برگرفته از سایت هرانا
شاهین (جعفر) اقدامی زندانی سیاسی زندان رجایی شهر کرج در نامه ای سرگشاده به صورت اجمالی و برگرفته از فضا و مشکلات زندان به انواع «رنج» های تحمیلی بر زندانیان سیاسی-عقیدتی پرداخته. وی در این نامه از مشکلات و فشارهای وارده بر خانواده های این زندانیان به خصوص کودکان، نگاشته است.
متن کامل این نامه که برای انتشار در اختیار هرانا قرار گرفته را در ادامه بخوانید؛
((ستم مضاعف))
زندانیان سیاسی – عقیدتی در زندان‌های جمهوری اسلامی سه نوع رنج دارند. اول رنجی که در فرایند دادرسی نصیبشان میشود، مانند احکام سنگین و غیر قانونی، اطاله دادرسی و …
دوم رنجی که در دوران حبس و زندان با آن مواجه می گردند.
از اعمال محدودیت های سلیقه ای و بازرسی های نا متعارف و توهین آمیز خانواده ها و زندانیان گرفته تا نقض دیگر حقوق زندانیان چون حق ادامه تحصیل، حق تلفن، حق مرخصی، حق یادگیری مهارتهای فنی و حرفه ای، حق برخورداری از امکانات ورزشی و حق برخورداری از امکانات بهداشتی – درمانی و دارویی.
و اما رنج سوم رنجی است مضاعف که مسولان امنیتی و قضایی به شکلی ناجوانمردانه به خانواده زندانیان سیاسی – عقیدتی تحمیل می نماید.
بر اساس اصل شخصی بودن جرم و مجازات که ناظر بر رعایت اصول و معیارهای اخلاقی و انسانی در امر دادرسی و مجازات است، قوانین و سیاست‌های قضایی می‌بایست به گونه ای باشد که کمترین آسیب و آسیمه را به خانواده ها وارد سازد. و همینطور فشارهای روانی، عاطفی، مالی و اقتصادی را نیز برای خانواده ها به حداقل ممکن برساند
متاسفانه مسئولان امنیتی و قضایی با بی اعتنایی به اصل یاد شده، چه در فرایند دادرسی و چه در دوران زندان – خانواده زندانیان سیاسی – عقیدتی و عادی را در معرض انواع و اقسام تنش ها و فشارهای روحی و روانی قرار می دهند.
جای بسی تاسف است که مسولان ذی ربط حتی حداقل مواردی را که در قانون آیین دادرسی کیفری و قانون مجازات اسلامی جدید مصوب سال ۹۲ پیش بینی شده است (مرخصی – آزادی زندانیان بالا ۶۵ سال – اعمال ماده ۱۰ قانون جدید و آزادی زندانیانی که مشمول این ماده هستند و …)، را نه تنها اجرا نکرده، بلکه آن را به ابزاری جهت کنترل، فشار و سرکوب زندانیان و خانواده هایشان تبدیل نموده اند و آنچه در پایان میخواهم به آن اشاره کنم و بسیار مرا آزرده خاطر می‌سازد، ستمی است که به کودکان میشود.
نمی دانم با کدام معیار اخلاقی و انسانی می توان رنج ها و صدمات روحی و روانی کودکانی که پدران و مادر انشان در زندان بسر می برند را توجیه نموده و نسبت به آن بی اعتنا و بی تفاوت بود. شوربختانه نهاد امنیتی و قضایی با اعمال محدودیت و سختگیری بی پایه و اساس در خصوص اعطای مرخصی و امکانات ارتباطی، ملاقات حضوری و دیگر موارد، لطمات سخت و گاها جبران ناپذیری را بر کودکان معصوم و بی گناه تحمیل نموده است.
0 نظر