در روز جهانی حمایت از زندانیان سیاسی، خواهان آزادی همه عزیزان در بندمان باشیم!

تا آخرین نفر، تا آخرین نفس، کوشیم و بشکنیم، دیوار این قفس!

۲۰ ژوئن برابر با ۳۰ خرداد، سالگرد روز جهانی حمایت از زندانیان سیاسی می باشد. در این روز آزادیخواهان بار دیگر، مصمم تر از همیشه، به پا می خیزند تا یک صدا و هم گام در سراسر جهان خواهان آزادی همه زندانیان عقیدتی ـ سیاسی شوند.

مردم ایران علاوه بر درد گرفتاری هزاران تن از فرزندان خود در زندان های مخوف رژیم اسلامی، شاهد بلای خانمانسوز اعدام ها نیز هستند که به طور روزانه با آن سر در گریبانند. روزی نیست که در یک گوشه ای از کشورمان، چند تن از جوانان را به دار نیآویزند. ملت تشنه آزادی در ایران، شاهد پرپر شدن کاوه های آهنگر خود هستند. با این وجود، آنان هرگز نا امید نشده اند و بیش از ۴۵ سال است که در برابر استبداد و ارتجاع قد علم کرده و ایستادگی می کنند. هر روز کاوه ای بر زمین می افتد و در خون خود می غلطد، اما کاوه های دیگری درفش خونین او را در اهتزاز نگه می دارند. آسمان ایران هر گز بی ستاره و خاک آن هر گز بدون جوانان مبارز نخواهند بود. چشم و امید مادران داغدیده و دادخواه به ادامه دهندگان راه آزادی فرزندانشان است.

حمید نوری که به جرم شرکت در اعدام های سال ۶۷، در سوئد به زندان ابد محکوم شده است، از شرایط بد خود در زندان، اظهار نارضایتی می کند. او می گوید که به وی چایی سرد می دهند.

حمید نوری به خوبی به یاد دارد که با هم دستی جلادانی همچون ابراهیم رئیسی، پورمحمدی، اشراقی و نیری، جوانان را بدون وکیل و با اعتراف گیری اجباری در زیر شکنجه های طاقت فرسا توسط همکاران پاسدارش، در یک دادگاه نمایشی و در چند دقیقه کوتاه به اعدام محکوم می کردند. در صورتی که محاکمه او در حضور چندین وکیل مدافع و در یک دادگاه علنی، عادلانه، بی طرف، با رعایت تمام موازین بین المللی و پیمان جهانی حقوق بشر برگزار شد.

در ایران اما، زندانیان حق دسترسی به وکیل را ندارند و از لحاظ غذایی، دارویی در وضعیت خیلی بدی به سر می برند. آنان همواره شکنجه روانی و بدنی می شوند. همچنین شرایط بهداشتی در زندان های سیاسی و غیر سیاسی بسیار وخیم گزارش شده است و از جمله وجود ساس سلامتی زندانیان را تهدید می کند. شکنجه های سفیدی مانند سلول های انفرادی، قطع ملاقات و مرخصی استهلاجی و بی خبری از خانواده بسیار رایج است. شکنجه های زندانیان، پس از آزادی هم همچنان ادامه دارد. تبعیدی، ممنوع الخروج شدن و ممنوعیت شغلی، مصاحبه با رسانه ها، مقاله نویسی و خانه نشینی کردن و مرگ های مرموز و خودکشی…نمونه هایی از این قبیل هستند.

ما هزاران زندانی گمنام، از جمله دستگیر شدگان جنبش مهسا و خیزش های سال های ۹۶ و ۹۸ را هرگز از یاد نخواهیم برد.

ما خواهان آزادی توماج صالحی و دیگر محکومان به اعدام از جمله، محمود محرابی، مجاهد کور کور،عباس دریس هستیم.

 ما خواهان آزادی همه  روزنامه نگاران، همه مبارزان جنبش کارگری، نمایندگان جامعه معلمان،  دیگر مبارزان جامعه مدنی، وکلا، دانشجویان، بهائیان و زندانیان بلوچ و کرد و عرب و ترک و گیلانی و مازندرانی … هستیم.

نهادهای وابسته به «شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران» از آزادی بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی – عقیدتی و پایان دادن به هر گونه اعدام دفاع می کنند.

ما برگزاری مراسم بزرگداشت مرگ ابراهیم رئیسی، قاتل هزاران زندانی و رئیس جمهور فرمایشی، در سازمان ملل و ارسال پیام تسلیت کشورهای دموکراتیک و امضا کنندگان پیمان جهانی حقوق بشر به تهران را شدیدا محکوم می کنیم. نمی توان از یک سوی سران رژیم اسلامی در ایران را به دلیل نقض حقوق بشر تحریم کرد و از سوی دیگر در مرگ آن ها اشک تمساح ریخت. مادران داغدار و مردمان دادخواه ایران این خطای سازمان ملل را هر گز فراموش نخواهند کرد و بر تصمیم گیرندگان آن نخواهند بخشید.

ما از سازمان ملل و تمامی ارگان های بین‌المللی حقوق بشری میخواهیم که به شرایط داخلی زندان های ایران که بر خلاف اصول مندرج در منشور حقوق بشر اداره میشود، توجه کنند و برای آزادی تمام زندانیان سیاسی–عقیدتی در حد توانشان بکوشند.

شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران

ژوئن ۲۰۲۴ برابر با خرداد ۱۴۰۳

(این بیانیه به انگلیسی ترجمه می شود  و برای

  – سازمان ملل( UNITED NATIONS )

  – عفو بین الملل(AMNESTY INTERNATIONAL)

  – دیده بان حقوق بشر(HUMAN RIGHTS WATCH)

  – ابتدا، حقوق بشر ( HUMAN RIGHTS FIRST)

فرستاده می شود.)

     امضا کنندگان:

    ۱ – انجمن جمهوری خواهان آلمان و هلند

    ۲ – انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران – هامبورگ

    ۳ – انجمن فرهنگی ایران و سوئیس – ژنو

    ۴ – انجمن زنان پرتو

    ۵ – بنیاد اسماعیل خویی

    ۶ – حزب آزادی و رفاه ایرانیان (آرا)

    ۷ – حامیان مادران پارک لاله – هامبورگ

    ۸ – حامیان مادران پارک لاله – فرزنو

    ۹ – جمعیت ایرانى حقوق بشر – شمال کالیفرنیا

    ۱۰- فدراسیون اروپرس

    ۱۱- کانون مدافعان حقوق بشر کردستان

    ۱۲- کارزار حقوق بشر برای ایران

    ۱۳- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس

    ۱۴- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران – هجا

    ۱۵- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران – شیکاگو

    ۱۶- کمیته نه به جمهوری اسلامی – اورنج کانتی

    ۱۷- کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی

    ۱۸- مادران پارک لاله – دورتموند

    ۱۹- مادران صلح مونترال

    ۲۰- نهاد «همه حقوق بشر، برای همه، در ایران»

    ۲۱- همبستگی ملی ایرانیان فرزنو – کالیفرنیا

    ۲۲- همبستگی جمهوری خواهان ایران (هجا) – مونترال

   ۲۳- نهاد زنان برای آزادی و برابری پایدار

   ۲۴- صدای زنان سوسیال دموکرات

  ۲۵- انجمن زنان مونترال