باور نمی
کند، دل من مرگ خویش رانه، نه من این یقین را باور نمی کنم
تا همدم من است، نفس های زندگی
من با خیال مرگ دمی سر نمی کنم
آخر چگونه گل، خس و خاشک می شود؟
آخر چگونه، این همه رویای نو نهال
نگشوده گل هنوز
ننشسته در بهار
می پژمرد به جان من و، خاک می شود ؟
...
تا دوست داری ام
تا دوست دارمت
تا اشک ما به گونه هم می چکد ز مهر
تا هست در زمانه یکی، جان دوستدار
کی مرگ می تواند
نام مرا بروبد از یاد روزگار؟
بسیار گل که از کف من برده است باد
اما من غمین
گلهای یاد کس را پرپر نمی کنم
من مرگ هیچ عزیزی را
باور نمی کنم
...
تا دوست دارمت
تا اشک ما به گونه هم می چکد ز مهر
تا هست در زمانه یکی، جان دوستدار
کی مرگ می تواند
نام مرا بروبد از یاد روزگار؟
بسیار گل که از کف من برده است باد
اما من غمین
گلهای یاد کس را پرپر نمی کنم
من مرگ هیچ عزیزی را
باور نمی کنم
...
سیاوش کسرایی
با تاسف و اندوه فراوان، خانم
گلی ابراهیمی، یکی از زنان آزادی خواه و جسور که در سال ۸۸ از همراهان مادران پارک لاله
نیز بود، پس از چندین ماه مبارزه با سرطان خون، در غروب سه شنبه ۲۲ اسفند، ناباورانه از میان ما
رفت.
او زنی مقاوم و پر توان
بود و همواره به دیگران امید به زندگی می داد و شادی می بخشید، ولی از آزادی کشی
های حکومت رنج بسیاری برد و آرزوی ایرانی آباد و آزاد داشت.
ما مادران پارک لاله
ایران، از صمیم قلب به خانواده محترم و عاشق او و تمامی آزادی خواهان ایران تسلیت
می گوییم و خود را شریک غم شان می دانیم.
مادران پارک لاله ایران
۲۳ اسفند
۱۳۹۶
0 نظر