مادران پارک لاله ایران: آیا فاجعه ی کرونا ما را به دنیای بهتری برای زیستن رهنمون خواهد کرد؟

آیا می‌توانیم چشم مان را باز هم به روی این فجایع ببندیم یا در بهترین حالت به فکر کمک‌های بشر دوستانه و خیریه‌ای به کشورهای فقیر باشیم؟ آیا اگر چاره‌ای جدی برای بهبود سطح زندگی و بهداشت مردم در سراسر جهان نیابیم، می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که این همه گیری ها ما را با هم به گور نخواهد برد؟

گزارش تصویری پیش رو در سه صفحه، جمع‌آوری اطلاعات یک روز برخی از مبتلایان و جان باختگان به کروناویروس در سطح جهان است. این اطلاعات را دیروز صبح به وقت ایرلند (۲۷ مارس- ۸ فروردین) از سایت دانشگاه جان هاپکینز با انتخاب برخی کشورها در پنج قاره و به صورت دستی گردآوری کرده‌ام. «دانشگاه جان هاپکینز قدیمی ترین و یکی از معتبرترین دانشگاه‌های تحقیقاتی ایالات متحده آمریکاست که در شهر بالتیمور مریلند قرار دارد» ویکی پدیا. متأسفانه لحظه به لحظه بر تعداد مبتلایان و جان باختگان این بیماری همه گیر افزوده می‌شود و احتمالاً این آمار مربوط به روز قبل از آن باشد زیرا مریلند ۴ ساعت از ایرلند عقب تر است و زمان به روز رسانی این سایت را نمی دانم، ولی مبنا را همان تاریخ ۲۷ مارس گذاشتم. لازم به ذکر است که این تنها یک یادداشت بر مبنای کنجکاوی شخصی است.

بنا بر اطلاعات این سایت هم‌اکنون به وقت ایرلند؛ تعداد مبتلایان در آمریکا ۱۰۴.۸۶۰ نفر، تعداد مبتلایان در ایتالیا ۸۶.۴۹۸ نفر، تعداد مبتلایان در چین ۸۱.۹۹۶ نفر، تعداد مبتلایان در اسپانیا ۷۲.۲۴۸ نفر، تعداد مبتلایان در آلمان ۵۳.۳۴۰ نفر، تعداد مبتلایان در ایران ۳۵.۴۰۸ نفر، تعداد مبتلایان در فرانسه ۳۳.۴۳۷ نفر، تعداد مبتلایان در انگلیس ۱۴.۷۵۴ نفر، تعداد مبتلایان در کره جنوبی ۹.۴۷۸ نفر، تعداد مبتلایان در ترکیه ۵.۶۹۸ نفر، تعداد مبتلایان در کانادا ۴.۷۶۰ نفر، تعداد مبتلایان در استرالیا ۳.۶۴۰ نفر، تعداد تعداد مبتلایان در سوئد ۳.۰۶۹ نفر، تعداد مبتلایان در ایرلند ۲.۱۲۱ نفر، تعداد مبتلایان در ژاپن ۱.۴۹۹ نفر، تعداد مبتلایان در پاکستان ۱.۴۱۵ نفر، تعداد مبتلایان در روسیه ۱.۲۶۴ نفر، تعداد مبتلایان در آفریقای جنوبی ۱.۱۷۰ نفر، تعداد مبتلایان در یونان ۹۶۶ نفر، تعداد مبتلایان در هند ۹۳۳ نفر، تعداد مبتلایان در عراق ۵۰۶ نفر، تعداد مبتلایان در افغانستان ۱۱۰ نفر، تعداد مبتلایان در کوبا ۸۰ نفر، تعداد مبتلایان در رواندا ۵۴ نفر و تعداد مبتلایان در سوریه ۵ نفر شده است.

