بیانیه جمعی از فعالان حقوق زنان به مناسبت ۸ مارس
• باید بتوانیم دست کم این یک روز از سال، شهر را مال خود بدانیم، در خیابان بمانیم و بی آنکه استخوان‌مان بشکند به خانه‌هایمان بازگردیم ...
برگرفته از سایت اخبار روز
دوشنبه ۱۴ اسفند ۱٣۹۶ - ۵ مارس ۲۰۱٨
جمعی از فعالان حقوق زنان با انتشار بیانیه‌ای به مناسبت هشت مارس، با انتقاد از سرکوب و به حاشیه راندن مطالبات زنان در ۴۰سال گذشته، حمایت خود را از هر حرکت فردی و گروهی که در روز پنجشنبه و در گرامی‌داشت روز جهانی زن صورت گیرد، اعلام کرده‌اند.
آنها در این بیانیه با طرح این موضوع که «در انباشت مطالباتی که ۴۰ سال شنیده نشد، سرکوب شد و به حاشیه رانده شده امروز کدام را فریاد بزنیم؟» گفته‌اند که می‌خواهند همین یک روز از سال را از خانه‌هایشان بیرون بیایند و در خیابان بمانند، در خیابان‌هایی که در آن انقلاب کردند، بمباران شدند، حق‌‌شان را خواستند و سرکوب شدند، بر صورت‌هایشان اسید پاشیدند، به جرم بدحجابی بازداشت شدند، روی سکوها ایستادند و با استخوان خرد شده به زندان رفتند و ... .
متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:
در خانه نمی‌مانیم
هشتم مارس (۱۷ اسفند) روز ماست. روزی که هزاران خیابان، در هزاران شهر جهان تن به گام‌های زنان می‌سپارد. در خیابانی شادی و در خیابانی دیگر مشت‌های گره کرده زنان است که خود را در خاطره شهر ثبت می‌کند. زنان هنوز باید برای کوچک‌ترین حقوق خود بجنگند و هشتم مارس فرصتی است تا به یاد آریم راه‌مان تا رسیدن به جهان برابر چه قدر دشوار است.
امروز در هفدهم اسفند ۱۳۹۶ ما زنان دیگر نمی‌دانیم کدام مطالبه و کدام حق به ناحق گرفته شده‌مان را فریاد بزنیم. در انباشت مطالباتی که ۴۰ سال شنیده نشد، سرکوب شد و به حاشیه رانده شده امروز کدام را فریاد بزنیم؟
از حذف و به حاشیه راندن خود در فضاهای عمومی بگوییم یا از این حق بدیهی که باید بتوانیم خود پوششمان را انتخاب کنیم؟ از قوانین تبعیض‌آمیز بگوییم یا از فرهنگ رسمی که می‌‌خواهد با ستایش مادری، زنان را به ماشین فرزندآوری و فرزندپروری تقلیل دهد؟ از بازار کاری بگوییم که زنان در آن جایی ندارند، یا از نظام سیاسی که جایی برای زنان و سیاست زنانه ندارد؟ ما از اسفند ۵۷ تا اسفند ۹۶ هر بار به شکلی یکی از این نقدها را بیان کرده و این خواسته‌ها را پی گرفته‌ایم.
هر قدر نقد و مبارزه ما در دگرگونی جامعه ایران و تغییر باورهای آن موفق بوده، سیاست رسمی در برابر بدیهی‌ترین خواسته‌هایمان مقاومت کرده و کار را به جایی رسانده که امروز رسیدن ما به هر خواسته کوچک به معنی پرداخت هزینه سنگینی است که ناعادلانه بر ما تحمیل شده است.
امروز ما فقط یک چیز می‌خواهیم: می‌خواهیم همین یک روز از سال را از خانه‌هایمان بیرون بیاییم و در خیابان بمانیم. ما در همین خیابان‌ها مبارزه کردیم، در همین خیابان‌ها انقلاب کردیم، در همین شهرها بمباران شدیم، در همین خیابان‌ها حق‌مان را خواستیم و سرکوب شدیم، در همین خیابان‌ها بر صورت‌های ما اسید پاشیدند، در همین خیابان‌ها به جرم بدحجابی بازداشت شدیم، در همین خیابان‌ها روی سکوها ایستادیم و با استخوان خرد شده به زندان رفتیم، از همین خیابان‌ها گذر کردیم به وزرشگاه رفتیم و سر از بازداشتگاه درآوردیم و... ما در همین شهرها زندگی می‌کنیم٬ و می‌خواهیم روزمان را در خیابان‌های شهرهامان بگذرانیم.
ما از هر حرکت فردی و گروهی که در روز پنجشنبه و در گرامی‌داشت روز جهانی زن صورت گیرد حمایت می‌کنیم.
باید بتوانیم دست کم این یک روز از سال، شهر را مال خود بدانیم، در خیابان بمانیم و بی آنکه استخوان‌مان بشکند به خانه‌هایمان بازگردیم.
* طرح از میثم آقاسیدحسینی
0 نظر