برگرفته از اخبارروز- دوشنبه 20 آبان 1398
تهران ۲۰ آبان ۱۳۷۵؛ تنها شاهدان خاموش قتل او به دست مأموران امنیتی، دیوارهای خانه‌ی کوچکش بودند. او که در آن مهلکه تنها قلمش را به دست داشت، غفار حسینی بود؛ شاعر، مترجم، استاد دانشگاه، عضو کانون نویسندگان ایران و از امضاکنندگان متن ۱۳۴ نویسنده مشهور به «ما نویسنده‌ایم».
غفار حسینی بود که پس از دعوت اتحادیه نویسندگان ارمنستان از شماری نویسنده (که بیشترشان عضو کانون نویسندگان ایران بودند) هوشمندانه در جمع مشورتی کانون گفت: «همه‌تان را می‌اندازند ته دره».
هرچند آمران و عاملان قتل‌های سیاسی زنجیره‌ای در تلاش برای حذف گروهیِ نویسندگان در جریان معروف به «اتوبوس ارمنستان» ناکام ماندند، سه ماه بعد در جنایتی دیگر و گویی به سزای همین جمله، قلب غفار حسینی را از کار انداختند.
غفار حسینی متولد ۱۲ فروردین ۱۳۱۳ در الیگودرز، کودک کار و روستا بود. بعدتر کارگر ِ روشنفکر و فرهیخته‌ای شد که در رشته ادبیات انگلیسی درس خواند. سال ۱۳۴۸ در رشته جامعه‌شناسی از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد. در دانشکده هنرهای زیبا، جامعه‌شناسی هنر درس داد، تحقیق و ترجمه کرد، سال ۱۳۵۵ برای دریافت دکترای جامعه‌شناسی به دانشگاه سوربن پاریس رفت، هم‌زمان با وقوع انقلاب به ایران بازگشت و تا زمانی که در کاشانه‌ی کوچک خود در پایتخت به دست ماموران برای همیشه خاموش شد، مقاله و نقد نوشت، ترجمه کرد و شعر سرود.
نام بعضی از آثار اوست: مجموعه شعر « خون سفید شمشیر»، ترجمه « تاریخ ترکان آسیای میانه» اثر بارتلد، « هنر و جامعه» اثر رژه باستید، «جامعه‌شناسی رمان» اثر گلدمن و « شهر کوچک ما» نوشته مادموازل اولی.
یادش گرامی
0 نظر