• تا زمانی که دست درازی به حقوق مردم، به سفره مردم، به کار مردم ادامه داشته‌باشد، مقاومت در برابر این وضعیت و عاملان آن نیز ادامه خواهد داشت و محدود به زمان نمانده است و نخواهد ماند ...
برگرفته از سایت اخبار روز
پنج‌شنبه ۱٣ دی ۱٣۹۷ - ٣ ژانويه ۲۰۱۹
پنج‌شنبه ۱٣ دی ۱٣۹۷ - ٣ ژانويه ۲۰۱۹
شوراهای صنفی دانشجویآن کشور به مناسبت اولین سالگرد اعتراضات سراسری و گسترده ی دی ماه ۹۶ علیه نظام جمهوری اسلامی بیانیه ای منتشر کرده و تاکید کردند تا زمانی که هر روز هزینه‌های بیشتری در تمام ساحت‌های آموزش، مسکن، اشتغال، بهداشت و درمان، تامین اجتماعی و محیط‌زیستی به زندگی مردم تحمیل می‌شود و حاصل کارشان خرج معدود مرفهان و راضیان و حافظان وضع موجود می‌شود، مقاومت در برابر این وضعیت و عاملان آن نیز ادامه خواهد داشت و محدود به زمان نمانده است و نخواهد ماند.
درست یکسال پیش در همین روزها بود که دردهای انباشت شده مردمان این سرزمین راه خود را تا رسیدن به فریادی مشترک طی کرد. فریاد عدالت‌خواهی و دادخواهی، فریاد قربانیان دنیای سیاست علیه سیاستگذران، فریاد بلند بی صدایان، فریادی که خود جنبش خود را نمایندگی می‌کرد و تصمیم گرفته بود تاریخ را از فاتحان بستاند و به دستان خود خلق کند. جنبش فرودستان، جنبش مردمان به حاشیه رانده شده، جنبش مردمان بی‌رسانه، جنبش مردمان بی‌مجوز.
درست یکسال پیش بود که دردی فروخفته از دلِ تاریخی مشترک سر برون آورد و صدای خیابان‌ها به جای صدای سخنران‌ها و مدعیان نمایندگی مردم نشست. رفته‌رفته زنان، کارگران، کشاورزان، معلمان، بازنشستگان، رانندگان، اقلیت نام‌گرفته‌گان، دانش‌آموزان و دانشجویان جای خود را در خیابان‌ها پیدا کردند و حلقه‌ی متصل به همی را شکل دادند که صدایی واحد داشت.
اما بار دیگر به کارگیری قدرت انتظامی و انواع سازوکارِ سرکوب، تنها پاسخ صاحبان و قاضیان به این فریاد و بازداشت، حکم، شلاق و شکنجه تنها راه حلشان برای عقب راندن مردم است. راهکاری که خود به خوبی می‌دانند تنها به تعویق انداختن فریادی رساتر و گرم‌تر کردن آتشی زیر خاکستر است.
آری همین روزهای دی ماه سال گذشته است که بسیاری از فعالین صنفی دانشجویی در کنار دیگر فعالین صنفی بازداشت و راهی انفرادی‌ها می‌شوند تا زیرِ دستِ این بازجو و آن بازجو بابت فعالیت‌های صنفی‌شان درون دانشگاه هم جواب پس بدهند! شاهد این مدعا نیز همین کاغذهای احکام ۶،۷،٨،۱۲ ساله‌ای‌ست که به رفیقانمان داده‌اند و به وضوح می‌بینیم که چگونه شرکت در تجمعات آموزشی و سنوات، اعتراضات به پولی‌سازی سرویس‌ها، وضعیت خوابگاه‌ها و طرح کارورزی را بدل به مصداق جرم کرده‌اند تا براساس آن قطر پرونده‌هایی که ساخته‌اند را اندازه گیرند و وزنش کنند و بر همان اساس نیز مشتی عدد را به سوی زندگی انسانها پرتاب کنند تا به خیال خود در زمان درست با جریان صنفی دانشگاه که حالا دیگر چندسالی می‌شود خارچشم صاحبان سیاست‌ها شده تسویه حساب کنند و صدایش را خفه سازند.
امروز اما خوب می‌دانند نه حساب کتابشان در تسویه حساب درست از آب درآمده و نه صدای اعتراض و فریاد حق‌طلبی دانشجویان خفه شده است. امروز جریان صنفی_ دانشجویی اگرچه زخم خورده است اما به حیاتش ادامه می‌دهد و خشم‌های فروخورده شده در آستانه لبریز شدن است. امروز صدها اعتراض صنفی ریز ودرشت به مشکلات صنفی _دانشجویی در میدان دانشگاه ادامه دارد و هر روز بر صدای آنها افزوده می‌شود آنچنان که در بیرون از دانشگاه چنین است.
آری، یکسال پس از دیماه ۹۶ آنهایی که باید بدانند خود به خوبی به این نکته پی‌برده‌اند تا زمانی که دست درازی به حقوق مردم، به سفره مردم، به کار مردم ادامه داشته‌باشد و تا زمانی که هر روز هزینه‌های بیشتری در تمام ساحت‌های آموزش، مسکن، اشتغال، بهداشت و درمان، تامین اجتماعی و محیط‌زیستی به زندگی مردم تحمیل می‌شود و حاصل کارشان خرج معدود مرفهان و راضیان و حافظان وضع موجود می‌شود، مقاومت در برابر این وضعیت و عاملان آن نیز ادامه خواهد داشت و محدود به زمان نمانده است و نخواهد ماند.
0 نظر