برگرفته از صفحه فیسبوک منصوره بهکیش
پنجشنبه اول آذر 97
گزارشی کوتاه از یک راوی شرکت کننده در مراسم بیستمین یادبود پروانه اسکندری و داریوش فروهر
از ابتدای کوچه مرادزاده، ماموران لباس شخصی ایستاده بودند و از شرکت کنندگان در مراسم عکس و فیلم می‌گرفتند و این کار را هم طبق روال همیشگی به آشکاری انجام می‌دادند تا به خیال خود رعب و وحشت ایجاد کنند، ولی کسی توجهی نمی کرد.
من که به خانه وارد شدم، شاهد حضور جمعیت زیادی در آنجا بودم و در هر گوشه‌ای از خانه که چشم می انداختی، حاضران ایستاده بودند و خانه مرتب از جمعیت خالی و پر می‌شد.
گاهی که در خانه باز می ماند، ماموران وقیحانه به داخل حیاط می‌آمدند تا از آنجا عکس بگیرند و فیلم‌برداری کنند، ولی پرستو عصبانی می‌شد و بلافاصله آن‌ها را از خانه بیرون می‌کرد و اجازه نمی داد که ماموران داخل خانه بمانند.
هر کسی که وارد خانه می شد، با پرستو حال و احوال گرمی می‌کرد و پرستو از حضور دوستان و آشنایان خوشحال بود و با مهربانی و احترام به آن‌ها خوش آمد می‌گفت.
مراسم بسیار صمیمی و بی تکلف بود، با پذیرایی ساده از حاضران و بیشتر عمق مراسم بود که به همه جان می داد و گرمای وجود پرستو و حضور گرم دوستان و آشنایان.
آن فضا، آن اتاق ها، آن دیوارها، آن شمع ها، آن گل ها، آن عکس‌های روی دیوار، آن صمیمیت و یک دلی، آن حضور گرم دوستان و فعالان و از همه مهم تر؛ آن جسارت و پایداری و عزم پرستو برای برگزاری این مراسم که فرسنگ ها راه و مشکلات بسیار را طی کرده و به جان خریده و آمده بود و هم‌اکنون کنار ما بود و ما کنار او در خانه مادر و پدرش، برای یادآوری این جنایت و هشدار به حکومت که برای روشن شدن حقیقت و دادخواهی تا به آخر ایستاده است.
مراسم نیاز به حرف زدن نداشت و همه چیز آن فضا خود سخن گو و یادآوری کننده آن جان های شیفته بود که به وحشیانه ترین شکل ممکن به قتل رسیده بودند و هر کدام از این‌ها یک دنیا حرف در دل خود داشت.
مراسم طبق برنامه، ساعت ۵ عصر به پایان رسید و پرستو از حاضران تنها خواست که برای یادآوری عزیزان اش،سرود «ای ایران» را که مادر و پدرش خیلی دوست داشتند، با هم بخوانند و جمعیت با پرستو هم آواز شدند.
یادشان و راه شان زنده و ماندگار است و دادخواهیم این بیداد را.
منصوره بهکیش، به نقل از راوی
یکم آذر ۱۳۹۷
پانوشت: تصویر جمعیت در حیاط خانه، برگرفته از گوگل از باربد گلشیری
0 نظر