برگرفته از سایت عصرنو
شنبه ۸ ارديبهشت ۱۳۹۷ - ۲۸ آپريل ۲۰۱۸
اول ماه مه است ; روز جهانی کارگر. گزافه نیست اگر بگوییم از سیصد و شصت و پنج روز سال، بیش از سیصد و شصت روز آن پایکوب سرمایه‌داران، استثمارگران ریز و درشت، ستاره‌های رسانه‌ای، مدیران وُ کلّاشان وُ قلّاشان وُ مفتخوران وُ «کارآفرینان» است و تنها یک روز ، روز طبقه‌ی کارگر جهانی است، روزی که در خاستگاه خود به خون سرخ کارگران رنگین شده است.
در این روز، در هر جای این جهان ستمزده، جهان «متمدن»، هر جا که مجال دم زدنی هست، کارگران از زن و مرد، دست از کار می کشند، کوی و برزن را از جشن و پایکوبی و سرودِ شادی خود سرشار می کنند، به خیابان‌ها می‌آیند، راهپیمایی می‌کنند و فریاد بر می‌آورند:
"آهای! این ماییم، ما را ببینید ، ثروت این جهان و آن‌چه در اوست از دسترنج ماست. ما این جهان سراسر فقر و تبعیض و بهره کشی را نمی‌خواهیم. نمی‌خواهیم در هراسِ از دست دادن کار و نان ، عمری را در اضطرابِ «چه کنم چه کنم»، سر کنیم. ما به صد زبان امّا به یک صدا فریاد می‌کنیم ، ما جهانی را نمی‌خواهیم که به ساده‌ترین زبان ، عرصه‌ی «کار کردن خر و خوردن یابو» است. همه‌ی ثروت و مکنت این جهان از گوشت وُ خون وُ رگ وُ پی ماست. ما حق داریم از همه‌ی مواهبی برخوردار شویم که برازنده‌ی انسان آزاد و برابر و مدرن است. با ما تنها از آزادی و برابری و جهان نو سخن بگویید. مسلّم بدانید زبان ستم و سرکوب و تبعیض در ما نمی‌گیرد. بیهوده نکوشید این جهان کهنه‌ی رو به زوال را بزک کنید."
در ایران امّا ماجرا یکسر رنگی دیگر گونه دارد . در سرزمینی که حدّاقل دستمزد کارگر ، مطابق آمار رسمی ، چهار برابر پایین‌تر از خط فقرِ سیاه است و پرداخت همین دستمزد ناچیز گاه شش ماه و هشت ماه و بلکه یک سال به تعویق می افتد، پاسخ هر اعتراض حق‌طلبانه و هر اعتصاب کارگری ، سرکوب است و سرکوب است و سرکوب. کارگر از حق ایجاد تشکل‌های مستقل و آزاد محروم است و کارفرمایان و گردنه‌گیران دین‌پناه ، غرق در ثروت و ناز و نعمت در حال انفجارند... و سرانجام ، حاکمیت هر سال می کوشد با اعلام «هفته‌ی کار و کارگر» به هر بهانه و به لطایف الحیل، روز اول ماه مه را لوث کند و از به خیابان آمدن کارگران به ضرب چماق سرکوب جلوگیری کند.
کانون نویسندگان ایران ، کانون کارگران فکری و فرهنگی ، روز اول ماه مه را به همه‌ی کارگران ایران و جهان شادباش می‌گوید و بر خواست همیشگی خود، حق آزادی بیان کارگران و حق ایجاد تشکل‌های آزاد و مستقل کارگری، پای می‌فشارد.
کانون نویسندگان ایران
۸ اردیبهشت ۱۳۹۷
در این روز، در هر جای این جهان ستمزده، جهان «متمدن»، هر جا که مجال دم زدنی هست، کارگران از زن و مرد، دست از کار می کشند، کوی و برزن را از جشن و پایکوبی و سرودِ شادی خود سرشار می کنند، به خیابان‌ها می‌آیند، راهپیمایی می‌کنند و فریاد بر می‌آورند:
"آهای! این ماییم، ما را ببینید ، ثروت این جهان و آن‌چه در اوست از دسترنج ماست. ما این جهان سراسر فقر و تبعیض و بهره کشی را نمی‌خواهیم. نمی‌خواهیم در هراسِ از دست دادن کار و نان ، عمری را در اضطرابِ «چه کنم چه کنم»، سر کنیم. ما به صد زبان امّا به یک صدا فریاد می‌کنیم ، ما جهانی را نمی‌خواهیم که به ساده‌ترین زبان ، عرصه‌ی «کار کردن خر و خوردن یابو» است. همه‌ی ثروت و مکنت این جهان از گوشت وُ خون وُ رگ وُ پی ماست. ما حق داریم از همه‌ی مواهبی برخوردار شویم که برازنده‌ی انسان آزاد و برابر و مدرن است. با ما تنها از آزادی و برابری و جهان نو سخن بگویید. مسلّم بدانید زبان ستم و سرکوب و تبعیض در ما نمی‌گیرد. بیهوده نکوشید این جهان کهنه‌ی رو به زوال را بزک کنید."
در ایران امّا ماجرا یکسر رنگی دیگر گونه دارد . در سرزمینی که حدّاقل دستمزد کارگر ، مطابق آمار رسمی ، چهار برابر پایین‌تر از خط فقرِ سیاه است و پرداخت همین دستمزد ناچیز گاه شش ماه و هشت ماه و بلکه یک سال به تعویق می افتد، پاسخ هر اعتراض حق‌طلبانه و هر اعتصاب کارگری ، سرکوب است و سرکوب است و سرکوب. کارگر از حق ایجاد تشکل‌های مستقل و آزاد محروم است و کارفرمایان و گردنه‌گیران دین‌پناه ، غرق در ثروت و ناز و نعمت در حال انفجارند... و سرانجام ، حاکمیت هر سال می کوشد با اعلام «هفته‌ی کار و کارگر» به هر بهانه و به لطایف الحیل، روز اول ماه مه را لوث کند و از به خیابان آمدن کارگران به ضرب چماق سرکوب جلوگیری کند.
کانون نویسندگان ایران ، کانون کارگران فکری و فرهنگی ، روز اول ماه مه را به همه‌ی کارگران ایران و جهان شادباش می‌گوید و بر خواست همیشگی خود، حق آزادی بیان کارگران و حق ایجاد تشکل‌های آزاد و مستقل کارگری، پای می‌فشارد.
کانون نویسندگان ایران
۸ اردیبهشت ۱۳۹۷
0 نظر