سال ۸۸ یکی از سال هایی بود که اثر عمیقی بر زندگی من داشت. سالی پر از اتفاقات و خاطرات بد و خوب. همان وقت که پس از سال ها به آرزویی دور از دسترس رسیدم، یافتن دوستانی صاحب فکر و اندیشه و دارای نگاهی انسانی. این بهترین رویداد آن سال از زندگی ام بود. میترا یکی از آنان بود، خردمند- نکته سنج- شوخ طبع- مهربان- حساس و دلسوز. میترا طبع شعری هم داشت که گاه شکوفا می شد و در مورد وقایع مختلف اجتماعی و سیاسی شعری درخور می سرود. از آن سال به بعد بهترین ساعات زندگی ام وقتی بود که در جمع دوستان می گفتیم و می شنیدیم. میترا یکی از دوستان عزیز جمع مان بود که اغلب با صحبت های خود دید جدید و روشنی از مسایل به ما می داد. تا آن که شش ماه پیش به دنبال حادثه ای ناگوار میترا اسیر بستر بیماری شد واز هم صحبتی و همراهی او محروم شدم. امروز پنجشنبه ۲۶ مهر ماه میترای نازنین ما را برای همیشه ترک کرد. برای من و دوستان دیگر که هر کدام حداقل روزی یک بار آرزوی سلامتی میترا را داشتیم و به این امید دل بسته بودیم غم از دست دادن او بسیار سخت است و می دانیم خانواده مهربان و دلسوز او نیز که در تمام مدت بیماری اش دمی تنهایش نگذاشتند و پا به پای او سوختند هم، اندوهی سنگین دارند. برایشان آرزوی بردباری می کنیم و در این غم شریک شان هستیم.
شعر زیر را دوستی امروز سرود تا تسلایی باشد بر این اندوه.
از دست دادن یک رفیق
یک همدم
یک دیر آشنا
آن که در کشاکش روزگار
تکیه گاهی بود سترگ
آواری می شود از غم
و بر احساس چنان تنگ می گیرد
که جز اشک
هیچ پاسخی از بطن آدمی برنخیزد
و با خود میبرد ذهن را
به سفری در گذشته
به سفری نه چندان دور
آنجا که می توان برای دوستی ها
برای از خودگذشتگی ها
راز این غم
راز این درد را
جستجو کرد (از نون- الف)
لیلا سیف اللهی
۲۶ مهر ۱۴۰۳
0 نظر