روز جهانی زنان که نمادی از مبارزه و مقاومت برای رفع هر گونه ستم، تبعیض و بی عدالتی، به ویژه تبعیض جنسیتی است، بر تمامی زنان ایران و جهان گرامی باد. امید تداوم این مبارزات و روشنگری ها باعث شود که نگاه و فرهنگ مرد-پدر سالار در میان ما زنان و مردان مبارز به حداقل برسد تا بتوانیم دست در دست همدیگر، دنیایی انسانی و عادلانه و عاری از هر گونه سرکوب، خشونت، تبعیض، نابرابری و بی‌عدالتی بسازیم.
در حکومت اسلامی ایران که ساختاری به شدت زن ستیز دارد، زنان از اساسی‌ترین حقوق خود؛ حقوق سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و حتی فرهنگی محروم شده‌اند و هم‌اکنون تعداد زیادی از زنان مبارز و مقاوم ما در زندان ها، زیر انواع و اقسام تحقیرها، شکنجه ها و با احکامی سنگین و حتی با پرونده سازی های جدید، دوران حبس را می گذرانند. حقوقی که نه تنها حکومت، بلکه جامعه مرد-پدر سالار هم یا آن را نمی‌بیند یا از زنان دریغ می‌کند و زنان در خانه و محل کار نیز زیر بار نگاه‌های به شدت تبعیض آمیز و تحقیرآمیز و تصمیم های مردسالارانه تحت ستم مضاعف قرار دارند.
در شرایط فاجعه بار کنونی که حکومت با ارتجاعی ترین نوع سرمایه داری، دچار بحران های شدید اقتصادی، اجتماعی و سیاسی شده و تمام فشارها را بر سر طبقات محروم جامعه تحمیل و اقشار میانی نیز به زیر خط فقر سقوط کرده اند، هم چنین با اضافه شدن بحران ناشی از کرونا، زنان از محرومیت‌هایی دو چندان رنج می برند. محرومیت از حقوقی چون: حق طلاق، حق نگهداری از فرزند، حق سقط جنین، حق کنترل بر بدن، حق انتخاب پوشش، حق سفر، حق ارث و دیه برابر، حق انتخاب شریک زندگی بدون ازدواج و اجبارهایی از سوی فرهنگ مرد-پدر سالار که دختران را به ازدواج‌های زودهنگام یا ناخواسته مجبور می‌کنند، مانند کودک همسری، چیزی که در روستاها و مناطق محروم هنوز شایع است و در صورت امتناع دختر، می‌تواند منجر به قتل های ناموسی یا خودکشی و خودسوزی دختران و زنان شود، هم چنین خشونت خانگی که در این شرایط کرونا و خانه نشینی شدیدتر شده است. تبعیض هایی دیگر چون: اخراج زنان تحت عنوان تعدیل ساختاری، نابرابری در دستمزد و خانه نشین کردن اجباری زنان تحت عنوان بازنشستگی‌های پیش از موعد با حقوق پایین، نیمه وقت کردن کار زنان و کاهش حقوق آن‌ها، تعطیلی مهدکودک‌ها در ادارات و کارخانجات، محرومیت از تحصیل و اشتغال در برخی رشته‌ها و مشاغل، تفکیک جنسیتی در ادارات و مکان‌های عمومی، ممنوعیت از حضور زنان در بعضی از رشته‌ها و مکان‌های ورزشی و سایر حوزه‌هایی که زنان می‌توانند حضور فعال داشته باشند. این ساختار تبعیض‌آمیز با تمام قوانین ارتجاعی، مردسالارانه و تجاوزگرانه آن تلاش می‌کند تا زنان را مجبور به ترک محیط‌های کاری کرده و خانه نشین کند، سیاستی که به فقر گسترده و بیکاری و وابسته و تحقیر شدن بسیاری از زنان منجر شده است.
