در بند زنان زندان وکیل‌آباد مشهد چه می‌گذرد؟ ــ بخش اول: قرنطینه

مسئولان زندان موظف‌اند که در لحظه‌ی ورود برای هر زندانی کارت زندان صادر کنند. زندانی با این کارت نیازهای خود را از فروشگاه تهیه و یا تماس‌های تلفنی خود را برقرار می‌کند، اما صدور کارت بیش از ۴۸ ساعت زمان می‌برد. و البته زندانیان در قرنطینه به امکانات رفاهی و سایر بخش‌های زندان، مثل فروشگاه اصلاً دسترسی ندارند و حتی در صورت صدور به موقع کارت، امکان خرید از فروشگاه وجود ندارد. ولی صادرنشدن به‌موقع کارت در هر حال یعنی ارتباط تلفنی زندانیان با وکیل و خانواده‌شان ممکن نخواهد بود. تا لحظه صدور کارت، این زندانیان فقط یک بار حق استفاده از تلفن را دارند.

تماس تلفنی در قرنطینه در شرایطی برقرار می‌شود که زندانیان به انتظار نوبت تلفن‌شان، در فضایی دو در دو متر مربع، شانه‌به‌شانه‌ی هم ایستاده‌اند و به مکالمه‌های یکدیگر گوش می‌کنند. برای بسیاری از این افراد هنوز حکم صادر نشده است و در بازداشت موقت هستند و به همین خاطر نیاز دارند تا با خانواده و وکیل‌شان تماس برقرار کنند و در خصوص شرایط خود و پرونده‌شان صحبت کنند، اما این امکان برایشان مهیا نیست. زیرا نه فقط شنوندگان دیگری تماس آنها را خواهند شنید، بلکه این تماس نمی‌تواند بیشتر از دو سه دقیقه باشد و فقط از ۸ شب به بعد مجوز تماس داده می‌شود؛ یعنی خارج از ساعت اداری. اما زندانی بسیاری از مواقع نیاز دارد در ساعت‌های اداری با وکیل یا خانواده خود ارتباط برقرار کند. البته اکثر زندانیان کسانی هستند که توانایی مالی اخذ وکیل را ندارند.

ورود به قرنطینه

در لحظه ورود به قرنطینه طوری با زندانی برخورد و رفتار می‌کنند که دچار رعب و وحشت شود. زندانی را تهدید می‌کنند و او را هدف تخریب شخصیت قرار می‌دهند تا جایی که بشکند و خود نیز بپذیرد که در مقام یک زندانی، این رفتار خارج از کرامت انسانی حق اوست.

زندانی را با جمله‌هایی که دائماً تکرار می‌کنند، خوار می‌شمرند. به او می‌گویند:

زندانی در لحظه ورود به زندان زنان وکیل‌آباد مشهد، ابتدا وارد بخش بازرسی می‌شود و مورد بازرسی بدنی قرار می‌گیرد. در بدو ورود، هیچ مسئولی که آگاه به امور زندان است به زندانی قوانین و شرایط زندان را توضیح نمی‌دهد. فضای ورودی به گونه‌ای طراحی شده که زندانیان دچار رعب و وحشت ‌شوند.

روال زندان به این گونه است: در واحد ثبت ورود و خروج زندانیان، پشت سر نگهبانان مرد، اتاقکی کوچک وجود دارد که زندانیان زن در آن مکان در انتظار می‌مانند. وقتی تعداد آنها به میزان مطلوب زندان‌بان‌ها برسد، آنها را به مأمور تردد می‌سپرند. مامور تردد زندانی‌ها را وارد اتاق بازرسی بخش زنان می‌کند.

در آنجا زندانی مامورین بازرسی را می‌بیند. آنها اغلب بداخلاق‌ترین و خشن‌ترین افراد در میان پرسنل زندان هستند. برخی از آنها به معنای تحت‌اللفظی کلمه بویی از انسانیت نبرده‌اند.

در بخش بازرسی این افراد اجازه تردد دارند: پرسنل بازرسی، زندانیانی که برای بخش بازرسی کار می‌کنند، مادر بند قرنطینه و مجموعه‌ای از زندانیانی که در بخش‌های اداری زندان خدمت می‌کنند. زندانیان جدید که در گروهی چند نفره به واحد بازرسی منتقل می‌شوند، مجبورند جلوی چشم یکدیگر و نیز جلوی چشم تمام این افرادی که به قرنطینه تردد دارند، به طور کامل برهنه شوند. برهنه‌کردن زندانی‌ها با خشونت تمام انجام می‌شود. ماموران بازرسی، زندانیان را مجبور به بشین‌پاشو می‌کنند. نه تنها افراد زیادی نظاره‌گر آنها هستند، یک دوربین نیز در آنجا نصب شده است. زندانی را پس از برهنگی کامل، بدون هیچ‌گونه توجیهی درباره اینکه به کجا می‌رود، با خشونت و بلافاصله راهی حمام می‌کنند؛ همان حمام کثیفی که بالاتر توصیفش را کردیم.

اتاق تنبیه قرنطینه

فیکس‌کردن یعنی زندانی را بین چند ساعت تا چند روز به تخت مصلوب می‌کنند. یعنی دست‌ها و پاهای او را به چهار طرف تخت با دستبند می‌بندند و فقط هنگام غذاخوردن یک دست او را آزاد می‌کنند. زندانی فیکس‌شده برای دستشویی رفتن هم تحت فشار قرار می‌گیرد و تا زمانی که نگهبان تشخیص دهد، باید تحمل کند. حتی پیش آمده که زندانی در چنین شرایطی توان کنترل ادرار خود را نداشته باشد و وادار به «خیس‌کردن» تخت شود.

رفتار زندان‌بان‌ها هنگام فیکس‌کردن همراه با خشونت فیزیکی و کلامی است. به طور کلی تهدید زندانیان به فیکس‌شدن در زندان وکیل‌آباد مشهد تهدید مکرری است و حتی رئیس زندان هم این تهدید را می‌کند.