بیش از ۴۱ سال است که حکومت اسلامی ایران، هر فرد و گروهی را که تن به ظلم این حاکمان ستمگر نمی‌دهد و برای زندگی انسانی خود و دیگران ایستاده است و مبارزه می‌کند، به وحشیانه ترین شکل ممکن و با انواع تبعیض ها، تحقیرها، محرومیت‌ها و با خشونتی سیستماتیک سرکوب و از حق زندگی محروم می کند. این سرکوب ها و حق کشی ها نیز از محرومیت از حق کار، تحصیل و محرومیت از فعالیت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی و حتی برگزاری آزادانه ی مراسم بزرگداشت برای عزیزان مان گرفته تا بازداشت، شکنجه، اعتراف گیری، اعدام و ترور و دیگر اشکال گسترده ی خشونت دولتی ادامه دارد.
با تمام جنایت هایی که در طی این سال‌ها شاهد بوده ایم، گاه برخی وحشی گری ها و جنایت های این حکومت باور‌کردنی نیست. در تاریخ ۱۱ اردیبهشت تعدادی از کارگران بی پناه افغان که برای گذران حداقل های زندگی به ایران پناه آورده بودند، در تاریکی شب توسط مرزبانان دستگیر و به شدت آزارشان می دهند. روز بعد آنها را با وحشیانه ترین شکل ممکن و به قصد کشت به رودخانه هریرود در مرز ایران و افغانستان می اندازند. در گزارشی از دویچه وله از خبرگزاری فرانسه از قول عبدالغنی نوری ولسوال کوهسان در مرز با ایران نوشته است: «از مجموع ۵۵ مهاجری که به زور به رودخانه انداخته شده اند، ما ۱۸ جسد را تا کنون پیدا کرده ایم. شش تن دیگر ناپدید شده اند».
در خبری دیگر، بنا به گزارش کمپین فعالین بلوچ و اظهارات احمد پوریا: «صبح چهارشنبه ۱۷ اردیبهشت ساعت ۱۱ ماموران انتظامی به منزل ما حمله کردند و محمد و مهدی پوریان ۱۸ و ۲۰ ساله فرزند امیر که در خواب بودند را بیدار کرده و پس از ضرب و شتم آنها را کشتند.» طبق گفته احمد، در این یورش نیروهای انتظامی مادر او را نیز مورد ضرب و شتم قرار دادند بطوریکه مادرش که شاهد این جریان بود سکته قلبی کرده و پدرش نیز تعادل روانی خود را از دست داده است.
دو دانشجوی المپیادی دانشگاه شریف به اسم علی یونسی و امیرحسین مرادی که دارنده ی مدال طلا و نقره نجوم هستند را در ۲۲ فروردین ۱۳۹۹ با ضرب و شتم بازداشت کردند و گفته می‌شود که زیر شدیدترین شکنجه ها برای اعتراف گیری هستند. آنها را متهم به ارتباط با سازمان مجاهدین خلق کرده که هر دو این اتهام را تکذیب کرده اند. هم چنین آیدا یونسی، خواهر علی یونسی را پس از واکنش وی به اظهارات قوه قضاییه تهدید جانی و جنسی کرده اند. پرونده سازی و تهدید خانواده‌ها کثیف ترین و وحشیانه ترین سرکوب سازمان یافته‌ای است که نیروهای امنیتی و اطلاعاتی ایران در طی این سال‌ها همواره به کار برده اند تا فعالان سیاسی و اجتماعی و خانواده‌های شان را در سایه ی رعب و وحشت کشتارهای وحشیانه دهه ی شصت قرار دهند و آنها را به سکوت بکشانند.
به نقل از گزارش اتحادیه آزاد کارگران ایران و خبرگزاری هرانا؛ در روز سه شنبه ۲۳ اردیبهشت دست کم پنج نفر از کارگران واحد پاکبانی و فضای سبز شهرداری کوت عبدالله به دلیل تجمع اعتراضی به حقوق معوقه خود بازداشت شدند. این بازداشت بر مبنای شکایت یکی از مسئولان شهرداری کوت عبدالله صورت گرفته است. گفته شده
که حدود ۵۰ نفر از کارگران کوت عبدالله برای پرداخت نشدن حقوق اسفند و فروردین خود و سنوات سال ۱۳۹۸ در مقابل شهرداری کوت عبدالله در شهرستان کارون در خوزستان تجمع کرده بودند. در مهرماه سال ۱۳۹۸ نیز، ۱۳ نفر از کارگران شهرداری کوت عبدالله بازداشت شده بودند. اتحادیه آزاد کارگران هم چنین در ۱۷ اردیبهشت خبر داد: «نسرین جوادی (اعظم خضری جوادی) از اعضای اتحادیه
آزاد کارگران ایران و عضو هیأت مؤسس شورای کارگری بازنشستگان تأمین اجتماعی (یسنا)
توسط دادگاه تجدیدنظر به پنج سال زندان محکوم گردید.».
