برگرفته از سایت عصرنو
پنجشنبه ۲۵ ارديبهشت ۱۳۹۳ - ۱۵ مه ۲۰۱۴
رضا علامه زاده
قرار است جايزه‌ها موجب افزايس حيثيت برندگانشان شوند. اما كم نيستند جايزه‌هائى كه حيثیت خود را از برندگانشان مى‌گيرند. تازه‌ترين نمونه در مورد اخیر، اختصاص جايزه حقوق بشر "گوانگجو" در كره جنوبى به مادرانِ خاوران است.
مادران خاوران كه بيست‌وپنج سال است با باری از دردى توان‌سوز بر دوش، از پا ننشسته، و در كشورى كه حتى مويه بر گور عزيزت ممنوع است، بى‌محابا كشتار ٦٧، اين راز سربه‌مهر رژيم اسلامى را برملا كرده‌اند، نمونه‌ى درخشان مبارزه در راه حمایت از حقوق بشر در ایران هستند، که بسیار پیش و بیش از این‌ها شایسته‌ی دریافت جوائز حقوق بشری بوده‌اند.
حالا با اختصاص این جايزه حقوق بشرى به مادران خاوران، نام اين جمع شريف در عرصه‌اى تازه طرح شده است؛ عرصه‌ى جهانى. همان عرصه‌اى كه سال‌هاست نام جمع مشابهى را می‌شناسد كه پرچم مشابهى را در دست دارند: مادرانِ ميدان "مايو" در آرژانتين. مادرانی که بیش از چهار دهه هر هفته در میدان اصلی شهر بوئنوس‌آیرس، با عکسی از فرزندان گم‌شده‌شان در دست، جمع می‌شوند تا پاسخ این پرسش را بیابند که عزیزانشان چرا و چگونه سربه‌نیست شده‌اند.
چند ماه پيش كه با بیژن شاهمرادی، تهيه‌كننده، داشتیم نسخه انگليسى فيلم "با من از دريا بگو" را آماده مى‌كرديم با اين پرسش روبرو شديم كه نوشتن عبارت "تقديم به مادران خاوران" كه در نسخه فارسى وجود دارد در نسخه انگليسى، براى غيرفارسى‌زبانان مفهوم خواهد بود يا نه؟ شهرام قنبرى، مشاور آگاه من در اين فيلم، در پاسخ اين پرسش برايمان نوشت که براى شناساندن اين جمع شريف به جهانیان، و براى حك كردن نام خاوران در حافظه جمعى غيرايرانيان، بايد از جائى شروع كرد و چه جائى مناسبت‌تر از همين فيلم كه موضوعش كشتار ٦٧ است. او در یادداشتش به جهانی شدن نام مادران میدان مایو اشاره کرده بود و اینکه این نام اکنون برای تمام جهانیان شناخته شده است.
اشاره‌ای بجا که بلافاصله اجرا شد.
هم‌زمان شدن خبر اهدای جایزه حقوق بشر به مادران خاوران را با اولین دور نمایش عمومی فیلم "با من از دریا بگو"، که از فردا در شهر آخن در آلمان آغاز و در کلن و هانوور و برلین در همین ماه، و سپس در کپنهاک و سان‌فرانسیسکو در ماه آینده ادامه می‌یابد به فال نیک می‌گیرم و همراه با تبریکات صمیمانه، این فیلم را یک‌بار دیگر از سوی خودم و تمامی همکاران، و دوستان برگزار‌کننده نمایشات، همچون بوسه‌ای بر چشمان بیدار مادرانِ خاوران، تقدیم حضورشان می‌کنم.
مادران خاوران كه بيست‌وپنج سال است با باری از دردى توان‌سوز بر دوش، از پا ننشسته، و در كشورى كه حتى مويه بر گور عزيزت ممنوع است، بى‌محابا كشتار ٦٧، اين راز سربه‌مهر رژيم اسلامى را برملا كرده‌اند، نمونه‌ى درخشان مبارزه در راه حمایت از حقوق بشر در ایران هستند، که بسیار پیش و بیش از این‌ها شایسته‌ی دریافت جوائز حقوق بشری بوده‌اند.
حالا با اختصاص این جايزه حقوق بشرى به مادران خاوران، نام اين جمع شريف در عرصه‌اى تازه طرح شده است؛ عرصه‌ى جهانى. همان عرصه‌اى كه سال‌هاست نام جمع مشابهى را می‌شناسد كه پرچم مشابهى را در دست دارند: مادرانِ ميدان "مايو" در آرژانتين. مادرانی که بیش از چهار دهه هر هفته در میدان اصلی شهر بوئنوس‌آیرس، با عکسی از فرزندان گم‌شده‌شان در دست، جمع می‌شوند تا پاسخ این پرسش را بیابند که عزیزانشان چرا و چگونه سربه‌نیست شده‌اند.
چند ماه پيش كه با بیژن شاهمرادی، تهيه‌كننده، داشتیم نسخه انگليسى فيلم "با من از دريا بگو" را آماده مى‌كرديم با اين پرسش روبرو شديم كه نوشتن عبارت "تقديم به مادران خاوران" كه در نسخه فارسى وجود دارد در نسخه انگليسى، براى غيرفارسى‌زبانان مفهوم خواهد بود يا نه؟ شهرام قنبرى، مشاور آگاه من در اين فيلم، در پاسخ اين پرسش برايمان نوشت که براى شناساندن اين جمع شريف به جهانیان، و براى حك كردن نام خاوران در حافظه جمعى غيرايرانيان، بايد از جائى شروع كرد و چه جائى مناسبت‌تر از همين فيلم كه موضوعش كشتار ٦٧ است. او در یادداشتش به جهانی شدن نام مادران میدان مایو اشاره کرده بود و اینکه این نام اکنون برای تمام جهانیان شناخته شده است.
اشاره‌ای بجا که بلافاصله اجرا شد.
هم‌زمان شدن خبر اهدای جایزه حقوق بشر به مادران خاوران را با اولین دور نمایش عمومی فیلم "با من از دریا بگو"، که از فردا در شهر آخن در آلمان آغاز و در کلن و هانوور و برلین در همین ماه، و سپس در کپنهاک و سان‌فرانسیسکو در ماه آینده ادامه می‌یابد به فال نیک می‌گیرم و همراه با تبریکات صمیمانه، این فیلم را یک‌بار دیگر از سوی خودم و تمامی همکاران، و دوستان برگزار‌کننده نمایشات، همچون بوسه‌ای بر چشمان بیدار مادرانِ خاوران، تقدیم حضورشان می‌کنم.
0 نظر