زخمی دیگر بر تن مان نشست و داغ ما را تازه کرد!

با دردی جان کاه، این غم بزرگ را به مردم شریف شهرها و روستاهای کرمانشاه، سر پل زهاب و قصر شیرین و شهرها و روستاهای کردنشین عراق و خانواده‌های آن‌ها تسلیت می‌گوییم و از صمیم قلب با تمامی آن‌ها همدردیم.

همدردی، تنها برای تسلی دل بازماندگان نیست، بلکه نگاهی جستجوگر و پرسشگر دارد که چرا بر مردم این چنین می‌رود و چرا در چنین شرایطی این همه  آسیب می‌بینیم و دم بر نمی آوریم!؟ زخمی که درمانش فقط در دستان ماست.

چه جان گداز است تحمل این همه درد و رنج و رفتن عزیزان در جلوی چشمان ما.

چه تلخ است هر روز شاهد باشیم که زندگی بخشی از مردم کشورمان نیست و نابود می شود و کاری از دستمان بر نمی آید.

ولی چرا کاری از دست مان بر نمی آید،

ما می‌توانیم همانند گذشته با هماهنگی های مردمی به آسیب دیدگان کمک رسانی کنیم. تجربه زلزله بم، تجربه‌ یک فعالیت گروهی خوب بود که تعدادی از گروه‌ها و افراد مستقل در یک کمیته هماهنگی با همدیگر جمع شدند و حرکتی را آغاز کردند و آثارش نیز قابل مشاهده بود، هرچند در برابر عمق فاجعه بسیار اندک بود.

آیا ما منابع و ثروت و نیروی متخصص برای بهبود سطح زندگی مردم محروم کم داریم؟ چرا در طی این همه سال و با این همه نیروهای متخصص نمی‌توانیم آمار تلفات را کاهش دهیم و هر روز شاهد فاجعه‌ای دیگر باشیم.

هر دام نیز که می آیند تقصیر را به گردن دیگری می اندازند و ما را از مسیر درستی که باید گام برداریم منحرف می کنند.

کاش بتوانیم هر آسیبی را به پرسشی و چالشی جدی بدل کنیم و مروری عمیق بر آن فجایع داشته باشیم تا شاید بتوانیم علت‌ آن فجایع را دریابیم و در نتیجه راهی برای برون رفت از آن بیابیم.

خانه‌هایی که به نظر می رسد اغلب ساختی دولتی دارد و با هزاران مشکلات به دست مردم رسیده و قرار بوده محل سکونت شان باشد، ولی محل دفن شان شده است.

ما می‌خواهیم بدانیم اگر این ساختمان‌ها را حکومت ساخته است، چرا نظارتی بر روی آن ها نبوده است و نیست؟

چرا این خانه ها بر روی گسل های زلزله ساخته شده است؟

آیا در این شرایط، مساله اصلی زندگی انسان‌ها و نجات جان آن هاست یا هر کدام برای کسب قدرت و مانور سیاسی از آن بهره برداری می کنیم؟

این‌ها  و هزاران پرسش دیگر، نکاتی است که در هر فاجعه‌ای با آن برخورد کرده و نه تنها پیشرفتی در طی این سال‌ها نداشته‌ایم، بلکه هر روز به عقب رفته‌ایم و باید چاره‌ای جدی بیابیم.

آیا زخم جنگ برای مردم ایران و عراق کم نبود، حالا باید شاهد زلزله ای باشیم که همه چیز مردم آن منطقه را نیست و نابود کند، بخصوص در مناطق کردنشین که سخت ترین آسیب ها را در جنگ دیدند و هنوز هم نتوانسته اند کمر راست کنند.َ

ما مادران پارک لاله ایران، یک بار دیگر این درد جان کاه را به  مردم شریف زلزله زده ی ایران و عراق و به ویژه به خانواده‌های داغدار و زخم دیده شهرها و روستاهای کرمانشاه، سر پل زهاب و قصر شیرین و شهرها و روستاهای کردنشین  عراق تسلیت می‌گوییم و با شما آسیب دیدگان همراه و همدردیم.

درد شما درد ماست و باید برای آن درمانی بیابیم و مسببین این همه ظلم را به پای میز محاکمه بکشانیم.

مادران پارک لاله ایران

بیست وچهارم آبان ۱۳۹۶