حاکمیتِ تازه به دوران رسیده که در اولین روزهای پس از انقلاب خیز برداشت تا با شعار «یا روسری یا توسری» حجاب اجباری را به زنان تحمیل کند، با مقاومت جانانه‌ی زنان آزادی‌خواه و برابری‌طلب و شعارهایی چون «ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم» و «آزادی زنان، معیار آزادی جامعه است»، روبرو شد و چاره‌ای ندید که برای تحکیم پایه‌های قدرت‌اش، چند سال عقب نشینی کند. اما اگر سایر فعالان و نیروهای چپ، دموکرات و مترقی که با رژیم همراه شدند یا از سر ترس سکوت اختیار کردند؛ در سال ۵۷ علیه تحمیل حجاب اجباری، در سال ۵۸ علیه سرکوب مبارزان در کردستان، در دهه‌ی ۶۰ علیه سرکوب، بازداشت، شکنجه و اعدام فعالان سیاسی و دگراندیشان می‌ایستادند و این جنبش‌ها را متحدانه و گسترده حمایت می‌کردند و جمهوری اسلامی را حاکمیتی ستمگر و ارتجاعی می‌خواندند و به پاسخ‌گویی می‌کشاندند، حاکمیت نمی‌توانست این‌چنین هولناک تشکل‌ها را از بین ببرد و اقلیت‌ها را یک به یک سرکوب کند، فعالان سیاسی را بکُشد و آزادی به دست آمده را در گورهای بی نام و نشان تمامیت‌خواهی خود مدفون کند.
در سال‌های پس از آن نیز؛ اگر بخشی از نیروهای چپ، دموکرات و مترقی وارد بازی حکومت زیر لوای اصلاح طلبی نمی‌شدند یا سکوت اختیار نمی‌کردند و سرکوب زنان، اقلیت‌ها و فعالان سیاسی و بهایی‌ها و سایر دگراندیشان را محکوم می‌کردند و با مبارزات دادخواهانه مادران و خانواده‌های خاوران و مادران پارک لاله ایران همراه می‌شدند و قاطعانه برای لغو مجازات اعدام می‌ایستادند، این حاکمیت ارتجاعی و سرکوب‌گر نمی‌توانست این چنین وحشیانه جنایت را تکرار و تکرار کند. و اگر بخش اصلاح طلب جنبش زنان در دهه‌ی هشتاد، اعتراض علیه حجاب اجباری را جزو خواسته‌های اساسی خود قرار می‌داد و مطالبات زنان را زیر مطالبات جنبش سبز به محاق نمی‌برد، شاید خیلی زودتر می‌توانستیم شاهد قیام زن، زندگی، آزادی باشیم و ده‌ها اما و اگر دیگر که می‌تواند درسی برای حال و آینده‌ی ما باشد که دوباره مارگزیده نشویم.
با این وجود، چهل و شش سال مبارزات خستگی ناپذیر زنان آزادی‌خواه و برابری طلب ایران در محافل زنانه و برگزاری روز جهانی زن در خانه‌ها مخفیانه یا در فرهنگ‌سراها علنی و قدرتمندتر شدن تشکل‌های مستقل زنان و رشد آگاهی‌های فمینیستی و بسیاری از تجاربی که در این سال‌ها آموختیم و آزمون و خطاهایی که کردیم، باعث شد که نیرویی جوان، پیشرو و انقلابی چون جنبش زن، زندگی، آزادی متولد شود و بتواند با ارتعاشی چند ریشتری ستون‌های این حاکمیت ارتجاعی را به شدت بلرزاند و تحولی شگرف را در جامعه ایجاد کند. به نحوی که علیرغم تهدیدها و سرکوب‌های مداوم حاکمیت، بسیاری از زنان شجاعانه و بی پروا در مکان‌های عمومی و خصوصی، درون و بیرون زندان‌ها، در خیابان‌ها و تجمع‌ها و حتی در مراسم‌های رسمی با پوشش اختیاری حاضر می‌شوند. به نظر می‌رسد که مردم به این آگاهی دست یافته‌اند که اگر مصمم و پیگیر و متحد عمل کنند و نترسند، حاکمیت با تمام نیروهای سرکوب‌گرش دیگر نمی‌توانند جلوی عزم و اراده‌ی مصمم آن‌ها بایستند و چاره‌ای ندارند جز این‌که عقب‌نشینی کنند و این دستاورد بسیار بزرگی برای تمام جنبش‌های انقلابی و به ویژه جنبش زن، زندگی، آزادی است و مایه‌ی شگفتی و غرور ماست. واقعیت این است که مبارزات رهایی‌بخش زنان ایران علیه هرگونه تبعیض، نابرابری، بی عدالتی، سلطه و سرکوب، به نمادی از مبارزات جنبش‌های آزادی‌بخش و برابری‌خواه در منطقه و حتی جهان تبدیل شده و آوازه‌اش به همه جا رسیده است و بر همگی ماست که این صداها را بلند و بلندتر کنیم.
