حکیمه جان، اردیبهشت ماهِ تولد انسان های پاک و بی غل و غش و مهربانی چون تو و
ژیلای عزیزمان است. نازنین، اکنون 6 ماه است که در زندان به سر میبری، در این مدت
همگام با سایر زندانیان زن از تلاش و مبارزه دست برنداشته ای، هم چنان بر عقیده خود
پابرجا و برای ادامه ی راهی که انتخاب کرده ای کوشا بوده ای. خوبانی چون تو و ژیلا
چیزی بیش ازاین نمی خواهید: که هر عقیده ای بتواند آزادانه بیان و شنیده شود، وهیچکس
به خاطر داشتن عقیده ای متفاوت از اکثریت مردم مورد آزار و اهانت قرار نگیرد، که حکومت
برای جان انسان ها ارزش قائل باشد و با اعمال
مجازات های خشونت آمیز سبب نهادینه شدن خشونت در فرهنگ مردم و دوام آن نشود و این
که عدالت در کشورمان ایران برقرار شود و تمام آنان که به نوعی در پایمال کردن حق
مردم و اقدام به جنایات گوناگون (سی و چند ساله) دخالت داشته اند در دادگاهی مردمی پاسخگوی اعمال
خود باشند، تا راه بر تکرار اشتباه و جنایت بسته شود. این خواست های به حق شما و
ما برای بسیاری که اکنون بر اریکه قدرت تکیه زده اند خوشایند نیست، به همین علت
شما اسیرید و مغضوب.
مهربان در این مدت از دیدار مادر مهربانت محروم بوده ای و او نیز دلتنگ تو و روز
شمار در انتظار لحظه ی دیدنت. این که مسئولین زندان بالاخره کی به تو این فرصت را
خواهند داد که از حق رفتن به مرخصی استفاده کنی مشخص نیست همانطور که الان مدتهاست
این حق برای ژیلای عزیز به بهانه های
مختلف نادیده گرفته می شود. اما این داستان هم لاجرم پایانی دارد. بی صبرانه در
انتظار این پایان لحظه شماری می کنم. آرزو می کنم که دیگر هیچ زندانی برای زندانی
کردن فکر و اندیشه ساخته نشود. به امید آن که به زودی بهار آزادی و عدالت فرا رسد
و همه با هم برای ساختن کشوری آزاد که در آن یک با یک برابر است بکوشیم.
یکی از مادران پارک لاله
5 اردیبهشت 92
0 نظر