ای قلم شرمت باد اگر
ننویسی در این برهه از تاریخ بر وطنم چه گذشت!
بشکنی قلم اگر نگویی که
جوهرت خون سرخ فرزندانت بود.
بنویس در تمام صفحات،
بنویس که چه گونه به تاراج رفتم از یال دماوند و آق مشهد و هیرکانی.
بنویس از رویاهای طلایی
جوانیم که کابوسی دهشتناک شد.
بنویس که سالهاست
خورشید در این سرزمین یخزده است.
بنویس از زندان های
میله ای و بی میله بنویس.
از ضجه مادران بنویس،
از رنج زنان، از مرگ سرخ دخترکان که با داس خشم پدر به نام ناموس کشته شدند، بنویس.
بنویس، بنویس، از دستان
پینه بسته و فریادهای خسته.
از آسمانی که دیگر
کودکی بادبادکش را هوا نمی کند.
بنویس، از ما که گمشدگان تاریخ این روزهاییم.
شفق/ یکی از مادران
پارک لاله ایران
۹ مرداد ۱۳۹۹
0 نظر