هرروزی که بنام روز زن، این تاریخ سازان گمنام ثبت شود، ما زنان به آن ارج می نهیم وگرامی اش میداریم
قرارشد در این روز به دیدن یک مادر برویم. یک بانوی صبور و مقاوم. ازموقعی که این پیشنهاد داده شد هیجان خاصی داشتم یک احساس ناشناخته ولذت بخش. شاید بدین دلیل که می اندیشدم چگونه دلداریش بدهیم . راه دوراست ومسیرهاغریب. با سختی پیدا می کنم ولی این سختی برایم لذت یک دیدارمهم را دارد. انگار به دیدارحاکمی بزرگ میروم وبانوی صبورمن واقعا بزرگ بود. آری اویک مادراست . یک زن و یک بانو.برایم بانو است همان که نویسندگان درقصه هایشان و شعرا در اشعارشان به زنان خاص لقب میدهند.
دیرترازدوستان می رسم او را می بینم به رسم مهمان نوازی در پایین اطاق کنار در نشسته است. یک زن سالخورده با موهایی سفید و نقره فام وچهره ی مهربان و در لباس سیاه اوهنوز به عزای فرزندانش نشسته وسال هاست در غم ازدست دادن اسماعیل اش روزگار می گذراند. دیگر پاهایش رمق ندارد که بر سرخاک عزیزانش برود.ازخاطراتش می گوید. ازبچه هایش از فرزند اسماعیل میگوید. ازآمد و رفت هایش به اوین وقزل حصار و گوهردشت. چه درزمان ستمشاهی و چه در انقلاب اسلامی از دردهایش می گوید و شعری برای اسماعیلش می خواند. با لهجه خاص شهر و دیارش .ازساعت اسماعیل که لب طاقچه مانده و از کتانی اسماعیل که لب باغچه گذاشته وخاطراتش که درذهن او جا مانده است.
ساعتی در کنارش هستیم هیچ یک دلمان نمی خواهد برویم ولی زمان بی پروا در حال گذر است و ما ناچار به رفتن. بلند می شویم با بانوخداحافظی می کنیم. ما را از زیر قرآن رد می کند و دعایمان میکند. ما هم دعا می کنیم به امید روزی که در وطن عزیزمان دیگراسماعیل ها قربانی نشوند و جوانان و زنان و مادران دربند نباشند. وقتی تنها می شوم با خود می اندیشم به چه کسی می خواستی دلداری بدهی به او که بانوی بانوان است؟ خنده ام می گیرد که چقدر حرف جمع و جورکرده بودم تا دلداریش بدهم.
قرارشد در این روز به دیدن یک مادر برویم. یک بانوی صبور و مقاوم. ازموقعی که این پیشنهاد داده شد هیجان خاصی داشتم یک احساس ناشناخته ولذت بخش. شاید بدین دلیل که می اندیشدم چگونه دلداریش بدهیم . راه دوراست ومسیرهاغریب. با سختی پیدا می کنم ولی این سختی برایم لذت یک دیدارمهم را دارد. انگار به دیدارحاکمی بزرگ میروم وبانوی صبورمن واقعا بزرگ بود. آری اویک مادراست . یک زن و یک بانو.برایم بانو است همان که نویسندگان درقصه هایشان و شعرا در اشعارشان به زنان خاص لقب میدهند.
دیرترازدوستان می رسم او را می بینم به رسم مهمان نوازی در پایین اطاق کنار در نشسته است. یک زن سالخورده با موهایی سفید و نقره فام وچهره ی مهربان و در لباس سیاه اوهنوز به عزای فرزندانش نشسته وسال هاست در غم ازدست دادن اسماعیل اش روزگار می گذراند. دیگر پاهایش رمق ندارد که بر سرخاک عزیزانش برود.ازخاطراتش می گوید. ازبچه هایش از فرزند اسماعیل میگوید. ازآمد و رفت هایش به اوین وقزل حصار و گوهردشت. چه درزمان ستمشاهی و چه در انقلاب اسلامی از دردهایش می گوید و شعری برای اسماعیلش می خواند. با لهجه خاص شهر و دیارش .ازساعت اسماعیل که لب طاقچه مانده و از کتانی اسماعیل که لب باغچه گذاشته وخاطراتش که درذهن او جا مانده است.
ساعتی در کنارش هستیم هیچ یک دلمان نمی خواهد برویم ولی زمان بی پروا در حال گذر است و ما ناچار به رفتن. بلند می شویم با بانوخداحافظی می کنیم. ما را از زیر قرآن رد می کند و دعایمان میکند. ما هم دعا می کنیم به امید روزی که در وطن عزیزمان دیگراسماعیل ها قربانی نشوند و جوانان و زنان و مادران دربند نباشند. وقتی تنها می شوم با خود می اندیشم به چه کسی می خواستی دلداری بدهی به او که بانوی بانوان است؟ خنده ام می گیرد که چقدر حرف جمع و جورکرده بودم تا دلداریش بدهم.
روززن برمادران داغدارورنجدیده وبرزنان ومادران دربندمبارک باشد
0 نظر