ای کاش خدمه به اتاق امن نرسیده باشند
برگرفته از سایت عصرنو
يکشنبه ۲۴ دی ۱۳۹۶ - ۱۴ ژانويه ۲۰۱۸
انرژی امروز - پانیسا حسن زاده: مدیریت زمان، بزرگترین ایراد در امدادرسانی به نفتکش «سانچی» بود؛ در مدیریت زمان نه مالک کشتی و نه دولت چین به درستی عمل نکردند؛ ایران و چین می‌توانستند از کشورهای صاحب تخصص و شرکت سالویج در ۲۴ ساعت اول برای امدادرسانی درخواست کمک می‌کرد؛ کاری که نشد!
کاپیتان امیرحسین مزینی فر، مشاور ارشد ومباشر سرمایه‌گذاری صنعت دریایی، درگفتگو با خبرنگار پالایش و پتروشیمی «انرژی امروز» درباره فاجعه «سانچی» اظهار کرد: وقتی دو عنصر نابودگر یعنی آتش و آب در دریا دارید که یکی می‌سوزاند و یکی خفه می‌کند؛ زمان بسیار مهم است. با درنظرگرفتن این شرایط و با احتساب اینکه نقطه اشتعال بار کشتی منفی ۱۸ درجه و به نوعی یک بمب است، متوجه اهمیت زمان در امدادرسانی می‌شویم. کشتی از ساحل دور بوده اما پس از ۲۴ ساعت کشتی قابل دسترسی بوده است. سانحه پیش می‌آید، علت آن خطای انسانی، خطای دستگاهی یا هرچیزی می‌تواند باشد؛ اینکه مدیریت زمان در بحران چگونه صورت می‌گیرد بسیار مهم است.
وی با تاکید بر مدیریت زمان گفت: با توجه به نوع فاجعه، نیاز بود که شرکت‌های تخصصی وارد کار شوند. شرکت‌هایی در دنیا هستند که تخصص آنها این است که پول می‌گیرند تا جان انسانها را نجات دهند. ممکن است هزینه آن سنگین باشد، پنج میلیون دو میلیون یا ۱۰ میلیون دلار باشد اما این هزینه قابل مقایسه با جان ۳۲ آدم متخصص نیست.
عضو هیات مدیره انجمن هیدروگرافی و آبنگاری ایران تصریح کرد: با همه شرایطی که داریم و با وجود همه اختلافات سیاسی با برخی کشورها که ممکن است در مسیر ما نباشند؛ می‌توانیم در چنین مواقعی از آن کشورهایی که پیشرو و خبره هستند، درخواست کمک کنیم. کاری که روز پنجم، ششم شد و مشاور هلندی گرفتند، باید در ۲۴ ساعت نخست صورت می‌گرفت. در کنار مشار باید شرکت سالویج نیز وارد عمل می‌شد، تخصص و کار سالویج، این است.
در زمینه عملکرد دولت چین، سوال‌های بسیاری مطرح است
کاپیتان مزینی فر با اشاره به نحوه عمل دولت چین، گفت: حادثه در حوزه مسوولیت کشور چین رخ داده و در زمینه عملکرد دولت چین، سوال‌های بسیاری مطرح است. نمی‌توان فاجعه‌ای با این ابعاد را به صورت شیفتی با آتشخوار کنترل کرد، آن هم از یک جبهه. به دلیل سمی بودن دود و حریق آتشخوار نمی‌توانست از یک سو مقابل نفتکش قرار گیرد اما از سمت دیگر باید شش تا هفت آتشخوار ۲۴ ساعته فعال می‌بودند تا آتش خاموش شود. چرا این اقدام نشد؟ اگر شرایط دریا نیز نامناسب بود، اگر دو آتشخوار می‌توانستند در صحنه باشند، شش آتشخوار نیز می‌توانستند به محل بروند.
