امسال در حالی روز جهانی زن را برگزار می‌کنیم که قدرت‌های بزرگ جهانی چون روسیه و چین از یک سو و آمریکا و انگلیس و دیگر کشورهای قدرتمند جهانی از سوی دیگر در ناتو، برای کسب قدرت، ثروت و سود و تسلط بیشتر بر جهان از هیچ جنایت و تعرض و تجاوزی به کشورهای ضعیف‌تر با روکش توسعه دموکراسی فرو گذار نکرده و بیش از پیش به وحشیانه ترین شکل ممکن به نابودی بشریت و کشتن زنان و مردان و کودکان و تمام زیبایی‌های زندگی انسانی مشغول اند. در خبرها آمده است که در حمله روسیه به اوکراین تا کنون حدود ۲ میلیون نفر آواره شده اند و هنوز آمار کشته و زخمی شدگان و دیگر آسیب های جبران ناپذیر در این شرایط شیوع کرونا و سرما از دو طرف مشخص نیست و می‌رود که این جنگ خانمان سوز به جنگ جهانی سوم و نابودی بشریت منجر شود و بر ماست که با اعتراض های گسترده در برابر قدرت‌های سلطه طلب و سرکوب گر بایستیم و برای پایان دادن به جنگ و جنایت و ساختن دنیایی انسانی و شاد بدون سرکوب، ستم، سلطه، تبعیض، جنگ، جنایت با هم متحد شویم.امسال ۸ مارس را در شرایطی گرامی می‌داریم که در ایران و افغانستان و کشورهای مشابه؛ مرتجع ترین و جزم اندیش ترین حکومت های سرمایه محور با ساختار دیکتاتوری مرد-پدر سالار، زندگی تمام زحمتکشان را به نام دین: زیر بار انواع و اقسام نابرابری‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خرد کرده و ۸۰ درصد مردم را به زیر خط فقر بردنده اند و تحمل زندگی در این شرایط ناممکن شده است. زنان زحمتکش نیز که با تبعیض های عمیق ساختاری ناشی از ستم‌های مضاعف تحمیل شده از طرف حکومت و جامعه، دست به گریبان اند، بعید به نظر می‌رسد که این فشارهای کمرشکن را هم چنان تحمل کنند و بی تردید دیر نخواهد بود که جامعه با طغیانی عظیم روبرو خواهد شد.
۴۳ سال است که حکومت فاشیست و جنایت کار اسلامی ایران، سرکوب، شکنجه، تجاوز، زن کشی، کودک کشی، توهین، تحقیر، دستمزد تبعیض آمیز و زیر خط فقر، بیکاری، خشونت خانگی و حجاب اجباری و مالکیت بر بدن زنان که رکن اساسی تبعیض بر زنان است را بر تمامی عرصه های زندگی زنان تحمیل کرده است و زنان مبارز و شجاع، اولین مبارزانی بودند که در ۸ مارس ۱۳۵۷، پس از دستور خمینی برای تحمیل حجاب اجباری، شجاعانه و به شکلی گسترده به خیابان آمدند و ۶ روز به اعتراض خود ادامه دادند و این اعتراض ها علیرغم سرکوب ها و خشونت های مداوم حکومت، تا همین امروز به اشکال مختلف ادامه دارد.
امسال ۸ مارس را در شرایطی برگزار می‌کنیم که نقش مادران و زنان مبارز، شجاع و آگاه در جنبش زنان و جنبش دادخواهی در ایران بر هیچ کدام از ما پوشیده نیست. از یک سو مادران و خانواده‌های خاوران را داریم که جزو اولین مبارزان دادخواهی در ایران بوده و بسیاری از آن‌ها از میان ما رفته اند، ولی مبارزه و مقاومت شان سرمشق دیگر مادران و زنان دادخواه شده است و این مبارزات تا اکنون ادامه دارد. از سوی دیگر زنان مبارز و آگاه و زندانیان سیاسی زن در دهه شصت را داریم که از نخستین زنان مبارز در ایران بوده و آگاهانه و شجاعانه در برابر حکومت مرتجع اسلامی ایران ایستاده‌اند و بسیاری از آن‌ها جان شیرین شان را فدا کردند تا این مبارزات ادامه یابد و یاد همگی شان را گرامی می داریم. هم چنین به تمامی مادران و زنان مبارز و دادخواه که از آن زمان تا کنون زیر سرکوب های مداوم حکومت در ایران ایستاده و مبارزه می‌کنند و زنان و مادران مقاومی که در تبعید و دوری از خانه و خانواده مبارزه می‌کنند، درود می فرستیم و امید که این مبارزات و ایستادگی ها سرمشق دیگر مادران و زنان شود و با قدرتمند شدن جنبش های مستقل و مردمی و اتحاد بین آن‌ها بتوانیم به سرکوب، ستم، تبعیض، جنایت، جنگ و بی‌عدالتی در ایران پایان دهیم.