از سوی دیگر معلمان زندانی به دلیل طرح مطالباتی چون آموزش رایگان، حذف
فضای امنیتی و حق معیشت و منزلت عادلانه زیر شدیدترین فشارها هستند. بنا به اخبار
کانال تلگرامی معلمان عدالت خواه: «محمدعلی زحمتکش، معلم بازنشسته و فعال صنفی در
استان فارس، از تاریخ ۷ اردیبهشت ۹۹ پس از فشار فراوان به وثیقه‌گذار، خود را برای
اجرای حکم یکسال به زندان عادل آباد شیراز معرفی نمود.». «هاشم خواستار در زندان
به بیماری گوارشی مبتلا شده و به «عمل جراحی» نیاز دارد». محمود بهشتی لنگرودی،
سخنگوی کانون صنفی معلمان نیز در ۲۲ اردیبهشت به زندان بازگردانده شد، در حالی که
او مشمول آزادی مشروط می شد. حسین تاج، وکیل اسماعیل عبدی خبر داد که قوه قضاییه
در ۱۴ اردیبهشت حکم ده سال حبس تعلیقی اسماعیل عبدی را به جریان انداخته است، در
حالی که او هم‌اکنون در زندان اوین مشغول گذراندن ۶ حبس ناعادلانه قبلی است. محمد
حبیبی، معلم زندانی نیز در ۲ اردیبهشت از آموزش و پرورش اخراج شد. در ۱۸ اردیبهشت
شورای هماهنگی تشکل های صنفی معلمان طی مصوبه ای «محمد حبیبی» را به عنوان معلم
نمونه انتخاب کرد.
هم چنین در ۲۱
اردیبهشت؛ سپیده فرهان، فعال مدنی با پایان مدت مرخصی به زندان اوین بازگشت. محمد
نجفی وکیل دادگستری و فعال حقوق بشر نیز با پایان مرخصی به زندان اراک بازگشت. بنا
به خبری از کانون نویسندگان ایران: «روز پنج‌شنبه ۱۸ اردیبهشت ماموران امنیتی خانه‌ی
یدالله موقن، نویسنده، مترجم و استاد سابق دانشگاه را تفتیش کردند و سپس شماری از
لوازم شخصی، دستنوشته‌ها، کتاب‌ها و کامپیوتر آقای موقن را با خود بردند. آقای
موقن که پیش‌تر در دانشگاه تدریس می‌کرد در جریان "انقلاب فرهنگی" از
دانشگاه اخراج شد.».
بازداشت ها و احضارها حتی در این شرایط خطرناک که خبر ابتلا و گسترش ویروس کرونا در زندان های مختلف تهران و شهرستان‌ها به گوش می‌رسد، هم چنان ادامه دارد. در گزارشی در سایت رادیو زمانه نوشته است: « در ماه‌های پس از اعلام تعطیلی دانشگاه‌ها، دست‌کم شش فعال دانشجویی به نام‌های فروزان یزدانی‌پور، دانشجوی رشته مطالعات فرهنگی و رسانه در دانشگاه تهران، امیرحسین علی‌بخشی، از فعالان دانشجویی دانشگاه امیرکبیر، ضیا نبوی، فعال مدنی و دانشجوی کارشناسی ارشد جامعه‌شناسی دانشگاه علامه طباطبایی، علی حقیقت جوان، از فعالان دانشجویی دانشگاه علم و صنعت و چند تن دیگر از سوی نیروهای امنیتی بازداشت شدند.
به گزارش خبرگزاری هرانا: «منزل فاطمه مثنی و حسن صادقی زوج زندانی سیاسی محبوس در زندان‌های اوین و رجایی شهر کرج توسط ستاد اجرای فرمان امام مصادره شد. این دو زندانی پیش تر به حکم دادگاه انقلاب علاوه بر مجموع ۳۰ سال حبس به مصادره محل کسب و محل سکونت نیز محکوم شده بودند و در اسفندماه سال ۹۷ محل کسب آنها مصادره شد.».