وی با اشاره به وظیفه ایران در این فاجعه گفت: ما می‌توانستیم از کره‌ای‌ها، امریکایی‌ها، ژاپنی‌ها و ...که در این زمینه تخصص و تجربه بیشتری از ما دارند، درخواست کمک می‌شد و شرکت متخصص این امر را دعوت می‌کردند، هزینه آن هم پرداخت می‌شد.
مشاور ارشد و مباشر سرمایه‌گذاری صنعت دریایی درمورد سرمایه انسانی ازدست رفته نیز گفت: حوزه دریا و خشکی با هم خیلی متفاوت هستند؛ در حوزه دریا، کار، دانش و عمل در کنار هم قرار می‌گیرد؛ در حوزه دریا کسی نمی‌پذیرد که فردی فارغ التحصیل شود و کار بلد نباشد چرا که به محض وارد کشتی شدن، مسوولیت دارید. ضمن اینکه فرد باید مدارک خاص داخلی و بین المللی را بگیرند؛ برای هر کدام از این افراد در هر رده‌ای از اویلر و آشپز تا کاپیتان، میلیون‌های تومان هزینه شده و تجاربی که این دوستان در این سال‌ها کسب کردند، قابل ارزش‌گذاری نیست.
کاپیتان مزینی فر افزود: یک مدرکی به نام notice to mariners، را انگلستان ارائه می‌دهد؛ یک برگه A4 است اما چندصد پوند هزینه آن است. هزینه آن، بهای تجربه است، بهای خسارتی که خورده و تیم کارشناسی بررسی کرده و نتیجه را ارائه داده تا حادثه تکرار نشود. تجربه قابل ارزش‌گذاری نیست. برای داشتن نیروی زمینی خوب ۵۰ سال و برای داشتن نیروی هوایی خوب ۱۰۰ سال زمان نیاز است اما برای داشتن نیروی دریایی (قدرت دریایی) خوب، حداقل ۲۵۰ سال زمان نیاز دارید. پس از این حادثه سازمان‌های مربوطه بررسی می‌کنند و نظر می‌دهند؛ شاید نتیجه این بررسی‌ها دو سه خط باشد اما بهای آن جان ۳۲ انسان است. چقدر می‌خواهیم قیمت برای آن تعیین کنیم؟
امریکا یک هواپیمای پی.۸ فرستاد
وی درمورد اخبار منتشر شده مبنی بر ورود امریکا و ژاپن برای کمک، گفت: امریکا یک هواپیمای پی.۸، فرستاد اما با توجه به اینکه بر اساس کنوانسیون search and rescue، مسوولیت امدادرسانی برعهده دولت چین بوده و نمی‌توانستند دخالت کنند مگر اینکه مالک یا مدیر کشتی یا کشوری که حادثه در محدوده آب‌های آن کشور اتفاق افتاده، درخواست کمک کنند. اتفاقی که نیافتاد.
مشاور ارشد ومباشر سرمایه گذاری صنعت دریایی افزود: با ژاپن مذاکراتی شد و MRCC ایران درخواست کمک کرد و پاسخ گرفتند اما شاید دیر این کار انجام شد. همه ایراد به مدیریت زمان است. ای کاش در ۲۴ ساعت اول همه این کارها می‌شد. همکاران من خیلی فریاد زدند که کسی به داد خدمه نفتکش برسند اما متاسفانه این کار دیر انجام شد.
کاپیتان مزینی‌فر با تاکید بر اینکه «هرکاری باید در زمان خود انجام شود؛ وقتی دیر می‌شود، ارسال ۱۰۰ آتشخوار هم فایده ندارد»، گفت: حتی اگر عزیزان به اتاق امن رفته باشند هم مدت محدودی را دوام می‌آورند نه ۱۰ روز. جدا شدن قایق نجات دلیل بر خروج خدمه از کشتی نیست؛ با توجه به تصاویر کشتی، ممکن بوده به قدری شدت برخورد زیاد بوده که قایق در آب پرت شده باشد؛ قایق نجات تجهیزات دارد و به لحظ فعال شدن، MRCCها متوجه می‌شدند اما نکته امیدوارکننده، بسته بودن فانل کشتی بود؛ سه چهار روز پیش امیدوار بودیم که افراد به اتاق امن رسیده باشند اما پس از ۹ روز، حتی اگر به آنجا هم رسیده باشند...، ای کاش با شرایطی که کشتی داشت، نمی‌رسیدند.
