یکم اردیبهشت تولد ژیلا کرم زاده شاعره ی دربند مبارک باشد
خواهرکم تولدت مبارک باشد.
امروز اول اردیبهشت، سال روز تولدت از راه رسید، ولی باز هم بی تو لحظه ها را سپری کردم.
چشم به راه آمدنت بودم تا روز تولدت در کنارت باشم و بوی گیسوان زیبایت مست ام کند.
عزیزکم، روزهای زیادی است که چشم به راه آمدن ات هستم، زمستانی بی تو گذشت، بهار آمد و تابستان تمام شد، پاییز غم انگیزتر از همیشه از راه رسید و باز زمستانی بی تو سپری شد.
نوروز همراه بهار از راه رسید، پرستوها به خانه بازگشتند، کوچه ها از عطر اقاقی ها پر شدند و تو نیامدی! روز شماری کردم شاید برای تولدت برسی ولی باز هم نیامدی.
خواهرکم هر روز به هزار سختی پای پنجره می روم، کوچه پر از رفت و آمد است، عابران هر روزمی بینند زنی پشت قاب پنجره چشم به راه دوخته است.
ازخود می پرسم:
آیا می دانند چشم به راه خواهرک عزیزم هستم؟
آیا آنها هم گمشده ای دارند؟
آیا آنها هم بر بال رویا سوار می شوند تا دمی عزیز خود را در آغوش گیرند؟
گاهی دلم می خواهد پاهایم قدرت داشت و به دیدن ات می آمدم.
آه که چقدر دل تنگ توام!
کسی چه می داند زنی که در قاب پنجره نشسته، روزهای زیادی است که چشم به راه خواهری است که به گناه شاعر بودن، به گناه مهربانی و به گناه همدردی با مادران و خواهران وطن اش 480 روز است که در پشت میله های زندان اسیر دست نامردمانی است که تحمل محبت و دوستی را ندارند.
مردانی که به بهانه بهشت، جهنم را هر روز بزرگ تر می کنند.
و قدرت، طوری مست شان کرده که حتی به یاران دیروز خود هم وفا نمی کنند.
شمع های روی کیک آب می شوند، در خیال خود به یاد تو هستم اما دریغ دوباره بدون تو.
چشمان ام را می بندم وشمع ها را فوت می کنم، آرزو می کنم آن چه را، که می دانم آرزوی توست.
که در ایران عزیزمان کسی را به خاطرعقیده اش زندانی نکنند!
چوبه های دار و حتی قلمی که با آن حکم اعدام صادر می کنند، بشکنند!
روزی برسد که عدل و داد اجرا شود و مقصرین به جای بی گناهان محاکمه شوند!
اشک هایم با اشک های شمع در هم می آمیزد، شمع قدر این اشک ها را می داند، چشم ام را می بندم و می گویم تولدت مبارک، شاید باد صدایم را از پشت دیوارهای بلند و سیاه زندان به گوش ات برساند.
یکی از مادران پارک لاله/ از طرف فروغ
یکم اردیبهشت 1392
۲ اردیبهشت ۱۳۹۲ ساعت ۲:۳۰
ژیلای عزیزم تولدت مبارک. به امید آزادی هر چه زودتر تو و دیگر آزادگانی چون تو که اسیر دیو جهل و استبداد هستند و به امید برپایی عدالت و دادخواهی تمام آنانکه بیش از سی سال است گرفتار ناعدالتی و تبعیض هستند.
۲ اردیبهشت ۱۳۹۲ ساعت ۳:۴۲
ژیلای عزیز و نازنین تولدت مبارک باد
دومین تولدت است که تو هنوز در زندانی و خانواده و ما همه چشم انتظار آمدنت لحظه شماری می کنیم. قرار بود برای سال نو در ازای گرفتن صد میلیون تومان وثیقه و دهها بار رفت و آمد یکی از خواهرانت به اداره های مختلف، به تو چند روز مرخصی بدون حقوق بدهند تا کمی آفتاب و خواهر دیگرت که یک سال و چند ماه تو را ندیده و چشم انتظارت روبروی در نشسته است را ببینی، ولی باز هم موافقت نکردند و خودشان با حقوق و سلام و صلوات و هزاران مزایا به اتفاق خانواده و خویشان به مرخصی رفتند. حتما عدالت همین است که می گویند و ما نمی فهمیم
ولی ژیلا جان بدان که هیچ ظلمی پایدار نبوده است و نخواهد ماند. بالاخره تو با تمام زخم هایی که بر تن ظریفت وارد کرده اند ولی سربلند می آیی و ما هم با دلی پر درد ولی امیدوار به آینده ای روشن برای آمدنت پای می کوبیم و سرود "آری آری زندگی زیباست" و " زندگی آتشگهی دیرنده پابرجاست" و "آمدن، رفتن، دویدن، عشق ورزیدن" و "در غم انسان نشستن، "پای به پای شادمانی های مردم پای کوبیدن" را برایت و همراه با صدای دل نواز تو می خوانیم و می گویم "، "رقص شعله در هر کران پیداست"، "ور نه خاموش است و این خاموشی گناه ماست" و "زندگانی شعله می خواهد" و بهترین ها را برای تو و همه عاشق های زندگی آرزو می کنیم.