امسال ۸ مارس را در شرایطی برگزار می‌کنیم که بسیاری از زنان مبارز و شجاع ما سال‌ها در زندان های ایران و جهان در بند و زیر شکنجه و محرومیت‌های بسیار هستند، ولی برای تحقق مطالبات شان یک دم از مبارزه دست نمی کشند زیرا می‌دانند که برای از بین بردن هر گونه ستم و تبعیض بر زنان و رهایی بشریت نیاز به عزمی راسخ دارند و این مبارزات تنها زمانی نتیجه بخش خواهد بود که جنبش های مستقل در کنار همدیگر به پیش برویم و نیرویی عظیم و قدرتمند شویم، نیرویی که اگر آگاهانه به راه بیافتد، می‌تواند کوه را نیز جا به جا کند. با وجود این که می‌دانیم جنبش های زنان در ایران و جهان راهی بسیار طولانی را پیش رو دارند، زیرا ساختار تبعیض آمیز و فرهنگ مرد-پدرسالاری و تحمیل نهاد دین و مذاهب نه تنها در ایران و افغانستان، بلکه در سراسر دنیا بر زندگی مردم و شانه های زنان سوار است و قدرت‌ها برای تسلط بیشتر از این تبعیض ها بیشترین بهره را می برند. حتی در کشورهایی که با مبارزات بسیار زنان و مردان به آزادی و دموکراسی نیم بند لیبرالی دست یافته اند، قدرت‌ها هم چنان با تحقق مطالبات برابری خواهانه زنان سر جنگ دارند. همین امسال سقط جنین در آمریکا ممنوع شد و هزاران زن به خیابان آمدند و شعار دادند: «ما به عقب بر نخواهیم گشت- We will not go back»، همان شعاری که زنان مبارز در ۸ مارس سال ۵۷ در ایران دادند و در ایرلند جنوبی پس از سال‌ها مبارزه زنان علیه تسلط کلیسا، در ۲ سال پیش سقط جنین آزاد شد.
ولی زنان در ایران، از ساده‌ترین حقوق فردی و اجتماعی خود محرومند و با فرهنگ مرد-پدر سالاری حاکم بر جامعه که از طرف حکومت مرتجع اسلامی ایران نیز بازتولید می‌شود، قتل های ناموسی به نام «غیرت و مردانگی»، زندگی زنان را با خطرات بسیار جدی روبرو کرده است و روزی نیست که خبر خودسوزی، خودکشی،خشونت های خانگی، کتک زدن، مجروح کردن، اسید پاشی، تیغ زنی و انواع و اقسام قتل ها و شکنجه های وحشیانه تحمیل شده به زنان را نشنویم یا نبینیم. قتل ها، شکنجه ها، تبعیض ها و تحقیرهایی که دیگر نباید تحمل شود. تنها قتل وحشیانه ۲ زن جوان، خشونت آشکار فرهنگ مرد-پدرسالاری در ایران را به تمامی نشان می دهد. فرهنگی که هیچ حق و اختیاری برای زنان قائل نیست زیرا جزو مالکیت مردان هستند؛ قتل وحشیانه مونا حیدری توسط همسرش و چرخاندن سر بریده شده ی این زن جوان در شهر و قتل رومینا اشرفی دختر جوانی که توسط پدرش با داس به قتل رسید را هرگز فراموش نخواهیم کرد و بی تردید صدها نمونه دیگر از این قتل ها هست که رسانه ای نمی‌شود، ولی این چرخه ی خشونت و تبعیض دیگر نمی‌تواند دوام بیاورد زیرا زنان آگاه شده‌اند و برای تغییر این ساختار و فرهنگ ضد انسانی به اشکال مختلف مبارزه می‌کنند.
زندانیان سیاسی و عادی زن در ایران نیز همواره زیر شدیدترین فشارها و شکنجه ها و توهین‌ها قرار دارند. زنان زندانی نه تنها چون مردان زندانی شکنجه می شوند، بلکه با شکنجه ها و تبعیض های جنسی- جنسیتی نیز آن‌ها را به شکلی مضاعف آزار داده و تحقیر می‌کنند و حتی خانواده‌های شان را زیر شدیدترین فشارها، تبعیض ها و توهین ها قرار می‌دهند.
ما مادران پارک لاله به عنوان صدایی از جنبش دادخواهی مردم ایران، ۸ مارس روز جهانی زن را به تمامی زنان و مادران مقاوم، دادخواه و زحمتکش در ایران و جهان شادباش می‌گوییم و همراه با زنان و مردان شجاع و برابری طلب که یک دم از مبارزه دست نمی کشند، ایستاده‌ایم و صدای اعتراض مان علیه آزادی کشی و هر گونه تبعیض، نابرابری اجتماعی، بی‌عدالتی و حجاب اجباری بلند است و این چرخه ی آزادی کشی، سرکوب، قساوت، بازداشت، شکنجه، اعدام، تبعیض، بی‌عدالتی در ایران را به شدت محکوم می‌کنیم. ما خواهان: ۱) لغو قانون مجازات اعدام و شلاق از جمله؛ اعدام، ترور، کشتار خیابانی، شکنجه، شلاق، سنگسار و قصاص، ۲) آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایت‌های صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی ایران از ابتدا تا به امروز در دادگاه هایی علنی و عادلانه هستیم. ما هم چنین اعتقاد عمیق داریم که این خواسته ها با اتحاد و همبستگی و مبارزات پیگیر ما دادخواهان به دست خواهد آمد و تردیدی نیست که برای رسیدن به این خواسته ها باید برای رسیدن به؛ ۴) آزادی بیان و اندیشه، ۵) حق داشتن تجمع و اعتصاب و تشکل و احزاب مستقل، ۶) رفع هرگونه تبعیض و ۷) جدایی دین از حکومت نیز تلاش کنیم، زیرا علت اصلی این بی عدالتی ها را در ساختار و قوانین آزادی ستیز و تبعیض آمیز حکومت اسلامی ایران می دانیم.
رهایی زنان، رهایی جامعه است.
آزادی زنان، معیار آزادی جامعه است.
هیچ جنبش انقلابی بدون خواست تحقق مطالبات زنان به پیروزی نخواهد رسید.
مادران پارک لاله ایران
۱۷ اسفند ۱۴۰۰/ ۸ مارس ۲۰۲۲
0 نظر