کاپیتان امیرحسین مزینی فر، مشاور ارشد ومباشر سرمایه‌گذاری صنعت دریایی، درگفتگو با خبرنگار پالایش و پتروشیمی «انرژی امروز» درباره فاجعه «سانچی» اظهار کرد: وقتی دو عنصر نابودگر یعنی آتش و آب در دریا دارید که یکی می‌سوزاند و یکی خفه می‌کند؛ زمان بسیار مهم است. با درنظرگرفتن این شرایط و با احتساب اینکه نقطه اشتعال بار کشتی منفی ۱۸ درجه و به نوعی یک بمب است، متوجه اهمیت زمان در امدادرسانی می‌شویم. کشتی از ساحل دور بوده اما پس از ۲۴ ساعت کشتی قابل دسترسی بوده است. سانحه پیش می‌آید، علت آن خطای انسانی، خطای دستگاهی یا هرچیزی می‌تواند باشد؛ اینکه مدیریت زمان در بحران چگونه صورت می‌گیرد بسیار مهم است.
وی با تاکید بر مدیریت زمان گفت: با توجه به نوع فاجعه، نیاز بود که شرکت‌های تخصصی وارد کار شوند. شرکت‌هایی در دنیا هستند که تخصص آنها این است که پول می‌گیرند تا جان انسانها را نجات دهند. ممکن است هزینه آن سنگین باشد، پنج میلیون دو میلیون یا ۱۰ میلیون دلار باشد اما این هزینه قابل مقایسه با جان ۳۲ آدم متخصص نیست.
عضو هیات مدیره انجمن هیدروگرافی و آبنگاری ایران تصریح کرد: با همه شرایطی که داریم و با وجود همه اختلافات سیاسی با برخی کشورها که ممکن است در مسیر ما نباشند؛ می‌توانیم در چنین مواقعی از آن کشورهایی که پیشرو و خبره هستند، درخواست کمک کنیم. کاری که روز پنجم، ششم شد و مشاور هلندی گرفتند، باید در ۲۴ ساعت نخست صورت می‌گرفت. در کنار مشار باید شرکت سالویج نیز وارد عمل می‌شد، تخصص و کار سالویج، این است.
در زمینه عملکرد دولت چین، سوال‌های بسیاری مطرح است
کاپیتان مزینی فر با اشاره به نحوه عمل دولت چین، گفت: حادثه در حوزه مسوولیت کشور چین رخ داده و در زمینه عملکرد دولت چین، سوال‌های بسیاری مطرح است. نمی‌توان فاجعه‌ای با این ابعاد را به صورت شیفتی با آتشخوار کنترل کرد، آن هم از یک جبهه. به دلیل سمی بودن دود و حریق آتشخوار نمی‌توانست از یک سو مقابل نفتکش قرار گیرد اما از سمت دیگر باید شش تا هفت آتشخوار ۲۴ ساعته فعال می‌بودند تا آتش خاموش شود. چرا این اقدام نشد؟ اگر شرایط دریا نیز نامناسب بود، اگر دو آتشخوار می‌توانستند در صحنه باشند، شش آتشخوار نیز می‌توانستند به محل بروند.
وی با اشاره به وظیفه ایران در این فاجعه گفت: ما می‌توانستیم از کره‌ای‌ها، امریکایی‌ها، ژاپنی‌ها و ...که در این زمینه تخصص و تجربه بیشتری از ما دارند، درخواست کمک می‌شد و شرکت متخصص این امر را دعوت می‌کردند، هزینه آن هم پرداخت می‌شد.
