یادداشت مادران پارک لاله ایران بر نوشته آقای یداله بلدی:
با سپاس از آقای یداله بلدی که مطلب خوب و تاثیرگذاری را با عنوان "از
مادران میدان دو مایو آرژانتین تا مادران پارک لاله" نوشته‌اند و در سایت
اخبار روز منتشر شده است. اما متأسفانه در مورد جنس مادران پارک لاله ایران به خطا
رفته‌اند و ضروری دیدیم که ضمن انتشار این مطلب خوب در سایت مان، در یادداشتی،
مادران پارک لاله ایران را دوباره تعریف کنیم.
اگر به بخش درباره ما در سایت مادران پارک لاله ایران با آدرس «www.mpliran.net» یا کتاب مفاهیم دادخواهی به زبان ساده مراجعه
کنید، تعریف درست مادران پارک لاله را می‌توانید بیابید.
مادران پارک لاله ایران، حرکتی جوان است که البته به مرز ده سالگی
نزدیک می‌شود و در طی روند خود تلاش کرده است «صدایی» همراه با جنبش دادخواهی
مادران و خانواده‌های آسیب دیده ی ایران باشد. این حرکت مستقل و دادخواهانه که از
تلاش گران عرصه دادخواهی و فعالان اجتماعی تشکیل شده است، از تیرماه ۱۳۸۸، با فراخوان تعدادی از
زنان دادخواه در اعتراض به کشتن و مجروح و زندانی کردن مردمی که برای حداقل خواست
انسانی خود به خیابان آمده بودند، در پارک لاله تهران شکل گرفت.
این حرکت دادخواهانه، در مسیر حرکت خود، سه خواست حداقلی و مشخص زیر
را تعریف کرد:
۱- آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی،
۲- لغو مجازات اعدام،
۳- محاکمه و مجازات آمران و عاملان همه جنایت های صورت گرفته در
جمهوری اسلامی ایران در دادگاهی علنی و عادلانه.
این حرکت خودجوش و دادخواهانه، همواره در کنار و در پیوند با خانواده‌ها،
در راستای تحقق این سه خواسته حرکت کرده است و به هیچ فرد، گروه و سازمان سیاسی
داخلی و خارجی وابستگی ندارد و هم چنین با افراد و گروه‌های وابسته به حکومت
مرزبندی دارد.
ما مادران پارک لاله ایران، ابتدا خود را با نام سمبلیک«مادران
عزادار» نامیدیم و بیانیه های خود را با این نام منتشر می‌کردیم، ولی برای جلوگیری
از اشتباه برخی مانند نویسنده ی این مقاله و پرهیز از ایجاد مشکل برای خانواده‌های
کشته شدگان سال ۸۸، در سالگرد این حرکت اعتراضی در سال ۱۳۸۹، بر آن شدیم که نام خود
را از «مادران عزادار» به «مادران پارک لاله ایران» تغییر دهیم.
شاید پیشوند «مادران» بر نام تشکل ما، این اشتباه را پیش می آورد،
ولی این بدین منظور بوده که نشان دهیم، فرزند دیگری، خواهر و برادر دیگری، همسر
دیگری، از آن ما نیز هست و حاضریم چون مادران، عاشقانه و بی‌دریغ در برابر
بیدادگران بایستیم. ولی همواره سعی کرده‌ایم که خود را آن‌چنان که هستیم بشناسانیم و به جامعه دروغ
نگوییم و همین باعث شده که رابطه ی صمیمانه ای با خانواده‌ها برقرار کنیم و مورد
احترام شان باشیم. به‌خصوص اغلب اعضای ما که مستقیم از حکومت آسیب ندیده اند، ولی
حاضرند برای جلوگیری از بیدادگری و تکرار جنایت و برای ساختن دنیایی انسانی، این
چنین بی‌دریغ و پیگیر مبارزه کنند و با وجود تهدید و اذیت و آزار خود و خانواده‌های
شان و زندان و تبعید، باز هم پیگیرانه و پایدار بر عهد خود ایستاده اند.