گلرخ ابراهیمی ایرایی که به خاطر نقد سنگسار ۲ سال حبس کشید و دوباره با پرونده ای جدید در تاریخ ۱۸ آبان ۱۳۹۸ بازداشت و به زندان قرچک ورامین منتقل شد، در مورد انتقال زینب جلالیان به زندان قرچک مطلبی نوشته است. وی در بخشی از این نامه که هرانا منتشر کرده گفته است: «زینب جلالیان یکی از قدیمی‌ترین زندانیان سیاسی ایران است. او پس از گذراندن سال‌ها حبس در بازداشتگاه‌ها و زندان‌های مختلف و پس از تحمل شکنجه‌های بسیار، مجدداً در روزهای اخیر از زندان خوی که نزدیک به محل سکونت خانواده‌اش است، به زندان قرچک ورامین منتقل شد و با فشارهای مجدد ماموران امنیتی مواجه شد. این انتقال نابه هنگام پس از سال‌ها حبس و همچنین انتقال سکینه پروانه دیگر زندانی سیاسی کرد به زندان قرچک ورامین که در ماه‌های اخیر فشارهای زیادی را متحمل شده برای اعمال فشار بیشتر بوده است. سکینه پروانه از زمان انتقال به زندان قرچک برای اعمال فشار بیشتر بارها به بیمارستان روان‌درمانی امین‌آباد منتقل و مورد ضرب و جرح قرار گرفته است و باید گفت این‌ها همه گویای نقض حقوق انسان است.». گلرخ ابراهیمی به همراه آتنا دائمی، در پرونده ای جدید، در ۳ مهر ۱۳۹۸ هر یک به سه سال و هفت ماه زندان محکوم شدند. آتنا دائمی فعال سیاسی و حقوق کودکان از ۲۹ مهر ۱۳۹۳ تا ۲۶ بهمن ۱۳۹۴ بازداشت بود و با وثیقه آزاد شد و در آذر ۱۳۹۵ دوباره برای گذراندن حکم بازداشت شد و هم‌اکنون برای پرونده قبلی در زندان اوین در حبس است.
به گزارش خبرنگار ایلنا:«جمعی از پرستاران گیلانی برای اعتراض به قراردادهای ۸۹ روزه که در ایام شیوع کرونا افزایش پیدا کرده است، مقابل ستاد مرکزی دانشگاه علوم پزشکی گیلان حضور یافتند. به گفته آنها؛ دانشگاه‌های علوم پزشکی از استخدام رسمی پرستاران سر باز می‌زنند اما در بین قراردادهایکاری استخدام‌های ۱۰۰ ساعته حقیقتاً ظلم و تبعیض در حق پرستاران است.» در این
شرایط خطرناک که پرستاران و کادر درمانی جان خود و خانواده‌های شان را برای نجات بیماران در کف دست گذاشته‌اند و جان فشانی می کنند چرا باید با قراردهای موقت و ناعادلانه تأمین زندگی خود و خانواده‌های شان نیز در معرض خطر باشد؟ پرستاران می‌گویند: ما از جان‌مان گذشتیم آنها از سودشان نمی‌گذرند
ما مادران پارک لاله ایران این خشونت ها، جنایت ها، تبعیض ها و بی‌عدالتی‌ها را به شدت محکوم می‌کنیم. ما خواهان پایان دادن
به این سرکوب ها، خشونت ها، تبعیض ها، جنایت ها و بی‌عدالتی‌ها هستیم. ما خواستار
آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و بازگرداندن اموال زندانیان به آنها
هستیم. ما خواهان تأمین سلامتی، جان و زندگی تمامی مردم هستیم و آمران و عاملان
حکومتی که مسئول تمامی این بی‌عدالتی‌ها هستند، باید پاسخ‌گوی مردم باشند. ما از تمامی انسان‌های شریف و آزاده می‌خواهیم که جلوی این دیکتاتوری تمامیت خواه که به هیچ اصول انسانی پایبند نیست بایستیم. وحشی گری های حکومت اسلامی ایران، به‌خصوص در این شرایط بحرانی که حکومت برای اداره جامعه به شدت در تنگنا قرار گرفته است، حد و مرزی ندارد و اگر جلوی آن نایستیم، این فجایع انسانی تک تک ما و عزیزان مان را درگیر خواهد کرد. همین امروز می‌بینیم که حکومت از یک سو بیکاری، بیماری، فقر، تبعیض و بی خانمانی را با بی‌شرمی تمام بر دوش مردم انداخته است و از سوی دیگر با وحشی گری فاشیستی، حمله به
تجمعات مردم معترض، تهدید، اخراج از کار و تحصیل، احکام ناعادلانه، بازداشت، شکنجه، تجاوز، قتل و کشتار را بی رویه و هر روزه ادامه می دهد. اجازه ندهیم که دود این بحران های ساخته و پرداخته حکومت اسلامی ایران و قدرت‌هایی که تنها به فکر منافع خود هستند، به چشم ما مردم برود. باید دست به دست هم دهیم و به این خشونت ها، جنایت ها، تبعیض ها و بی‌عدالتی‌ها پایان دهیم.
مادران پارک لاله ایران
۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۹
0 نظر