* تقدیم به منصوره بهکیش *
مادرم
تبلور دردهای بیکران!
بر خاطره ی پینه های دستت
بوسه می زنم
که در شیارهایش
گرده های خاک خاوران
نشسته بود.
تو عطر محمود و محمد را
لا به لای روسریت
به خانه می آوردی
حیاط پر می شد از بوی علی و محسن
و یاد زهرا و سیامک
دوباره جوانه می زد.
مادرم چگونه در نبودت
به تنهایی این همه درد را تاب آورم؟!
نه، بخواب مادرم
رفقایم پیوسته با من اند.
تینا . ف
95/10/10
۱۲ دی ۱۳۹۵ ساعت ۶:۴۰
سپاس شاعر عزیز
بحق مادر بهکیش وهمه مادران پایدار دربرار بیداد را ستایش باید بکنیم.راهشان پر رهرو