با سلام و درود به مادران پارک لاله
ایران که با حضور خود در منزل مسکونی ما، به من دلگرمی بخشیدند. هنوز گلدان
گل بسیار زیبای شما زینت بخش کلبه ساده و درویشانه ماست. و هنوز یادداشت پر معنایی
که به گلدان الصاق نموده بودید، گه گاه که از کنار آن می گذرم، آن را می خوانم و
احساس می کنم هنوز انسان های شریف و با معرفتی پیرامون ما وجود دارند که قدردان
تلاش های بی وقفه ما برای رسیدن به عدالت و آزادی هستند و من و امثال مرا در راهی
که برگزیده ایم دلگرم می دارند.
با سپاس فراوان و به امید پیروزی نور بر ظلمت؛
پروانه ی میلانی.به یاد قربانیان مظلوم کوی دانشگاه
رفتی و چه سوگوار خواندی،
غمنامه یِ سوگِ سووشانه.
راندی و چه پرشتاب راندی،
بر سینه یِ شاهدِ زمانه.
می رفتی و می سرودی این شعر؛
"یاران همه عاشقانه رفتند.
ما نیز رویم عارفانه.
یکدست به شانه های سهراب،
یک دست به گردن سیاوش،
هنگامنه یِ دود و خون و آتش.
هنگامه یِ پایِ بسته و راه،
هنگامِ درنگِ شاعرانه".
پروانه میلانی
0 نظر