اول ماه مه،
روزجهانی کارگر، گرامی باد!
دردهای مشترک، بهره
کشی های مشترک، محرومیت های مشترک و مبارزات مشترک، سرنوشت مشترکی را برای تمام
کارگران و زحمتکشان سراسر جهان رقم زده است. اول ماه مه که یادآور کشتار کارگران
اعتصابی شیکاگو در سال ۱۸۸۶ می باشد، نمادی از همبستگی جهانی اردوی کار و تهی دستان در برابر
اردوی چپاول گران است. هر ساله کارگران جهان این روز را گرامی می دارند و با تظاهرات
و راه پیمایی ها برای رهایی از استثمار و در راه دستیابی به عدالت اجتماعی،
دگر بار، هم پیمان می شوند.
اما گرامی داشت روز
جهانی کارگر، در کشورهای خاورمیانه، از جمله ایران زیر سلطه حکومت اسلامی کارگر
ستیز، همیشه با یورش نیروهای دولتی به مراسم روز اول ماه مه، با ضرب و شتم، کشته،
زخمی، زندان و شکنجه فعالان جنبش کارگری مواجه گردیده است.
نخستین و بیشترین
قربانیان و آسیب دیدگان فاجعه شیوع و کشتار ویروس کرونا، مانند هر فاجعه دیگری از
قبیل جنگ، سیل، زلزله و غیره، در کشورهای مختلف، کارگران و اقشار متوسط جامعه هستند
که از کمترین امکانات بهداشتی و درمانی و آموزشی بهره مندند. پدیدار شدن ویروس
کرونا و پیامدهای فاجعه بار آن از یک طرف، ناکار آمدی و بی کفایتی دولت هائی که
همه ساله صدها میلیارد دلار از ثروت مردم را به جای اینکه صرف امور بهداشتی و
درمانی و آموزشی کنند، صرف هزینه های نظامی و جنگ افروزی و آدمکشی می کنند، برملا
ساخته است، و از طرف دیگر این واقعیت تاریخی را دوباره در چشم جهانیان برجسته
نموده که چرخ های حیات اقتصادی و اجتماعی جوامع بشری به دست کارگران، مزد بگیران و
طبقات محروم جامعه به حرکت در می آید و توقف این چرخ های تولیدی، بیکاری و فقر و
گرسنگی صدها میلیون کارگر و خانواده های آنان را در سراسر جهان به دنبال می آورد.
بدون شک در دنیای پس از غلبه بر بحران کنونی ویروس کرونا، بشریت متمدن جهان همراه
با کارگران و مزد بگیران یکبار دیگر لزوم تغییر نظم ناعادلانه اقتصادی موجود در
جهان و مبارزه با دولت های فاسد و ناکار آمد را در دستور کار قرار خواهند داد و به
ضرورت هم پیمانی و مبارزه مشترک با کارگران و زحمتکشان برای ایجاد نظمی عادلانه
بیشتر پی خواهند برد.
در اعلامیه جهانی
حقوق بشر بر حقوق کارگران تأکید شده است. در ماده های ۲۳ و۲۴ و ۲۵ آن آمده است:
“هر شخصی حق دارد
کار کند و در برابر بیکاری حمایت شود. همه حق دارند که بی هیچ تبعیضی در مقابل کار
مساوی، مزد مساوی دریافت کنند. هرکسی که کار می‌کند، حق دارد مزد منصفانه و رضایت
بخش دریافت کند که با آن بتواند زندگی خود و خانواده اش را با حیثیت و کرامت
انسانی تامین کند. هر شخصی حق دارد که برای دفاع از منافع خود با دیگران اتحادیه
تشکیل دهد و یا به اتحادیه‌های موجود بپیوندد. هر شخصی حق دارد که از سطح زندگی
مناسب برای تامین سلامتی و رفاه خود و خانواده اش، به ویژه از حیث خوراک، پوشاک،
مسکن، مراقبت‌های پزشکی و خدمات اجتماعی ضروری برخوردار شود. هرکس حق دارد که در
مواقع بیکاری، بیماری، نقص عضو، بیوه‌گی، پیری یا در تمام مواردی که مستقل از
اراده خویش وسایل امرار معاش خود را از دست داده باشد، از تامین اجتماعی بهره مند
گردد.”