بی تردید تعداد مبتلایان و جان باختگان از این تعداد به مراتب بیشترند، زیرا گفته شده که این آمار بر مبنای اطلاعات مبتلایانی است که تست داده و تست شان تأیید شده است. بنابراین بسیاری از افرادی که تست داده‌ و در انتظار نتیجه هستند، بسیاری از افرادی که در نوبت انجام تست هستند و بسیاری از مردم کشورهایی که امکاناتی برای تست دادن ندارند و اثری از آن‌ها در این آمارها نیست. از خود می‌پرسم چرا کشورهایی چون سوریه که تمام هستی خود را در جنگ‌ داخلی از دست داده‌اند و بدون کرونا در حال مرگ اند، در آمار مبتلایان به کروناویروس نیستند یا آمار اعلام شده در این کشورها بسیار پایین است؟ در این آمار سوریه ابتدا یک نفر و هم‌اکنون ۵ نفر مبتلا شده به کروناویروس دارد. در سومالی تعداد مبتلایان ۳ نفر است و در مالاوی هیچ. کشورهایی که از نبود تغذیه و حداقل های زندگی می سوزند، چه برسد به بهداشت و درمان و اینکه بخواهند خودشان را ایزوله کنند!؟

یا چرا مسئولان حکومتی کشورهایی چون ایران در ابتدا ابتلای مردم به این بیماری را انکار کردند و به‌موقع جلوی رشد قارچ گونه این بیماری را نگرفتند و حال نیز آمار مبتلایان را دست کاری می کنند؟ کشوری که اسیر دیکتاتوری مذهبی است و اغلب امکانات کشور به جای رفاه، بهداشت و سلامتی مردم، صرف لشگرکشی و قدرت نمایی تسلیحاتی و مذهبی و فساد گسترده ی در نهادهای در قدرت می‌شود. کشوری که برای حفظ نهاد قدرت به قهقرایی ترین روش‌ها متوسل می‌شود و اجازه فعالیت به فعالان سیاسی و اجتماعی و سازمان ها و نهادهای مدنی را نیز نمی‌دهد و بسیاری از فعالان سیاسی و اجتماعی در زندان ها جان می‌دهند تا حقیقت وجودی جنایت ها و بی‌عدالتی‌های حکومت روشن نشود. کشوری که مسئولان حکومتی آن با وقاحت تمام چشم در چشم مردم ایران و جهان می‌اندازند و دروغ می‌گویند و بی تردید نه تنها آمار مردم مبتلا در ایران، به مراتب بیشتر است، بلکه بسیاری از مردم امکان انجام تست را ندارند، چه برسد به داشتن امکانات بهبود یا امکانات حمایتی برای جلوگیری از خانه خرابی بیشتر.

به نظر می‌رسد که این ویروس بیشتر کشورهایی را درگیر کرده که از امکانات مالی و بهداشتی بهتری برخوردارند، یا کشورهایی که امکان تست مبتلایان خود را دارند. گفته می‌شود انگلستان روزانه ۲۵ هزار نفر از مردم را تست می کند، ولی اگر این ویروس به کشورهای فقیر حمله کند و به طور خزنده همه گیر شود، کشورهایی که از حداقل امکانات مالی، بهداشتی و حق زندگی انسانی محروم اند، چه عاقبتی در انتظار آن مردم و سایر مردم جهان خواهد بود؟ آیا زمانی که مردم کشورهای توسعه یافته از این بیماری خلاصی یابند، می‌توانند از همه گیری دوباره آن در امان بمانند؟ آیا می‌توانیم چشم مان را باز هم به روی این فجایع ببندیم یا در بهترین حالت به فکر کمک‌های بشر دوستانه و خیریه‌ای به کشورهای فقیر باشیم؟ آیا اگر چاره‌ای جدی برای بهبود سطح زندگی و بهداشت مردم در سراسر جهان نیابیم، می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که این همه گیری ها ما را با هم به گور نخواهد برد؟