با این وجود، زنان، با شجاعت و جسارتی کم نظیر در جنبش های مختلف فعالانه شرکت می‌کنند تا بتوانند این شرایط ناعادلانه و تبعیض آمیز و تجاوزگرانه را تغییر دهند. از برداشتن حجاب اجباری در مکان های عمومی، از نوشتن مطالب و گفت و گوهای افشاگرانه در رسانه ها، از نامه‌های ارسالی از زندان، از تن ندادن به ازدواج‌های اجباری، از تن ندادن به فرزند آوری اجباری، از خواندن آواز و رقصیدن و ورزش در مکان های عمومی، از دوچرخه سواری در مکان های عمومی، از همدردی با مادران و زنان دادخواه و از هر گونه تن ندادن به ستم‌های این نظام مذهبی- ارتجاعی فاسد و تجاوزگر که زنان را به عنوان نیمی فعال از جامعه، جنس دوم می‌خواند و تحت شدیدترین محرومیت‌ها و تبعیض ها قرار می دهد.
زنان همواره از نیروهای مبارز و پیشرو در جامعه بوده‌اند، از زنانی که در ۸ مارس سال ۵۷ در برابر فرمان ارتجاعی خمینی برای تحمیل حجاب، ۶ روز شجاعانه در خیابان‌ها ایستادند و مقاومت کردند، تا مادران و خانواده‌های خاوران که از جلوی زندان ها و در خاوران و در خانه‌ها علیه جنایت های حکومت و برای کشف حقیقت و دادخواهی ایستادند و هم چنان ایستاده‌اند. از زنان مبارز در زندان ها بگیر که در دهه ی شصت زیر شدیدترین شکنجه های قرون وسطایی شجاعانه مقاومت کردند و ایستادند تا امروز که زنان هم چنان در زندان ها و بیرون از زندان ها شجاعانه ایستاده اند. از زنان مبارزی که در جنبش های مختلف زنان، دانشجویان، کارگران، کشاورزان، پرستاران، نویسندگان، معلمان، بازنشستگان تا مادران و خانواده‌های دادخواه، وکلا، روزنامه نگاران و فعالان حقوق بشر که فعالانه حضور داشته و دارند. از همه مهمتر دختران و زنانی که فعال سیاسی- اجتماعی نیستند، ولی جسورانه در برابر این حکومت زن ستیز و ستمکار و هم چنین در برابر مردها و زن‌های مرد-پدر سالار حاکم بر خانه‌ها، ادارات، مدارس، دانشگاه‌ها، مساجد و غیره اییستاده اند و تن به ظلم و تبعیض و بی‌عدالتی نمی‌دهند و هم چنین زنان فعال در مادران پارک لاله ایران که از ۱۱ سال پیش تا کنون ایستاده اند.
ما مادران پارک لاله ایران به عنوان صدایی از جنبش دادخواهی مردم ایران، این چرخه ی آزادی کشی، تجاوز، تبعیض، نابرابری و بی‌عدالتی را به شدت محکوم می‌کنیم و خواهان: ۱) لغو مجازات اعدام و شکنجه؛ اعدام، ترور، کشتار خیابانی، شلاق، سنگسار و قصاص، ۲) آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایت‌های صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی ایران از ابتدا تا به امروز در دادگاه هایی علنی و عادلانه هستیم. ما هم چنین برای؛ ۴) حق آزادی بیان و اندیشه، ۵) حق داشتن تجمع، تشکل و اعتصاب، ۶) رفع هرگونه تبعیض و ۷) جدایی دین از حکومت مبارزه می کنیم، زیرا علت اصلی این بی‌عدالتی‌ها و نابرابری‌ها را در ساختار ناعادلانه و تبعیض آمیز حکومت اسلامی ایران و قوانین آزادی ستیز آن می دانیم.
مادران پارک لاله ایران
۱۸ اسفند ۱۳۹۹/ ۸ مارس ۲۰۲۱
0 نظر