مشاور ارشد و مباشر سرمایه‌گذاری صنعت دریایی درمورد سرمایه انسانی ازدست رفته نیز گفت: حوزه دریا و خشکی با هم خیلی متفاوت هستند؛ در حوزه دریا، کار، دانش و عمل در کنار هم قرار می‌گیرد؛ در حوزه دریا کسی نمی‌پذیرد که فردی فارغ التحصیل شود و کار بلد نباشد چرا که به محض وارد کشتی شدن، مسوولیت دارید. ضمن اینکه فرد باید مدارک خاص داخلی و بین المللی را بگیرند؛ برای هر کدام از این افراد در هر رده‌ای از اویلر و آشپز تا کاپیتان، میلیون‌های تومان هزینه شده و تجاربی که این دوستان در این سال‌ها کسب کردند، قابل ارزش‌گذاری نیست.
کاپیتان مزینی فر افزود: یک مدرکی به نام notice to mariners، را انگلستان ارائه می‌دهد؛ یک برگه A4 است اما چندصد پوند هزینه آن است. هزینه آن، بهای تجربه است، بهای خسارتی که خورده و تیم کارشناسی بررسی کرده و نتیجه را ارائه داده تا حادثه تکرار نشود. تجربه قابل ارزش‌گذاری نیست. برای داشتن نیروی زمینی خوب ۵۰ سال و برای داشتن نیروی هوایی خوب ۱۰۰ سال زمان نیاز است اما برای داشتن نیروی دریایی (قدرت دریایی) خوب، حداقل ۲۵۰ سال زمان نیاز دارید. پس از این حادثه سازمان‌های مربوطه بررسی می‌کنند و نظر می‌دهند؛ شاید نتیجه این بررسی‌ها دو سه خط باشد اما بهای آن جان ۳۲ انسان است. چقدر می‌خواهیم قیمت برای آن تعیین کنیم؟
امریکا یک هواپیمای پی.۸ فرستاد
وی درمورد اخبار منتشر شده مبنی بر ورود امریکا و ژاپن برای کمک، گفت: امریکا یک هواپیمای پی.۸، فرستاد اما با توجه به اینکه بر اساس کنوانسیون search and rescue، مسوولیت امدادرسانی برعهده دولت چین بوده و نمی‌توانستند دخالت کنند مگر اینکه مالک یا مدیر کشتی یا کشوری که حادثه در محدوده آب‌های آن کشور اتفاق افتاده، درخواست کمک کنند. اتفاقی که نیافتاد.
مشاور ارشد ومباشر سرمایه گذاری صنعت دریایی افزود: با ژاپن مذاکراتی شد و MRCC ایران درخواست کمک کرد و پاسخ گرفتند اما شاید دیر این کار انجام شد. همه ایراد به مدیریت زمان است. ای کاش در ۲۴ ساعت اول همه این کارها می‌شد. همکاران من خیلی فریاد زدند که کسی به داد خدمه نفتکش برسند اما متاسفانه این کار دیر انجام شد.
کاپیتان مزینی‌فر با تاکید بر اینکه «هرکاری باید در زمان خود انجام شود؛ وقتی دیر می‌شود، ارسال ۱۰۰ آتشخوار هم فایده ندارد»، گفت: حتی اگر عزیزان به اتاق امن رفته باشند هم مدت محدودی را دوام می‌آورند نه ۱۰ روز. جدا شدن قایق نجات دلیل بر خروج خدمه از کشتی نیست؛ با توجه به تصاویر کشتی، ممکن بوده به قدری شدت برخورد زیاد بوده که قایق در آب پرت شده باشد؛ قایق نجات تجهیزات دارد و به لحظ فعال شدن، MRCCها متوجه می‌شدند اما نکته امیدوارکننده، بسته بودن فانل کشتی بود؛ سه چهار روز پیش امیدوار بودیم که افراد به اتاق امن رسیده باشند اما پس از ۹ روز، حتی اگر به آنجا هم رسیده باشند...، ای کاش با شرایطی که کشتی داشت، نمی‌رسیدند.
0 نظر