امید که این بیماری ناشناخته و کشنده که بسیاری از کشورهای جهان را از دارا و ندار تا پیر و جوان به شدت درگیر خود کرده است، باعث شود که دولت ها و به ویژه «مردم» به طور جدی به دنبال راهی برای برون رفت از این شرایط فاجعه بار باشند. آیا زمان آن نرسیده است که راهی برای تغییر این شرایط بیابیم؟ آیا زمان آن نرسیده که زندگی و سلامت انسان‌ها مساله اصلی کشورها شود؟ آیا زمان آن نرسیده که بهداشت را در سراسر جهان ارتقا داده و از حالت خصوصی در آوریم؟ آیا زمان آن نرسیده که به فکر هوای پاک و نجات جان خودمان و دیگر انسان‌ها باشیم؟ آیا زمان آن نرسیده که هزینه‌های سرسام آور جنگ‌ها و تسلیحات، هزینه‌های سرسام آور کلیساها و مساجد و تبلیغات مذهبی، هزینه‌های سرسام آور فساد گسترده و بسیاری هزینه‌های دیگر که تنها به نابودی مردم می‌انجامد را مهار کنیم و راهی جدی برای برون رفت از آن بیابیم؟ اگر این هزینه‌ها صرف بهبود زندگی اجتماعی و بهداشت و سلامت جان و روان انسان‌ها شود، باز هم در شرایط مشابه این چنین احساس ناتوانی خواهیم کرد؟ آیا کسب سود و بالا بردن درآمد به هر طریقی می‌تواند باعث نجات جان انسان‌ها و سلامت جامعه شود و می‌توانیم خودمان را از این همه گیری ها نجات دهیم؟

بی تردید این پرسش ها برای بسیاری از ما پیش آمده است؛ چرا کشوری چون آمریکا که بهداشتی قوی دارد، میزان مبتلایان مردم آن کشور در رتبه اول است؟ آیا علت بهداشت خصوصی آن کشور است؟ چرا کشوری چون ایران که بهداشت خصوصی و عمومی دارد، میزان مردم مبتلا و جان باخته در آن اینقدر بالاست؟ (حتی با آمارهای اعلام شده)، چرا کشوری چون ایرلند که گفته می‌شود تنها ۲۵۰ تخت آی سی یو دارد، احتمال دارد که مردم با مشکلات عدیده ای روبرو شوند؟ چرا کشوری چون کوبا با حداقل امکانات و فقر و تحریم های گسترده توانسته است این بیماری را مهار کند و تعداد مبتلایان آن بسیار پایین است؟ بی تردید متخصصان فن که دیدی اجتماعی و انسانی به مساله دارند، این فاجعه را از زوایای مختلف بررسی خواهند کرد و امید که این تجربه ی تلخ را بتوانیم با هزینه ی کمتری پشت سر بگذاریم و نتایجی انسانی از آن بگیریم.

در پایان این یادداشت، دلم می‌خواهد از تمام انسان‌های شریف، شجاع و عاشقی که در تمام دنیا و به ویژه در ایران بی‌دریغ و خالصانه و با کمترین امکانات و حمایت های دولتی، در خط مقدم ایستادند و جان شان را فدا کردند تا جان دیگر انسان‌ها را نجات دهند، یاد و قدردانی کنم. هم چنین درودی گرم می‌فرستم به دیگر انسان‌های عاشقی که بی‌وقفه ایستاده‌اند و انسان‌های مبتلا شده «چه پیر و چه جوان» را یک انسان می‌بینند، انسان‌هایی با یک دنیا تجربه در پشت سر و یک دنیا آرزو در پیش رو و وابستگانی که قلب شان برای سلامتی آن‌ها می‌تپد. از صمیم قلب آرزوی سلامتی برای همگی این انسان‌ها دارم، چه بیماران و چه کادر درمانی و تمام بیماریاران که بی‌وقفه و خالصانه ایستاده‌اند و تلاش می‌کنند تا این بحران فاجعه بار را با هزینه های کمتری پشت سر بگذاریم و امید که در خلوت خانه‌های خود به ساختن دنیای بهتری برای زیستن بیاندیشیم.