برگرفته از صفحه فیسبوک منصوره بهکیش
امروز، 14 دیماه، چه روز عجیبی
بود، درست در چنین روزی در سال گذشته مادرم را به همراه استخوان‌های برادرم، در
قطعه 99 بهشت زهرا به خاک سپردیم و امروز می‌خواستم به سراغ‌شان بروم، ولی دلم
راضی نشد، چون به اتفاق دوستان به شدت نگران حال آرش صادقی بودیم و می‌خواستیم هر
کاری از دست‌مان بر می‌آید، انجام دهیم تا زودتر گلرخ بیرون بیاید و آرش نیز
اعتصاب‌اش را تا دیر نشده تمام کند که خوشبختانه این آرزوی کوچک‌مان، در چنین روزی
متحقق شد.
به همین خاطر امروز صبح تصمیم
گرفته بودیم دوباره به اوین برویم، شاید تاثیری برای
زودتر متحقق شدن خواسته‌مان داشته باشد. ماموران لباس شخصی در اطراف زندان اوین
پخش بودند و اجازه ایستادن و حتی توقف کوتاه را هم به ما نمی‌دادند که مبادا مانند
روز قبل جمعیت بیشتر شود و صدای‌مان به گوش نا امید شدگان برسد و هوشیار شوند که
چه نیرویی دارند. پس از آمد و رفت تعدادی دیگر و به این سو و آن سو راندن ما و
تذکر و تهدید دائم ماموران، مجبور شدیم آن جا را ترک کنیم، در راه بازگشت با ماشین
از جلوی اوین رد شدیم و جو را به شدت امنیتی دیدیم، زیرا چندین ماشین نیروی
انتظامی به قطار جلوی راه وروی سربالایی اوین ایستاده و تعدادی مامور نیروی
انتظامی و لباس شخصی نیز جمع شده بودند. مانده بودیم به چه منظور این چنین آماده
باش داده‌اند که عصر خبردار شدیم گلرخ به خانه آمد و سر از پا نشناختیم و به
دیدارش رفتیم.
هم‌چنین
خبردار شدیم که آرش هم اعتصاب‌اش را تمام کرده و در بهداری زندان زیر سرم رفته
است، هرچند قرار بود او را به بیمارستان منتقل کنند. پس از بازگشت به خانه نیز
خبردار شدم که تعدادی از شاگران محمدعلی طاهری هم بدون قید و شرط آزاد شده‌اند و
شگفت زده شدم که 14 دی چه روز عجیبی بود!؟ هم خاطره‌ی تلخ رفتنِ مادر عزیزم که
نماد عشق و پایداری بود و هم خاطره‌ی شیرین آمدن دو جوان نازنین که عشق‌شان آن‌ها
را سرپا نگاه داشت و امیدوارم هم‌چنان محکم و استوار بمانند و هم آزادی شاگردان
طاهری که با حرکتی زیبا در حمایت از معلم، عاشقی را انتخاب کرده بودند. کاش فردا و
فرداهای دگر، دیگر زندانیان عاشق‌مان نیز به سلامت از زندان آزاد شوند و شادی‌مان
بر غم‌های‌مان غلبه کند و بتوانیم از ته دل برقصیم و پایکوبی کنیم.
منصوره بهکیش
14 دیماه 1395
0 نظر