانهای شریف یک جامعه هشتاد میلیونی سکوت کرد؟
دست در دست هم، در حمایت از خواستهای زندانیان در حال اعتصاب غذا و آرش صادقی که در چهل و هفتمین روز اعتصاب غذا، در شرایطی بسیار جانگاه همچنان در حال ایستادگی در برابر ظلم و ستم است به پا خیزیم.
جعفر عظیم زاده –۲۱ آذر ماه ۱٣۹۵
یادم نمی رود روزهایی را که انسانهای بزرگ و عزیزی در ۱٣ روز آخر اعتصاب غذایم در بیمارستان سینا به ملاقاتم می آمدند و نیرویی صد چندان برای ایستادگی در برابر مرگ و مقاومت در برابر ظالمان به من عطا میکردند. همینجا بار دیگر و تا ابدیت از همه این دلاور زنان و مردانی که در مقابل احتمال مرگ دردناک یک انسان، آشکار و پنهان اعتراض میکردند و اشک می ریختند، مراتب سپاس و قدردانی وصف ناپذیر خود را اعلام میکنم.
یادم میاید در مقابل استدلال برخی از این عزیزان و بزرگان که از مراتب بسیار والای انسانی خواهان پایان اعتصاب غذایم بودند، بارها و بارها بر روی تخت مرگ در بیمارستان سینا تکرار کردم: "اگر قرار است دولت جمهوری اسلامی این درجه از بربریت را از خود به نمایش بگذارد که انسانی را از گرسنگی به خاطر خواستی بر حق در مقابل چشمان جهانیان به قتل برساند بگذارید اینکار را انجام دهد، من حاضرم قربانی چنین صحنه ای از نمایش بربریت و وحشی گری باشم".
می گفتم و همین امروز هم با صدای بلند و بلندتر از همیشه میگویم: تحمیل اعتصاب غذا بر یک انسان و مرگ از گرسنگی در زندانهای جهان معاصر، هیچ تفاوتی با به صلیب کشیدن انسانها در هزاران سال پیش ندارد. میگفتم و باز هم میگویم اگر در دوران برده داری انسانها را بدلیل مطالبات شان با به میخ کردن اجباری به چوب صلیب از گرسنگی و تشنگی می کشتند همین امروز حکومتهایی همچون...، شرایطی را پدید آورده اند که انسانهای شریفی همانند آرش صادقی، سعید شیرزاد، اسماعیل عبدی، محمود بهشتی، بهنام موسیوند، امید علیشناس، محمد جراحی، امیر امیرقلی، ، مهدی و حسین رجبیان، علی شریعتی، ارژنگ داودی، علی معزی، علیرضا گلی پور، محمدعلی طاهری، مرتضی مرادپور، فواد رضا زاده ، رضا شهابی، محمود صالحی، بهنام ابراهیم زاده و دهها و صدها انسان دیگر هر کدام به نوبه خود و بی هیچ اجبار قابل دیده شدنی به دلیل آزادیخواهی و عدالت طلبی به ورطه چنین مرگ دردناکی کشانده میشوند. گو که این انسانهای شریف و عدالتخواه، خود داوطلبانه خواهان چنین شرایط دردناک و احتمال مرگی شکنجه آور شده اند!؟
آیا چنین است!؟ و آیا میشود در برابر تحمیل چنین بربریتی به جوانان و کارگران و معلمان و انسانهای شریف یک جامعه هشتاد میلیونی سکوت کرد؟
دست در دست هم، در حمایت از خواستهای زندانیان در حال اعتصاب غذا و آرش صادقی که در چهل و هفتمین روز اعتصاب غذا، در شرایطی بسیار جانگاه همچنان در حال ایستادگی در برابر ظلم و ستم است به پا خیزیم.
جعفر عظیم زاده –۲۱ آذر ماه ۱٣۹۵
0 نظر