برگرفته از صفحه فیسبوک منصوره بهکیش
درود بی پایان به عزم و عشق آتنا دائمی و گلرخ ابراهیمی ایرایی برای پایان دادن به بیدادگری های حاکم بر ایران.
آن ها باید بدون قید و شرط آزاد شوند و احکام جدیدشان نیز باید لغو گردد.
****
مسئولان حکومت اسلامی ایران از ترس اعتراض ها و اعتصاب های گسترده مردم، هر روز برای فعالان سیاسی و مدنی حکم های سنگین صادر می کنند و آن ها را به بند کشیده و شکنجه و تهدید کرده و اتهام پشت اتهام تولید می کنند، ولی این خفقان و سرکوب، خللی در عزم راسخ فعالان شجاع ایجاد نمی کند و حتی از زندان صدای اعتراض شان را بلند می کنند.
آتنا دائمی از ششم آذر ۱۳۹۵ برای محکومیت ۵ سال حبس در زندان است. گلرخ ابراهیمی ایرایی نیز پس از گدراندن دو سال و شش ماه حبس ناعادلانه در ۱۹ فروردین ۱۳۹۸ با کفالت و به طور موقت آزاد شد. برای هر دوی آن ها در درون زندان پرونده های جدیدی باز کرده بودند که در تیرماه ۱۳۹۸، هر یک از آن ها به حکم های سنگین سه سال و هفت ماه و دو سال محرومیت از عضویت در گروه ها محکوم شدند که این حکم ها بدون تشکیل دادگاه تجدید نظر تایید شد و دو سال و یک ماه از آن بابت «توهین به رهبری» قابل اجراست. دردناک این که رهبر می فرمایند در کشور ما ابراز عقیده آزاد است و هیچ کس را برای بیان عقیده اش بازداشت نمی کنند!؟ در مورد محرومیت از عضویت در گروه ها نمی دانم با خود گریه کنم یا بلند بلند فریاد بکشم که کدام گروه در ایران مجوز فعالیت آزادانه دارد که حالا آن ها را از این حق برای دو سال محروم کرده اند؟! آرش صادقی را نیز دارند در زندان می کشند. شرم تان باد ای فریب کاران بی مقدار که حتی جسارت راست گفتن ندارید و بالاخره روزی باید پاسخ تمام این ظلم ها و بی عدالتی ها را بدهید، اطمینان داشته باشید که آن روز خیلی دور نخواهد بود.
آتنا دائمی و گلرخ ابراهیمی ایرایی هم چون بسیاری دیگر از فعالان سیاسی و مدنی، چه درون زندان و چه بیرون هیچ گاه ساکت نبوده اند و مدام به این همه بی عدالتی معترض بوده و هستند و این آزادی کشی ها تاثیری در عزم راسخ آن ها برای رهایی از بیدادگری و ساختن دنیایی انسانی ایجاد نمی کند. آتنا دائمی در حالی که می دانست دوباره زیر پرونده ای سنگین است، در خرداد امسال از زندان نامه ای در رابطه با فشارهای وارده به سپیده قلیان نوشت:
“اطمینان دارم که عزمش بیشتر خواهد شد”.
“بیست و دو ساله است! در حسرت آزادی و برابری. در اولین تجربه‌اش از زندان با نهایت سرکوب مواجه شد. دخترک را کتک زدند و در برابر دوربین نشاندند و او را مجبور به اعتراف علیه خود کردند و تا ابد زخمی عمیق بر روانش وارد کردند، اما نه زخمی که او را از پای اندازد، بلکه قطعا مصمم‌تر از قبل خواهد شد! فیلم اعترافات اجباری و تحت شکنجه او را از دستگاه دروغ‌پراکنی خود پخش کردند، بی‌آنکه چهره‌اش را بپوشانند. کسی معترض نشد که نقض حقوق متهم شده است، چون او که رقاص یا قاتلِ خودی نبود که بخواهند با بلوا بر سر او افکار عمومی را از مسائل اصلی چون اختلاس‌ها یا لابی‌های ناپاک و آلترناتیوسازی و تعاملات پشت پرده، منحرف کنند! در طول مدت شکنجه‌های فیزیکی او را در سلول مردانه نگه‌داری کردند و بعد او را به بند عمومی فرستادند. سپس او را بعد از ۱۵ ساعت در راه بودن با غل و زنجیر و چشم‌بند به طهران و زندان اوین منتقل و پس از چند هفته به قرچک تبعیدش کردند. به دانشگاه علوم سیاسی! به نمایشگاه مرور آثار چهل ساله جمهوری اسلامی! گمان می‌کنند برای کسی که در اوج جوانی خود پا در راه مبارزه گذاشته و از همه چیز گذشته، تفاوتی دارد که در کدام زندان باشد! اطمینان دارم که عزمش بیشتر خواهد شد و این قبیل سرکوب‌ها در او و امثال او اثر نخواهد کرد. او را به جایی فرستادند که حتی زندانیان مواد مخدری‌اش شعاری دارند مبنی بر این‌که: “نمی‌شود حبس مواد را بکشیم خود مواد را نکشیم”.
سپیده قلیان دختر جوان آزادی خواه کشورمان سراسر از شور زندگی‌ست امثال او کم نیستند و همچنان تکثیر می‌شوند…
آتنا دائمی-فعال حقوق بشر-اوین-خرداد ۹۸”
منصوره بهکیش
۱۵ شهریور ۱۳۹۸
0 نظر