هرچه کارنامه ۴۶ ساله‌ی جمهوری اسلامی را مرور می‌کنیم، جز آه و حسرت، جز تباهی و خرابی، جز جنگ و آوارگی، جز بیکاری و بیماری، جز فقر و گرسنگی، جز خشک‌سالی و آلودگی هوا، جز تبعیض و خشونت، جز دروغ و تحریف، جز سرکوب و بازداشت، جز شکنجه و اعدام در زندان‌ها و کشتار در خیابان‌ها در زمین و آسمان و جز مرگ و نیستی، تحفه‌ی دیگری برای مردم نداشته‌اند و این شرایط فاجعه بار هر سال و هر ماه و هر روز تا به امروز، برای اکثریت مردم فاجعه بارتر و برای اقلیتی اندک از وابستگان حکومت و سودجویان فاسدش سودآورتر شده است و اختلاف طبقاتی و تبعیض و سرکوب بیداد می‌کند. این شرایط هولناک را حاکمانی به وجود آورده‌اند که با شعار آزادی عقیده و بیان، آزادی سازمان‌ها و احزاب، آزادی مطبوعات بدون سانسور، حامی مستعضفان و مجانی کردن آب و برق، عدم دخالت روحانیت در حکومت و بسیاری وعده‌های پوشالی دیگر، حاکمیت را مستقر کردند و با زور سرنیزه و تهدید و فریب و بازداشت و زندان و شکنجه و اعدام و انواع و اقسام تبعیض و ستم و سرکوب و کشتار، این حاکمیت ستمگر و ارتجاعی را تاکنون سرپا نگاه داشته‌اند.
هر سال که می گذرد با وجود این‌که شرایط اقتصادی و تورم و گرانی فاجعه بارتر می شود و امسال بدتر از هر سال، اما بسیاری از مردم به ویژه زنان سعی می‌کنند با رقص و شادی و آواز، نوروز را جشن بگیرند تا بتوانند دوام بیاورند و نوید دهنده‌ی آزادی باشند. اما حاکمیت که هیچ‌گاه با مردم همراه نبوده است، از جمع شدن و همبستگی مردم و از جسارت و شجاعت زنان و جوانان که دیگر به راحتی تن به حجاب اجباری و اجبارهای دیگر نمی‌دهند و دارند ساختار این حاکمیت اسلامی – ارتجاعی را به‌هم می‌ریزند، به شدت هراس دارد، به‌ویژه پس از قیام زن، زندگی، آزادی، و به همین دلیل مردم را وحشیانه سرکوب می‌کند تا بتواند پایه‌های اقتدارش که به شدت لرزان شده است را هم‌چنان حفظ کند، به‌ویژه در مناطقی مانند کُردستان که رقص و پایکوبی و گردهم‌آیی‌ها همبسته و گسترده‌تر است.
در همین شرایط کارزار «سه شنبه‌های نه به اعدام»، سه شنبه ۱۲ فروردین شصت و دومین هفته‌ی اعتراضی خود را علیه مجازات اعدام با اعتصاب غذای جمعی در ۳۸ زندان در سراسر کشور انجام داده‌اند. این کارزار هفته‌ی گذشته پنجم فروردین در اولین سه شنبه سال نو گزارش تکان دهنده‌ای از موج اعدام‌ها در سال ۱۴۰۳ ارایه کرده‌اند. بر اساس این بیانیه، طی سال گذشته‌ی خورشیدی بیش از ۱۱۵۰ زندانی محکوم به اعدام در زندان‌های سراسر ایران به دار آویخته شدند. از این تعداد ۵ تن زندانی سیاسی و عقیدتی و ۸ تن در ملا عام و به شیوه‌ای قرون وسطایی حلق آویز شدند و از میان اعدام شدگان ۳۸ زن، ۱۳۵ بلوچ و ۱۰۴ کُرد بوده‌اند. در همین شرایط شاهد حضور و تجمع اعتراضی جمعی از خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام در مقابل زندان لاکان رشت، اوین، سقز و در شهر سنقر بوده‌ایم.
هم اکنون سه زن مبارز به نام‌های پخشان عزیزی، وریشه مرادی، و شریفه محمدی با بیش از ۵۰ زندانی سیاسی دیگر محکوم به اعدام هستند و زندگی‌شان به شدت در معرض خطر است. در همین روزهای نوروز نیز حکم اعدام زندانی سیاسی حمید حسین‌نژاد حیدرانلو توسط دیوان عالی تایید و در چهارم فروردین به او ابلاغ شد و نیاز به همبستگی بیشتر برای نجات جان تمام زندانیان محکوم به اعدام و برای لغو مجازات اعدام در سال ۱۴۰۴داریم.
