برگرفته از سایت پیک ایران
21 آذر 1395 برابر با 11 دسامبر 2016
مادر امید علیشناس که روز شنبه ۲۰ آذر از سوی مأموران سپاه ثارالله بازداشت و برای اجرای حکمش به زندان اوین منتقل شد، شدیداً به نحوه بازداشت فرزندش معترض است.
سیمین عیوض‌زاده در گفت‌و‌گو با رادیو زمانه بر بی‌گناهی فرزندش تأکید کرده و می‌گوید که برای آزادی او همه راه‌های ممکن را خواهد رفت و از برخوردهایی که با خود و خانواده‌اش می‌شود، هراسان نخواهد شد: «من به خاطر دادخواهی‌ای که در آن ۱۷ ماه بازداشت غیرقانونی پسرم کردم که خودشان هم می‌دانستند دارند خلاف قانون عمل می‌کنند، بازداشت شدم. ۹ روز من را نگه داشتند. حکم شلاق به من دادند، اما در نهایت امید را آزاد کردند. پسر من بی‌گناه است و من باز هم همه تلاشم را می‌کنم.»
امید علیشناس روز شنبه در منزل پدری‌اش دستگیر شده است. مأموران قرارگاه ثارالله سپاه پاسداران با ارائه حکم کتبی او را برای اجرای حکم حبس بازداشت و به زندان اوین منتقل کرده‌اند: سپاه ثارالله یک فعال مدنی را بازداشت کرد
علیشناس ۱۳ شهریور سال ۱۳۹۳ بازداشت و به بند دو‌ـ‌الف زندان اوین مربوط به سپاه پاسداران منتقل شد. قاضی محمد مقیسه این فعال مدنی را به اتهام «اجتماع و تبانی علیه نظام» و «توهین به رهبری» به ۱۰ سال حبس محکوم کرد که این حکم در دادگاه تجدیدنظر به هفت سال زندان کاهش یافت.
او پس از ۱۷ ماه بازداشت دی‌ماه سال گذشته و با تودیع وثیقه آزاد شده بود.
سیمین عیوض‌زاده، مادر او، با اشاره به جزییات بازداشت امید علیشناس برای انتقالش به زندان اوین می‌گوید: «امروز حدود ساعت ۹:۳۰ صبح زنگ خانه را زدند و گفتند که نامه‌ای آورده‌ایم برای امید علیشناس. من در را باز کردم و از پایین آمدند بالا. داخل خانه راهشان ندادم و گفتم که نامه را به من بدهید، امضا می‌کند و رسید می‌دهد به شما. گفتند که نه، ما آمده‌ایم ببریمش.»
بر اساس قانون اما واحد اجرای احکام باید پنج روز پیش از موعد اجرای حکم، فرد محکوم را فرا بخواند و اگر او خودش را معرفی نکرد، برای بازداشتش اقدام کند.
سیمین عیوض‌زاده نیز می‌گوید: «به آن‌ها گفتم قانوناً شما این اجازه را ندارید. اجرای احکام باید نامه بدهد و یک فرصت پنح روزه بدهد تا فرد بیاید. گفت که نه، ما نامه داریم و باید ببریمش. نامه از طرف قرارگاه ثارالله سپاه بود و من به آن‌ها گفتم که این قرارگاه که مسئول حکم صادر شده برای امید هم هست به هیچ قانونی پای‌بند نیست و ما هیچ انتظار نداریم که این نهاد به قانونی متعهد باشد.»
مادر امید علیشناس از مأموران بازداشت‌کننده او خواسته است تا دو روز به امید مهلت بدهند تا کارهای محل کارش را تحویل بدهد که اجازه نداده‌اند و گفته‌اند که اگر او همراه آن‌ها نرود در آهنی را خواهند شکست و وارد خانه خواهند شد: «آن‌ها با اعتراض شدید من مواجه شدند و من حرف‌هایی که باید می‌زدم را به ایشان گفتم. در نهایت امید هم وسایلش را جمع کرد و همراهشان رفت. من تا پایین همراهش رفتم و دیدم که سوار یک ماشین بی‌پلاکش کردند و بردندش.»
سیمین عیوض‌زاده در پاسخ به سوال رادیو زمانه درباره چرایی بازداشت فعالان دارای حکم بدون فرستادن احضاریه برای آن‌ها می‌گوید: «این سوال برای من هم مطرح است. من به ایشان گفتم امید الان ۱۱ ماه است که بیرون است. قصد فرار هم نداشته و ندارد، و اگر شما نامه هم می‌فرستادید می‌آمد چون نه دزدی کرده که فرار کند، نه اختلاس کرده، نه جنایت کرده و اطمینان هم دارد که بی‌گناه است. بنابراین هیچ دلیلی نداشت که شما به این شکل بیایید و دستگیرش بکنید. احضاریه می‌فرستادید و او می‌آمد. برای من واقعاً سوال است که چرا این‌طور اقدام می‌کنند.»
به گفته مادر امید علیشناس نهاد بازداشت‌کننده تنها قصد دارد رعب و وحشت ایجاد کند وگرنه هیچ دلیل دیگری برای این شکل انتقال فرد به زندان وجود ندارد: «آن‌ها خوب می‌دانستند که اگر امید می‌خواست فرار بکند در این ۱۱ ماه که بیرون بود این کار را می‌کرد. او خانه بود، سر کار می‌رفت، می‌آمد خانه.»
رعب و وحشت مورد اشاره در صحبت‌های سیمین عیوض‌زاده اما چه کسانی را ممکن است تحت تأثیر قرار دهد؟ آیا این شکل انتقال افراد به زندان تأثیری بر پیگیری خانواده‌ها و نزدیکان‌شان می‌گذارد؟
عیوض‌زاده خود در پاسخ به این سوال می‌گوید: «این کارشان اصلاً تأثیری ندارد، چون ما در جانب حق هستیم و به خودمان حق می‌دهیم. ما چون حق داریم، ترسی نداریم. ما از چه ترس داشته باشیم؟ این‌ها فکر می‌کنند که ما را دچار رعب و وحشت می‌کنند. ما فقط به ظلم‌شان و این کارهای خلاف‌شان معترضیم و اعتراض‌مان را هم به هر صورت اعلام می‌کنیم. من در تمام مدت ۱۷ ماهی که امید به شکل غیرقانونی در بازداشت بود -در صورتی که این‌ها اجازه نداشتند ۱۷ ماه او را بازداشت موقت بکنند- روز و شب پیگیری کردم. دادخواهی کردم. آزادی پسرم را خواستم و بالاخره او با وثیقه آزاد شد. الان هم دقیقاً کارشان این است. وقتی ظلم می‌کنند نباید انتظار داشته باشند که ما سکوت کنیم و اعتراض نکنیم به این روش‌ها و این کارها. ما اعتراض‌مان را می‌کنیم و هیچ ترسی هم برای من مادر که پسر بی‌گناهم را می‌برند وجود ندارد. هیچ مسأله‌ای باعث نمی‌شود که من کوتاه بیایم یا سکوت کنم.»
0 نظر