• مخالفت با اعدام و بیرون راندنش از جامعه نه تنها انسانیت را به آدمی بازمی‌گرداند بلکه دفاع از آزادی نیز هست ...
برگرفته از سایت اخبار روز
چهارشنبه ۲۱ شهريور ۱٣۹۷ - ۱۲ سپتامبر ۲۰۱٨
چهارشنبه ۲۱ شهريور ۱٣۹۷ - ۱۲ سپتامبر ۲۰۱٨
اعدام سه زندانی سیاسی
صبح روز شنبه ۱۷ شهریور سه زندانی سیاسی زانیار مرادی، لقمان مرادی و رامین حسین پناهی اعدام شدند. پیش از آن بسیاری از فعالان مدنی، سیاسی و نهادهای حقوق بشری در داخل و خارج کشور خواستار توقف اجرای حکم این سه نفر شده بودند.
زانیار و لقمان مرادی در مردادماه ۱۳۸۸ در مریوان به اتهام ترور فرزند امام جمعه مریوان دستگیر شدند. این دو پس از صدور حکم اعدام در نامه‌ای نوشتند که زیر شکنجه مجبور به اعتراف شده و هیچ نقشی در این ترور نداشته‌اند
این دو زندانی سیاسی در حالی روز شنبه ۱۷ شهریور به اتهام محاربه اعدام شدند که پرونده آنها در دادگاه کیفری استان تهران باز است.
صالح نیکبخت، وکیل زانیار و لقمان مرادی می‌گوید که اجرای حکم اعدام آنها در حالی که پرونده قتل رسیدگی و اتهام آنها ثابت نشده غیرقانونی است چون اتهام محاربه به دلیل همین اتهام قتل متوجه آنها شده است.
رامین حسین‌پناهی ۲۴ ساله و متهم به عضویت در حزب "کومله" بود. او پنجم بهمن ۱۳۹۶ در دادگاه انقلاب سنندج به اعدام محکوم شد. این حکم ۲۰ فروردین ۹۷ به تایید دیوان‌عالی کشور رسید.
وکلای رامین روند دادگاه را ناعادلانه خواندند و گفتند او در طول دوران تحقیقات مقدماتی و بازجویی در سلول‌های انفرادی، از دسترسی به وکیل و خانواده محروم بوده و برای اعتراف تلویزیونی تحت فشار قرار گرفته است.
از خبر پیداست که تقریبا هیچ نکته‌ی روشنی در این پرونده‌ها وجود ندارد. همه چیز در هاله‌ای از ابهام و رد و نقض است و این خیلی هم عجیب نیست؛ زیرا از یک سیستم دادرسی غیرشفاف و ناعادلانه نتیجه‌ای جز این حاصل نمی‌شود. می‌توان نمونه‌های فراوانی را مثال زد. اینجا اما بحث بر سر سیستم دادرسی نیست که برای فهم غیر انسانی بودن آن کافی است قیاسش کنیم با روند دادرسی "آندرس برویک" نروژی.
در سیستم دادرسی که پشت دیوارها و دور از چشم و گوش و وجدان جامعه انجام می‌گیرد، جز عدالت، هر چیز ممکن می‌شود؛ حتی ساختن چهره‌‌ی یک مجرم خطرناک از متهمی ساده، یا برعکس.
در چنین سیستمی تبدیل زندانی به گروگان ممکن می‌شود؛
تبدیل متهم به بازیگرِ ناگزیرِ سناریوهای گوناگون ممکن می‌شود؛
می‌توان متهم را واداشت علیه خود سخن بگوید و به وقت نیاز از مجازات او ابزار رعب و وحشت ساخت و مردم را از ابراز وجود ترساند.
نکته اینجاست که اعدام هم‌زمان سه جوان که دو تن از آنها (لقمان و زانیار) بیش از ۹ سال در زندان به‌سر بردند، نه برای "اجرای عدالت" که برای پراکندن رعب و با هدف سیاسی انجام گرفته است. اعدام به‌خودی خود و به هر دلیل و در مورد هر کس که اجرا شود، عملی غیر انسانی و محکوم است؛ خاصه اگر به منظور ایجاد وحشت و قفل زدن بر دهان مردم انجام شود. اعدام در ایران فقط یک روش غیر انسانی برای مجازات نیست بلکه در عین حال ابزاری است برای جلوگیری از آزادی بیان و دیگر آزادی‌های اجتماعی و سیاسی. به این معنا مخالفت با اعدام و بیرون راندنش از جامعه نه تنها انسانیت را به آدمی بازمی‌گرداند بلکه دفاع از آزادی نیز هست.
کانون نویسندگان ایران
0 نظر