در چنین شرایط فاجعه باری، جمهوری اسلامی و متحدانش به همراه دیگر زورگویان جهان چون آمریکا و اسرائیل و متحدان‌شان؛ هر روز با نواختن شیپور جنگ و حمله نظامی و بمباران، پاهای خون‌بارشان را بر حلق مردم ایران و جهان گذاشته‌اند و خبرها لحظه به لحظه چون پتک بر سرمان فرود می‌آید که چه آینده‌ی دهشتناکی در انتظار ماست. در حالی‌که هنوز زخم‌های ما از آسیب‌های فاجعه بار هشت سال جنگ ایران و عراق و عواقب جنایت‌کارانه‌ی آن در زندان‌ها و کشتار زندانیان سیاسی در دهه‌ی شصت، به ویژه تابستان ۱۳۶۷ و تمام جنایت‌های پیاپی تا امروز خون‌ریزی می‌کند و نه فراموش می‌کنیم و نه می‌بخشیم و دادخواه تمام این جنایت‌ها هستیم. فشارحاکمیت نیز روز به روز به خانواده‌های دادخواه و فعالان سیاسی و زندانیان سیاسی و تمام مبارزان به ویژه زنان در ایران بیشتر و بیشتر می‌شود و برماست که همبستگی‌مان را با همدیگر بیشتر و بیشتر کنیم تا بتوانیم پیروز شویم، اما ضرورت دارد که در انتخاب همراهان‌مان هشیار باشیم که دوباره مانند سال ۱۳۵۷ مارگزیده نشویم.
ما مادران پارک لاله ایران، به عنوان صدایی از جنبش دادخواهی مردم ایران؛ سال نو خورشیدی را به تمام زنان و مردان و تمام انسان‌های آزادی‌خواه و برابری‌طلب شادباش می‌گوییم و آرزو داریم که امسال، سال رهایی از شر حاکمیت تباهی و سیاهی جمهوری اسلامی ایران باشد و از هرگونه ستم، تبعیض، نابرابری، بی عدالتی، سلطه و سرکوب رهایی یابیم و دنیایی انسانی و عادلانه بسازیم و در صلح و آرامش و رفاه زندگی کنیم. ما از جنگ بین قدرت‌ها و دولت‌ها که تنها برای منافع خود و سلطه‌ی بیشتر بر جهان می‌جنگند نیز به شدت بیزاریم و اعتقاد عمیق داریم که این جنگ‌ها نه تنها برای ما آزادی به ارمغان نمی‌آورند، بلکه باعث نابودی زندگی تمام بشریت می‌شوند. لذا برماست که از تمام جنبش‌های مستقل و مردمی در ایران و جهان بخواهیم که با همبستگی بیشتر و دست در دست همدیگر علیه جنگ، کشتار، تبعیض و برای لغو مجازات اعدام بایستیم و اجازه ندهیم که قدرت‌ها حق زندگی انسانی و عادلانه را از ما بگیرند.
از شما دادخواهان می‌خواهیم که برای دستیابی به مطالبات زیر با ما همراه شوید:
۱) آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۲) لغو مجازات شلاق و اعدام از جمله؛ اعدام، ترور، کشتار خیابانی، شلاق، شکنجه، سنگسار و قصاص، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایت‌های صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی ایران از ابتدا تا به امروز در دادگاه‌هایی علنی، عادلانه و مردمی (مجازاتی به جز اعدام)، ۴) برخورداری از آزادی بیان، اندیشه، قلم بدون قید و شرط، ۵) برخورداری از آزادی پوشش و حق کنترل بر بدن بدون قید و شرط، ۶) برخورداری از حق اعتراض، اعتصاب، تجمع، تشکل، سازمان و احزاب مستقل، ۷) برخورداری از برابری حقوق شهروندی و رفع هرگونه تبعیض و ۸) جدایی دین از حکومت. ما اعتقاد عمیق داریم که ساختار سراپا فاسد، تمامیت‌خواه و دیکتاتوری مذهبی – ارتجاعی و غیر دموکراتیک حکومت اسلامی ایران باید در هم شکسته شود و طرحی نو در اندازیم.
سیزده‌مون را به‌در و ستمگران را در به در کنیم و آزادی و شادی را به‌دست آوریم!
سال ۱۴۰۴، سال پیروزی جنبش زن، زندگی، آزادی با همبستگی دیگر جنبش‌های مستقل و مردمی باد!
مادران پارک لاله ایران
دوازدهم فروردین ۱۴۰۴
0 نظر