ما مادران پارک لاله، تا ۶ ماه، هر شنبه در پارک لاله تهران گرد هم می‌آمدیم. در گردهم آیی
های اولیه، برخی از خانواده‌های کشته شدگان ۸۸ و خانواده‌های دهه شصت
نیز با ما همراهی می کردند و عکس کشته شدگان خود را در دست می گرفتند، ولی پس از
مدت کوتاهی و در پی فشار و حمله نیروهای امنیتی و بازداشت های موقت، متأسفانه حضور
اغلب خانواده‌ها متوقف شد، ولی ما فعالان عرصه دادخواهی که تعدادی از خانواده‌های
آسیب دیده را هنوز با خود همراه داریم، به این حرکت دادخواهانه تا هم‌اکنون ادامه
دادیم. هرچند با آسیب های زیادی روبرو شدیم و تعدادی از اعضای فعال مادران پارک
لاله ایران و حتی وابستگان ما، بارها بازداشت و حتی تا سه سال زندانی کشیدند و
برخی به اجبار تن به تبعید دادند و حکومت تلاش زیادی کرد تا این حرکت را متوقف
کند، ولی موفق نشد و توانستیم ادامه دهیم.
پس از امنیتی کردن پارک لاله، دیگر امکان تجمع علنی در آنجا وجود
نداشت و برای جلوگیری از آسیب بیشتر، تصمیم گرفتیم فعالیت‌های دادخواهانه خود را
به اشکال دیگر ادامه دهیم. از جمله تجمع جلوی زندان اوین و دادگاه های انقلاب،
تجمع در سایر پارک ها، همراهی با اعتصاب غذای زندانیان، شرکت در مراسم یادبود کشته
شدگان، دیدار و همراهی با خانواده‌های جان باختگان در تهران و شهرستان ها، تلاش
برای لغو مجازات اعدام و فعالیت‌های روشنگرانه از جمله: بیانیه ها، گزارش ها، دل
نوشته ها، مصاحبه‌ها و نوشتن کتاب مفاهیم دادخواهی به زبان ساده.
این حرکت دادخواهانه، از همان ابتدا، به شکل گسترده مورد حمایت
بسیاری از فعالان سیاسی و اجتماعی در سراسر دنیا قرار گرفت و فعالان ایرانی، تجمع
های مشابهی را هر شنبه در کشورهای خود ترتیب دادند. این گروه‌ها با نام حامیان
مادران پارک لاله: دورتموند، هامبورگ، کلن، لوس آنجلس ولی، لوس آنجلس، اسلو- نروژ،
اسلو- ژنو، ایتالیا، وین، فرانکفورت، مونیخ، فرزنو، جنوب کالیفرنیا فعالیت میکردند
و برخی هم چنان پیگیر و فعال در جهت رساتر کردن صدای مادران و خانواده‌های خاوران
و دیگر خانواده‌های دادخواه، هم پای مادران پارک لاله ایران ایستاده‌اند و فعالیت
میکنند، برخی نیز فعالیت‌های شان را به اشکال دیگری ادامه می دهند. از دیگر حمایت
ها می‌توان به حمایت مادران سیاه پوش کوبا، مادران میدان مایا/ آرژانتین، زنان
سیاه پوش دورتموند و برخی شخصیت‌های حقوق بشری و صلح خواه ایرانی و بین المللی،
فعالان جنبش زنان، جنبش دانشجویی، هنرمندان سینما، تاتر، شاعران و نویسندگان اشاره
کرد.
مادران پارک لاله ایران
۲۳ شهریور ۱۳۹۷
ازمادران میدان دومایو آرژانتین تا مادران پارک لاله - یداله بلدی
برگرفته از سایت اخبار روز
سه‌شنبه ۲۰ شهريور ۱٣۹۷ - ۱۱ سپتامبر ۲۰۱٨
* من درد مشترکم مرافریاد کن
پس ار جنبش سال٨٨ وجان باختن عده ای ازجوانان میهن مان، دراعتراضات خیابانی ویا در شکنجه گاه کهریزک، مادران داغدار که درآن روزهای دشوار وتحمل درد ورنج با یکدیگر آشنا شده بودند، در روز شنبه ششم تیرماه، درپارک لاله تهران گرد هم آمدند وضمن ابراز همدردی با یکدیگر یاد فرزندان دلبندشان را گرامی داشتند، وقرارشد روزهای شنبه ساعت ۵ بعد از ظهر در پارک لاله گرد هم آیند پس ازمدتی مامورین امنیتی با دستگیری وضرب وشتم مادران از تجمع آنان جلوگیرکردند، اما مادران نیز مقاومت کرده، وبا شیوه های دیگر به تجمع خود ادامه دادند، مادران به جای تجمع در داخل پارک، در اطراف پارک به راه پیمایی میپرداحتند ویا درمنازل یکدیگرجمع میشدند، امسال که نهمین سال آغاز فعالیت مادران پارک لاله است مادران همچنان فعالند وهمواره با صدوراعلامیه هایی، اززندانیان سیاسی حمایت کرده وموارد نقض حقوق بشر را محکوم میکنند.