زنان و مردان آزادی‌خواه و برابری‌طلب؛ علیرغم بازداشت‌های گسترده و احکام سنگین زندان، شکنجه، شلاق و اعدام در سراسر ایران شجاعانه ایستاده‌اند و هر روز شگفتی تازه‌ای می‌آفرینند. زنان جوان شجاع هنرمند نیز علیرغم این‌که مدام مورد اذیت و آزار و تهدید قرار می‌گیرند، اما باز هم بدون حجاب تحمیلی آواز می‌خوانند و مردان شجاع خواننده نیز از مبارزات زنان پشتیبانی می‌کنند. چهارشنبه ۱۵ اسفند مهدی یراحی خواننده‌ی پاپ را با وحشی‌گری بسیار ۷۴ ضربه شلاق زدند، اما تمام این هنرمندان آزادی‌خواه، مقاوم و استوار ایستاده‌اند و درودهای گرم ما به تمام مبارزان در جنبشِ زن، زندگی، آزادی و مبارزان در سایر جنبش‌ها چون جنبش‌های کارگری، دانشجویی، معلمان، بازنشستگان، پرستاران، روزنامه‌نگاران، هنرمندان و خانواده‌های دادخواه که مقاوم و خستگی‌ناپذیر برای آزادی، برابری و ساختن دنیایی انسانی و عادلانه ایستاده‌اند و فریاد اعتراض‌شان یک دم خاموش نمی‌شود.
حاکمیت اسلامی وحشت زده از این همه مقاومت و شهامت، سرکوب فعالان اجتماعی و اقلیت‌های قومی و دینی را شدیدتر کرده و با صدور احکام اعدام برای سه زن مبارز به نام‌های وریشه مرادی، پخشان عزیزی و شریفه محمدی و بیش از پنجاه زندانی سیاسی دیگر و اعدام هر روزه تعدادی از زندانیان عمومی، می‌خواهد جامعه را دوباره به سکوت بکشاند. اما دیگر موفق نخواهد شد زیرا هر روز صدای اعتراضِ مستمر و همبسته‌ی زندانیان را علیه مجازات اعدام در زندان‌های مختلف کشور و حمایت‌های گسترده از آن‌ها را در سراسر ایران و در خارج از کشور می‌شنویم. زندانیان کارزار سه شنبه‌های نه به اعدام در روز سه شنبه ۱۴ اسفند در هفته پنجاه و هشتم از آغاز اعتراض خود، در ۳۸ زندان در سراسر ایران علیه مجازات اعدام و برای توقف ماشین کشتار جمهوری اسلامی ایران اعتصاب غذا کردند.
ما مادران پارک لاله ایران، به عنوان زنانی مبارز و صدایی از جنبش دادخواهی مردم ایران؛ ۸ مارس روز جهانی زن را به تمام زنان آزادی‌خواه و برابری‌طلب و جامعه کوئیر (+LGBTQAI) در ایران و جهان شادباش می‌گوییم. ما هم‌صدا با جنبش زنان ایران، برای رهایی از هرگونه ستم، تبعیض، نابرابری، بی عدالتی، سلطه و سرکوب، دادخواه ایستاده‌ایم و یک دم به عقب باز نمی‌گردیم. ما خواهان آن هستیم که تمام انسانها فارغ از تفاوت‌شان در جنسیت، نژاد، عقیده، ملیت و دین، بتوانند شاد و رها و در آزادی و برابری و دوش به دوش همدیگر عادلانه و در صلح و آرامش و رفاه زندگی کنند.
از شما دادخواهان می‌خواهیم که برای دستیابی به مطالبات زیر با ما همراه شوید:
۱) آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۲) لغو مجازات شلاق و اعدام از جمله؛ اعدام، ترور، کشتار خیابانی، شلاق، شکنجه، سنگسار و قصاص، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایت‌های صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی ایران از ابتدا تا به امروز در دادگاه‌هایی علنی، عادلانه و مردمی (مجازاتی به جز اعدام)، ۴) برخورداری از آزادی بیان، اندیشه، قلم بدون قید و شرط، ۵) برخورداری از آزادی پوشش و حق کنترل بر بدن بدون قید و شرط، ۶) برخورداری از حق اعتراض، اعتصاب، تجمع، تشکل، سازمان و احزاب مستقل، ۷) برخورداری از برابری حقوق شهروندی و رفع هرگونه تبعیض و ۸) جدایی دین از حکومت. ما اعتقاد عمیق داریم که ساختار سراپا فاسد، تمامیت‌خواه و دیکتاتوری مذهبی – ارتجاعی و غیر دموکراتیک حکومت اسلامی ایران باید در هم شکسته شود و طرحی نو در اندازیم.
آزادی زنان*، معیار آزادی جامعه است.
پیروز باد جنبش زن، زندگی، آزادی – ژن، ژیان، ئازادی
هشتم مارس، روز جهانی زن به تمام زنان آزادی‌خواه و برابری طلب ایران و جهان مبارک باد!
مادران پارک لاله ایران
هیجدهم اسفند ۱۴۰۳ / هشتم مارس ۲۰۲۵
0 نظر