حال باید دید کارگران
ایران در زیر لوای حکومت اسلامی از کدام یک از حقوق مندرج در اعلامیه جهانی حقوق
بشر برخوردار هستند؟ آیا سازمان ملل متحد و نهادهای بین المللی مدافع حقوق بشر
توانسته اند حاکمان قرون وسطائی جمهوری اسلامی را ملزم به رعایت حتی یک ماده از
منشور جهانی حقوق بشر سازند؟!
آخرین اقدام نظام
ضد کارگری جمهوری اسلامی، تصویت حقوق کارگران و زحمتکشان زیر خط بقاء بود که سیاست
ضد کارگری این حکومت را به آشکارا به اثبات رساند.
جمهوری اسلامی نه
فقط حکومتی کارگر ستیز و ناقض تمام مواد اعلامیه جهانی حقوق بشر است بلکه جنایات ۴۱ ساله اش از مصادیق
جنایت علیه بشریت می باشند. تنها به سه مورد از این جنایات که در سال گذشته اتفاق
افتاده اند، می توان اشاره کرد:
۱- کشتن، مجروح ساختن و زندانی نمودن چند هزار تن از معترضان به گران شدن بنزین در آبان ماه گذشته.
۲- سرنگون ساختن هواپیمای مسافربری خطوط هوائی اوکراین با ۱۷۶ مسافر ایرانی و
خارجی.
۳- دروغگوئی و پنهانکاری در مورد شیوع ویروس کرونا و به تعویق انداختن اعلان رسمی این ویروس در ایران به بعد از اجرای راهپیمائی حکومتی ۲۲ بهمن و انتخابات مجلس شورای اسلامی در دوم اسفندماه ۹۸ که این اقدام حکومت اسلامی تاکنون منجر به مرگ چند هزار شهروند ایرانی و ابتلای به بیماری کشنده ده ها هزار تن دیگر شده است.
۳- دروغگوئی و پنهانکاری در مورد شیوع ویروس کرونا و به تعویق انداختن اعلان رسمی این ویروس در ایران به بعد از اجرای راهپیمائی حکومتی ۲۲ بهمن و انتخابات مجلس شورای اسلامی در دوم اسفندماه ۹۸ که این اقدام حکومت اسلامی تاکنون منجر به مرگ چند هزار شهروند ایرانی و ابتلای به بیماری کشنده ده ها هزار تن دیگر شده است.
به جرم ارتکاب چنین
جنایاتی، سران جمهوری اسلامی باید در دادگاه های بین المللی و مردمی محاکمه شوند.
به امید آن روز.
شبکه همبستگی برای
حقوق بشردرایران
ماه مه ۲۰۲۰
امضاء:
۱ – انجمن ایرانیان نیویورک
۲ – انجمن تئاتر ایران و آلمان ـ کلن
۳ – انجمن جمهوری خواهان آلمان
۴ – انجمن جمهوریخواهان ایران – پاریس
۵ – انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران – هامبورگ
۶ – انجمن زنان ایرانی – مونترال
۷ – انجمن همبستگی ایرانیان – تگزاس
۸ – بنیاد اسماعیل خویی
۹ – مادران پارک لاله ایران
۱۰- حامیان مادران پارک لاله – دورتموند
۱۱- حامیان مادران پارک لاله – هامبورگ
۱۲- حامیان مادران پارک لاله – فرزنو
۱۳- شبکه همبستگی ملی فرزنو – کالیفرنیا
۱۴- شورای هماهنگی جنبش جمهوری خواهان دموکرات و لائیک ایران
۱۵- فدراسیون اروپرس
۱۶- کانون مدافعان حقوق بشر کردستان
۱۷- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس
۱۸- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران – شیکاگو
۱۹- کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی
۲۰- مادران صلح مونترال
۲۱- نهاد «همه حقوق بشر، برای همه، در ایران»
۲۲- همبستگی جمهوری خواهان ایران (هجا) – مونترال
۲۳- همبستگی برای حقوق بشر در ایران – کلگری
0 نظر