مادران ستمدیده ایکه درکشورهای دیکتاتور زده فرزندان خود را درراه آزادی وعدالت ازدست داده اند، در سخت ترین شرایط همواره برای دادخواهی فرزندانشان بپا خاسته اند، درزمان رژیم گذشته نیز مادران وهمسران با تمام سختی ها وتهدیدها برای دادخواهی فرزندان وهمسرانشان تلاش میکردند، مادران زنده یادان جزنی وحکمت جو ازجمله این مادران بودند.
جنبش مادران که برای اولین بار درجهان وازطریق رسانه های گروهی شناسانده شد، جنبش مادران آرژانتینی بود. درپی کودتای ارتش آرژانتین در سال ۱۹۷۵ دیکتاتوری هار وجنایتکار ژنرال ها، برکشور آرژانتین سیطره یافت واعضای احزاب چپ ومترقی، آماج تهاجم وحشیانه قرار گرفتند وهزاران مبارز مفقود الاثر شدند این دوران سرکوب ۷ سال طول کشید، مادران رنجدیده ایکه عزیزانشان مفقود شده بودند بمدت ۷ سال درمیدان دومایو بوینوس آیرس با روسری سفید وبا در دست داشتن عکسهای فرزندانشان می ایستادند وخواهان دادخواهی وآگاهی یافتن از سرنوشت فرزندانشان بودند، پلیس فاشیست آرژانتین آنانرا مورد ضرب وشتم قرار میداد وژنرالهای مستبد آنانرا، دیوانگان میدان دومایو مینامیدند، اما مقاومت آنان دراین سالهای سیاه آنانرا به نماد مقاومت والگویی برای مادران جهان تبدیل کرد. مادران آرژانتین در گردهمایی های خود همواره این سرود را به یاد فرزندانشان میخواندند.
صدای تپش قلبشان را میشنویم
صدای خنده شان درباد
واشک شان را با باد وباران میبینیم
صدای قلب شان را میشنویم
در ترکیه نیز پس از کودتای ارتش درسال ٨۰ که هزاران نفر از مبارزین کرد وترک کشته ومفقود الاثر شدند، مادران فرزند از دست داده درشهرهای بزرگ ترکیه برهبری آزاده زنی بنام امینه آچاک اعتراض خودرا در میدانها آغاز کردند، آنان نیز از سوی شبه فاشیستهای ترکیه مورد تهاجم قرار کرفتند اما همچنان به مبارزه خود برای دادخواهی فرزندانشان ادامه میدهند.
درخارج از کشور نیز در کشور آلمان در دوشهردورتموند وهامبورگ مدت ۹ سال است که جمعی از فعالین سیاسی و حقوق بشری ایرانی که بیشتر مادران هستند، درحمایت از مادران پارک لاله درمرکز شهردر روزهای شنبه تجمع میکنند وبا دردست داشتن پلاکاردها وتوزیع اعلامیه های توضیحی درباره مادران پارک لاله وجمع آوری آمضا، حمایت خود را از مادران پارک لاله ادامه میدهند.
مادران پارک لاله ومادران خاوران نمادی از مهر ومقاومت زنان ایران هستند، اما دریغا مادران بیشماری نتوانستند دادخواهی فرزندانشان را شاهد باشند، اما امیدواریم مادرا ن داغدار رامین، زانیار وستار وهبت وهزاران مادر ستمدیده دیگر شاهد اجرای عدالت باشند.
باش تا نفرین دوزخ از تو چه سازد
که مادران سیاهپوش
داغداران زیباترین فرزندان آفتاب وزمین
هنوز سر از سجاده ها برنگرفته اند!
0 نظر