برگرفته از فیس بوک منصوره بهکیش
آغاز شهریور برایم روزهای بسیار تلخی را تداعی می کند. دوم شهریور ۶۲ علی کوچولوی ما یا همان محمدعلی بهکیش که ۱۹ سال بیشتر سن نداشت را در خیابانی در تهران دستگیر و وحشیانه شکنجه کردند. سوم شهریور ۶۲ او را با پاهای خونین که توان ایستادن نداشت به خانه مادر و پدرم در خیابان طالقانی کرج بردند و خانه را محاصره کردند و سه برادر عزیز دیگرم محسن که در خانه بود و جعفر و محمود که عصر به آن خانه رفته بودند را بازداشت کردند. همان روز صبح به خانه خواهر عزیزم زهرا در تهران نیز حمله کردند و گفته شده که زهرا سیانور خورده و ماموران سیانور را خنثی کردند و زهرا را در کمیته مشترک یا در زندان اوین زیر شکنجه های وحشیانه کشتند و گفته شده که در خاوران است. همان روز غروب مادرم با حال نزار به خانه ما در حصار کرج کنار رودخانه آمد و این آوار فرو ریخته بر سرمان را خبر داد و من با همسر و دخترم خانه را شبانه ترک کردیم و آواره شدیم.
گفته شده روز بعد نیز برای بازداشت ما به همان خانه در حصار کرج رفته بودند که ما در خانه نبودیم و دیگر به آن خانه باز نگشتیم. احتمالاً روز پنجم شهریور ۶۷ دو برادر عزیزم محمدعلی و محمود که هر کدام به ترتیب به ۸ و ۱۰ سال حبس ناعادلانه محکوم شده و ۵ سال از محکومیت خود را کشیده بودند را در قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ در زندان گوهردشت مخفیانه کشتند و در گورهای جمعی خاوران سر به نیست کردند. محسن عزیزم را نیز در ۲۴ اردیبهشت ۶۴ در زندان اوین اعدام کردند و مخفیانه و به دور از چشم ما به خاک سپردند و شماره ای در قطعه ۹۹ بهشت زهرا به ما دادند. درست سی سال و چند ماه پس از اعدام محسن، مادرم در دی ۱۳۹۴ از میان ما رفت و با پیگیری های فراوان من و خواهرم توانستیم او را با همراهی مادران و خانواده‌های خاوران و یاران و با حضور سرکوبگرانه سه گروه از نیروهای اطلاعاتی و امنیتی سپاه، وزارت اطلاعات و نیروی انتظامی به همراه استخوان‌های احتمالی برادرم محسن به خاک بسپاریم، ولی نگذاشتند که تکه‌ای از آن استخوان‌ها را به یادگاری بردارم.یادشان و عشق‌ها همواره با من و با جنبش مبارزاتی و دادخواهی ایران گرامی و ماندگار است و دادشان را از بیدادگران خواهیم ستاند و روز به سرانجام رساندن دادخواهی در ایران دور نیست.
سربلند و پیروز باشیم
منصوره بهکیش
۴ شهریور ۱۴۰۰
0 نظر